พลั้งพลาดรักไอ่เด็กโฮสต์

โอดินเหยียบคันเร่งออกมาจากบาร์ สายตาคมกริบเหลือบมองคนแปลกหน้าที่เขาเพิ่งเจอ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ชายหนุ่มขับรถมาเรื่อย ๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจไปที่คอนโดของตัวเอง โอดินอุ้มคนตัวเล็กที่หลับแบบไม่ได้สติ เดินเข้าไปภายในคอนโด ก่อนจะกดลิฟต์ไปที่ชั้นสามสิบ
"อืม~" ณชาที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับยกมือขึ้นมาคล้องที่คอหนาเอาไว้ โอดินหลุบมองแล้วถอนหายใจ
ติง!
เสียงประตูลิฟต์เปิด ร่างแกร่งก้าวเท้าออกจากลิฟต์แล้วเดินตรงไปที่ห้อง โอดินเอื้อมมือไปกดรหัสห้องก่อนจะเปิดเข้าไป ชายหนุ่มอุ้มคนตัวเล็กไปที่เตียงแล้วค่อย ๆ วางลงแต่แขนเล็กไม่ยอมปล่อยจากคอหนา โอดินพยายามดึงออก
"อืม~ อย่าไป อย่าเพิ่งไป อยู่ก่อนอยู่ด้วยกันก่อนนะขอร้อง"
คนเมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทั้งที่ตายังหลับอยู่ สายตาคมกริบจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า โอดินเผลอมองใบหน้าเรียวสวย มองแก้มแดงก่ำจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ หลุบมองริมฝีปากเล็กอมชมพูอย่างลืมตัว เขายอมรับว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอสวยมากจริงๆ สวยจนทำให้ใจที่เคยแข็งแกร่งสั่นแบบไม่มีเหตุผล
"ทำไมถึงถูกบอกเลิก?" เสียงเข้มเอ่ยด้วยความรู้สึกแปลกใจ
"ฮือ~ อย่าพูดชาจะนอน"
ณชาเอ่ยพร้อมกับกระตุกแขนที่คล้องคอหนาไว้ ทำให้ใบหน้าของโอดินอยู่ใกล้คนตัวเล็กแค่คืบเดียว โอดินเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะเขาไม่เคยอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้เลย ชายหนุ่มพยายามดันตัวเองออกแต่ทว่า คนเมาก็ยิ่งกอดคอเขาไว้แน่น การขยับตัวของโอดินทำให้คนที่หลับอยู่ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ทั้งสองสบตากัน
"สมพงษ์เหรอ?" ณชาเอ่ยเสียงเบาถามคนตรงหน้า
"..." โอดินยังคงเงียบไม่ตอบอะไรกลับไป แต่สายตายังคงจับจ้องคนตัวเล็กตรงหน้า
"สมพงษ์ทำแบบนี้กับเราได้ยังไง ไหนบอกว่ารักเรามากไง ทำไมทิ้งเราไปล่ะหรือเป็นเพราะว่าเราไม่ยอมเป็นของสมพงษ์" ญชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นัยน์ตาสวยแดงก่ำ
"..."
"เงียบแบบนี้แปลว่าใช่ ใช่ไหม งั้นเราให้เธอจูบเราก็ได้" คนเมาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับทำปากจู๋และหลับตาลง โอดินหลุบมองริมฝีปากเล็กที่ยื่นเข้ามาใกล้
แม่ง!.....
สายตาคมยังคงจ้องมองอยู่อย่างนั้น จนคนที่หลับตาอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ณชามองคนตรงหน้าแล้วแบะปาก เธอกำลังจะร้องไห้
"อย่าร้องมันน่ารำคาญ" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นมาทันที
"เธอรำคาญเราเหรอสมพงษ์ ฮือ~ฮือ~" พูดยังไม่ทันขาดคำ คนตัวเล็กก็ร้องออกมา โอดินพยายามข่มอารมณ์ไว้เพราะเขาโคตรรำคาญเสียงร้องไห้ของเธอเลย
"บอกให้หยุดไง จะร้องทำไม"
"ก็เธอรำคาญเรา เราให้เธอจูบเรา เธอก็ไม่ยอมจูบ เรามันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ เรามันไม่ดีเหรอ เธอถึงมีคนอื่น เรา...."
