ชะตารัก พฤกษาผนึกมาร

จอมมารผู้ถูกสวรรค์จองจำ พลัดสู่ร่างมนุษย์ที่ถูกรังแกไร้ทางสู้ ความแค้นผลักดันให้เอาคืน ทว่าการปรากฏตัวของนางมิอาจรอดพ้นสายตาสวรรค์ ใครคือศัตรูที่แท้จริงโชคชะตาจะนำพานางไปสู่บทสรุปแบบใด

จางหรูอี้ เห็นบุตรสาวหมดสติและได้ยินคำพูดของเซียวหลิงฟง นางก็พลันหันกลับมามองไป๋ซูหนิงด้วยความโกรธแค้นที่ปะทุถึงขีดสุด
"เจ้า! เจ้ามันสารเลว! เจ้าทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของบุตรสาวข้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!"

นางพุ่งเข้าใส่ไป๋ซูหนิงอย่างบ้าคลั่ง หวังจะบีบคอนางให้ตายคามือ แต่ไป๋ซูหนิงเร็วกว่า นางหลบหลีกการโจมตีอย่างง่ายดาย มือเรียวคว้ามีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมาอย่างรวดเร็ว ปลายมีดเย็นเฉียบจ่ออยู่ที่ลำคอของจางหรูอี้

"หึ! ใจเย็นก่อนสิเจ้าค่ะท่านแม่" ไป๋ซูหนิงเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก ดวงตาคู่คมจ้องมองจางหรูอี้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอำมหิต
" ยังไม่ถึงตาของแก... รอก่อนนะ "

จางหรูอี้สัมผัสได้ถึงคมมีดที่จ่อลำคอ และแววตาอันน่าสะพรึงกลัวของไป๋ซูหนิง นางพลันรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง ความโกรธแค้นที่มีถูกแทนที่ด้วย ความหวาดกลัวอย่างจับใจ นางไม่เคยเห็นไป๋ซูหนิงในสภาพเช่นนี้มาก่อน... ราวกับนางไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

"จำคำข้าไว้ให้ดี... จางหรูอี้" ไป๋ซูหนิงเอ่ยเสียงเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง
"นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น... ความเจ็บปวดที่แท้จริง... กำลังจะมาเยือนพวกเจ้าในไม่ช้า "
นางลดมีดลงช้าๆ แต่สายตายังคงจ้องมองจางหรูอี้อย่างไม่ลดละ

จางหรูอี้ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง พลางยกมือขึ้นกุมลำคอที่ยังคงรู้สึกเย็นวาบ สายตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดผวา นางรู้ดีว่าไป๋ซูหนิงไม่ได้ขู่เล่นๆ

ไป๋ซูหนิงไม่สนใจปฏิกิริยาของจางหรูอี้ นางกวาดสายตามองไปที่ ไป๋จิ่นเหยา ที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและผื่นแดงที่น่าเกลียดน่ากลัว รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง

'ความงามที่เจ้าหวงแหน... บัดนี้ได้มลายสิ้นแล้ว' ไป๋ซูหนิงคิดในใจอย่างสาแก่ใจ 'ส่วนเจ้า... จางหรูอี้... อำนาจที่เจ้าครอบครอง... ก็จะมลายหายไปเช่นกัน'