บทของนางร้ายข้าจะน้อมรับไว้เอง

นางเคยช่วยเขาในวันที่อ่อนแอแต่สุดท้ายกลับถูกหลอกให้รัก โดยสิ่งตอบแทนคือคำใส่ร้าย เมื่อหัวใจแหลกสลายเหลี่ยงมี่จึงลุกขึ้นสู้ พลิกชะตารับบทนางร้าย นางจะไม่ยอมให้ใครเหยียบย่ำได้อีกต่อไป
=============================
"เหลียงมี่! ในที่สุดเจ้าก็ตามข้าจนเจอสินะ!"

เสียงของเขาเสียงที่นางเคยถวิลหาแทบทุกลมหายใจกลับดังกร้าวด้วยความดูแคลนมิใช่ความอบอุ่นอ่อนโยนดังที่เคย จางเป่ายืนอยู่ตรงหน้าในอาภรณ์ของเจ้าสำนักสมุนไพรสำนักจินเหยิน แววตาแหลมคมเต็มไปด้วยอำนาจ

"เจ้าคงคำนวณไว้แล้วว่าคงข้าจะต้องมางานนี้ หญิงบ้านป่าคนหนึ่งคิดว่าหว่านเสน่ห์แค่ไม่กี่คำพูดก็จะได้เป็นภรรยาบุรุษรูปงาม เจ้าช่างสำคัญตัวผิดนักนะ"

เหลียงมี่ชะงัก ฝูงชนโดยรอบเริ่มหันมามอง เสียงซุบซิบแว่วออกมา แต่จางเป่าหาได้หยุดไม่

"หึ...ข้าควรคาดเดาได้ตั้งแต่แรกว่าเจ้ามันก็แค่หญิงชั้นต่ำ! ความงามมีเพียงฉาบหน้า คิดจะจับบุรุษรูปงามให้ได้ดี ช่างน่าเวทนาเสียจริง"

มือของเหลียงมี่ถูกกำแน่นยิ่งกว่าเดิม เลือดในกายแล่นพล่าน นางยืดกายให้สง่าขึ้นก่อนจะสะบัดข้อมือออกอย่างแรง

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังกังวานทั่วลานหอพันโอสถจนผู้คนรอบข้างเงียบงัน จางเป่าเบิกตากว้างร่างกายสั่นด้วยความโกรธ แต่ยังตกตะลึงเกินกว่าจะโต้ตอบทันที

เหลียงมี่ยืนอย่างมั่นคง ใบหน้าสงบแต่อารมณ์ภายในร้อนดั่งเพลิง

"ท่านช่างกล้าดูแคลนข้าอย่างไม่ละอายตนเอง แล้วผู้ใดกันแน่ที่เคยเอ่ยคำสาบานว่าจะกลับมา ข้ารอท่านด้วยใจเต็มเปี่ยม แล้วนี่คือสิ่งที่ข้าได้ตอบกลับงั้นหรือเจ้าคะ"

จางเป่าอ้าปากจะพูดบางอย่าง แต่เหลียงมี่ไม่ให้โอกาส

"ท่านว่า...ข้าเป็นหญิงบ้านป่าข้าไม่ปฏิเสธ แม้ข้าเติบโตในหมู่บ้านเล็กแต่นั่นมิใช่ตราบาป! กลับกันข้ารู้สึกภูมิใจในความสุจริตและความอ่อนน้อมที่ได้รับการสั่งสอนมา"

ดวงตานางเปล่งประกายอย่างเด็ดเดี่ยว

"แต่ในตอนนี้ข้าคือเหลียงมี่ บุตรสาวเพียงคนเดียวของสำนักเหลียงชาน! สำนักที่ท่านคงเคยได้ยินว่าช่วยเหลือผู้คนโดยไม่เลือกฐานะ แต่คนอย่างท่านคงยากที่จะเข้าใจคำว่าเมตตา"

เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบทิศ จางเป่าใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"เจ้าคือบุตรของท่านเหลียงเหวินงั้นหรือ"

"ใช่" เหลียงมี่เอ่ยเสียงเยือกเย็น

จื่อเฟิงที่มองอยู่ตลอดเหตุการณ์ก้าวออกมาข้างหญิงสาวแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"บุรุษเช่นเจ้า ไม่คู่ควรแม้แต่จะเอ่ยนามของคุณหนูด้วยซ้ำ หลีกทางเถอะก่อนที่ศักดิ์ศรีของเจ้าจะยิ่งถูกเหยียบย่ำไปกว่านี้"

จางเป่าหน้าชา ร่างกายสั่นด้วยความอับอายก่อนจะรีบหมุนตัวออกไป

เหลียงมี่ยืนนิ่งอยู่กลางลานหอพันโอสถ ท่ามกลางสายตานับร้อยที่มองด้วยความชื่นชมและยกย่อง นางหายใจเข้าอย่างลึกก่อนจะเอ่ยแก่จื่อเฟิงผู้ยืนเคียงข้าง

"จบสิ้นเสียที...ความรักที่ข้าเคยเฝ้ารอ"