องค์หญิงเถื่อน แห่งเมืองลับแลเล่ม 2

"ที่ลูกสาวกูบอกว่าเรียกมึงว่าพ่อมันเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่"

เจ้าไผ่มองใบหน้าผู้เป็นนายที่มีใบหน้าโกรธจัดและรู้ได้ทันทีว่าน้องของตนนั้นกำลังจะไม่มีเงาหัวอีกต่อไปแล้ว

"พระองค์โปรดใจเย็นๆ ก่อน"

"มึงจักให้กูใจเย็นหรือไอ้ไผ่มึงหลอกกูมึงบอกว่าน้องมึงเป็นผู้หญิง แต่ที่ไหนได้น้องมึงเป็นผู้ชายแล้วยังมาย่ำยีน้องสาวของกูอีก"

"ข้าพเจ้ามิได้ย่ำยีข้าพเจ้านั้นรักองค์เจ้าแสงฟ้าจริงๆ และได้แต่งงานถูกต้องมิได้ชิงสุกก่อนห่ามอย่างที่พระองค์หมายถึงอย่างนั้น"

"โครม!!!"

"กูนี่ฝากปลาย่างไว้กับแมวจริงๆ นี่กูไว้ใจมึงกูถึงให้มึงพาลูกพาน้องกูหนีไปแต่นี่อันใดมึงขโมยกินน้องของกูแล้วยังมาขโมยลูกของกูไปเป็นของตัวเองอีกหรือ กูจักให้มึงรับรู้ว่าการที่มึงหยามหน้ากู มึงจักได้รับความเจ็บปวดเช่นใด"

องค์เจ้าน่านฟ้าลุกขึ้นมาถีบเข้าที่อกของชงโคจนชงโคนั้นหงายหลังลงไป และองค์เจ้าน่านฟ้าให้ทหารรุมกระทืบชงโคซึ่งเจ้าไผ่ที่มองอย่างนั้นก็ทนไม่ได้ก่อนจะเข้าช่วยน้องของตนและนั่นยิ่งเพิ่มความโกรธให้กับองค์เจ้าน่านฟ้ามากขึ้นไปอีก

"ไอ้ไผ่กูเสียใจที่ไว้ใจมึงในเมื่อมึงโกหกกูกูก็จักสั่งจำคุกมึงส่วนน้องมึงกูจักสั่งประหารมันเสีย"

"พระองค์เจ้าข้าพเจ้านั้นมอบทั้งชีวิตให้กับพระองค์ข้าพเจ้าก็มอบให้ได้ ข้าพเจ้านั้นทำความดีมาตลอดข้าพเจ้าอยากขอสิ่งหนึ่งจากพระองค์ได้หรือไม่"

องค์เจ้าน่านฟ้านิ่งไปคู่หนึ่งก่อนจะมองไปที่ทหารคุณสนิทของตนที่ตนนั้นรักเหมือนดั่งน้องชาย

"มึงจักขออันใดกู"

"ข้าพเจ้าขอแค่ชีวิตของน้องของข้าพเจ้าจักได้หรือไม่"

องค์เจ้าน่านฟ้ามองเจ้าไผ่ที่ยังคงโอบกอดชงโคเอาไว้และใช้ตัวเองในการป้องกันไม่ให้ทหารเข้ามาทำร้ายชงโคได้ ซึ่งองค์เจ้าน่านฟ้าก็พอจะเข้าใจความรู้สึกนั้นเพราะตนก็มีคนรู้สึกรักและเป็นห่วงเจ้าแสงฟ้าที่เป็นน้องสาวของตนเช่นกัน

"ได้ถ้ามึงกล้าขอกูก็กล้าให้แต่กูจักให้มึงแค่ข้อเดียวกูจักไว้ชีวิตของน้องมึงแล้วกูจักสั่งจำคุกน้องมึงไปตลอดชีวิตส่วนตัวมึงกูจักปลดออกจากการเป็นทหารมึงมิต้องมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก มึงจักไปไหนก็ไปเลย"