ประโยคสุดท้ายถูกกลืนหายไปทันที ณชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อริมฝีปากหนากดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางอมชมพูอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนแรกเขากะจะปิดปากเล็กเพราะรู้สึกรำคาญ แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อเขาได้สัมผัสกับริมฝีปากของเธอเข้าจริง ๆ โอดินอดไม่ได้ที่จะบดขยี้ริมฝีปากเล็กอย่างลืมตัว ณชาที่รู้สึกตกใจก่อนหน้านี้ก็ค่อย ๆ หลับตาลง รับจูบดูดดื่มที่คนตรงหน้ากำลังมอบมันให้เธอ มือเล็กที่คล้องคอหนาเลื่อนลงมาวางไว้บนอกแกร่ง เธอจูบตอบเขาอย่างเงอะงะเพราะมันเป็นจูบแรกของเธอ โอดินจูบสลับริมฝีปากบนล่างพร้อมขยับปลายลิ้นสัมผัสเบา ๆ ทำให้คนตัวเล็กเผยอปากอย่างลืมตัว ลิ้นสากเข้าไปเกี่ยวตวัดลิ้นบางดูดชิมความหวานอย่างตั้งใจ
"อืม~" เสียงหวานครางเบา ๆ เมื่อริมฝีปากหนาผละมาเล็กน้อย ก่อนจะฉกชิมอีกครั้งอย่างดูดดื่ม ทั้งสองแลกลิ้นจูบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เนิ่นนานก่อนที่ทุกอย่างจะวูบดับไป....
เช้าวันต่อมา
07.00น.
แสงแดดในยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้อง ทำให้คนที่หลับอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ณชาหรี่ตาเล็กน้อยเพื่อสู่แดดที่กำลังส่องผ่านม่านบาง ๆ เมื่อคนตัวเล็กตื่นเต็มตา เธอก็รีบกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องทันทีและก็ต้องตกใจเพราะมันไม่ใช่ห้องของเธอหรือห้องของคะน้า
"ห้องใคร?" ณชาเอ่ยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มือเล็กรีบเปิดผ้าห่มทันที หญิงสาวอ้าปากยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพราะว่ามีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่อยู่บนตัวเท่านั้น ใบหน้าสวยซีดและเป็นกังวลในเวลาเดียวกัน
เมื่อคืนเราเสียตัวเหรอ? แล้วเสียให้ใคร....
ณชาค่อย ๆ หันไปมองข้าง ๆ และเธอก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อมีใครบางคนที่กำลังนอนหันหลังให้เธอ เธอพยายามตั้งสติกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เอื้อมมือไปเปิดผ้าห่มที่คลุมตัวของใครบางคนที่หลับอยู่ช้า ๆ และเธอก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดปากอีกครั้ง เมื่อเห็นแผ่นหลังแกร่งเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง บ่งบอกว่าคนตรงหน้าออกกำลังกายเป็นอย่างดี
"ทำยังไงดี" เสียงเล็กบ่นพึมพำด้วยความเป็นกังวล
"ถ้าตื่นแล้วก็ช่วยลุกไปใส่เสื้อผ้าด้วย" คนที่นอนอยู่เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ณชาหน้าเสียทันที
"ค..คุณช่วยหันมาคุยกันหน่อยได้ไหมคะ" โอดินที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจแล้วหันมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่
หล่อจัง....
ณชาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างลืมตัว เธอมองเขานิ่งอ้าปากค้างในความหล่อพร้อมกับแสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามา ยิ่งทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าของเธอมีออร่ามากขึ้น
"จะมองอีกนานไหม" คนขี้รำคาญเอ่ยถามเสียงเข้ม
"อ๋อ..ขอโทษค่ะ" ณชารีบก้มหน้าลงทันที ใบหน้าสวยแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย