รวยแน่ 100% !!ไป่หลิงย้อนอดีตไปเป็นเศรษฐีในปี 80’s เล่ม 2 ( 31- 60)

"คุณเป็นใคร! กล้าดียังไงมาต่อรองกับผม! คุณรู้ใช่ไหมผมเป็นใคร??? "

นี่ไง!!ในที่สุดเขาก็ได้เอ่ยประโยคคลาสิคตลอดกาลออกมาจนได้.

เจ้าพ่อเฉินคำราม เสียงของเขาเต็มไปด้วยโทสะ ราวกับพยัคฆ์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อในทุกเมื่อ ลูกน้องของเขาสองคนก้าวเข้ามาใกล้เถ้าแก่หลี่ซานอีกก้าว ท่าทางคุกคามพร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ

เถ้าแก่หลี่ซานถึงกับตัวสั่น.เขาเองนั้นไม่อยากจะมีเรื่องจริงๆ นะไม่อยากเลยก่อนที่เขากำลังจะตัดสินใจบ้างอย่าง

และสถานการณ์กำลังตึงเครียดถึงขีดสุดนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยอำนาจและบารมีก็ดังขึ้นจากด้านหลังประตูภัตตาคาร ราวกับเสียงฟ้าร้องท่ามกลางความเงียบงัน

"เจ้าพ่อเฉิน! เหตุใดถึงได้มาสร้างความวุ่นวายในภัตตาคารของสหายผมเช่นนี้!"

ร่างสูงใหญ่ของหวังเทียนซานก้าวเข้ามาในร้านพร้อมด้วยรัศมีอันน่าเกรงขาม ใบหน้าของเขาดูไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นหวังเทียนซาน เจ้าพ่อเฉินถึงกับชะงักกึก! สีหน้าของเขาที่เคยถมึงทึงก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันที ลูกน้องสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเจ้าพ่อเฉินถึงกับตัวเกร็ง ยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป!

"พี่หวั.เออท่านเทียนซาน! ยินดีต้อนรับครับ!"

เถ้าแก่หลี่ซานรีบเข้ามาต้อนรับหวังเทียนซานทันทีด้วยความโล่งใจที่ผู้มีอำนาจอีกคนเข้ามาในสถานการณ์ที่กำลังตึงเครียดเช่นนี้ เพราะตัวเขาเองบอกตรงๆ ว่าไม่อยากจะลงมือเช่นกัน

"เหตุใดถึงได้เกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้!"

หวังเทียนซานถามเสียงเข้ม สายตาคมกริบกวาดมองไปที่เจ้าพ่อเฉินหวังตงและลูกน้องของเขาอย่างไม่พอใจ บรรยากาศภายในภัตตาคารที่เคยตึงเครียดอยู่แล้ว บัดนี้กลับยิ่งหนักอึ้งขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว เมื่อหวังเทียนซานปรากฏกาย ประหนึ่งราชสีห์ออกล่าในป่าใหญ่ที่เสียงลมหายใจเพียงแผ่วเบาก็สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของทุกชีวิตได้ แขกเหรื่อในร้านต่างพากันกลั้นหายใจ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะกระดิกตัว ทุกสายตาจับจ้องไปยังบุรุษผู้มาใหม่ด้วยความยำเกรง

"ท่านหวังเทียนซาน!"

เจ้าพ่อเฉินกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงที่ลดความเกรี้ยวกราดลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเขาที่เคยถมึงทึงก่อนหน้านี้ บัดนี้เจือแววประหม่าและกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งไปกว่านั้น เขาถึงกับเผลอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกด้วยความหวาดหวั่น

"เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่!"

หวังเทียนซานไม่ตอบคำถาม เขาเดินตรงมาหาเถ้าแก่หลี่ซานพลางเหล่ตามองเล็กน้อยกับท่าทางที่เถ้าแก่นี้พยายามทำให้ตัวเองสั่น เพื่อคนอื่นจะได้เห็นว่าเขากำลังหวาดกลัวอยู่...แต่จากสายตาพยัคฆ์เฒ่าอย่างเขา ทำไมจะไม่รู้ว่าเถ้าแก่กำลังแกล้งทำอยู่ ความจริงเถ้าแก่อาจจะพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้ซัดเจ้าอ้วนซ่า...เออ เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้คนนี้มากกว่า

หวังเทียนซานหยุดยืนตรงหน้าเจ้าพ่อเฉินหวังตง รัศมีแห่งอำนาจแผ่ออกมาจากตัวเขาจนผู้คนรอบข้างต่างรู้สึกเหมือนถูกกดดันจนหายใจลำบาก เขาไม่ใช่แค่เดินเข้ามา แต่ราวกับกำลังเหยียบย่ำความกร่างของเจ้าพ่อเฉินให้จมดิน! ดวงตาคมกริบของหวังเทียนซานจ้องมองเฉินหวังตงราวกับกำลังมองเห็นหนูตัวหนึ่งที่กำลังดิ้นรนอยู่ในกำมือ

"ฉันจะไปที่ไหน"
เสียงของเขาดังชัดเจน ทุกถ้อยคำหนักหน่วงราวค้อนเหล็กทุบลงบนหัวใจของคนฟัง
"จำเป็นต้องรายงานแกด้วยหรือ เฉินหวังตง?"

แววตาคมหันไปจ้องอย่างเฉยเมย แต่เพียงประโยคนั้นก็เหมือนตบหน้าด้วยฝ่ามือที่มองไม่เห็น เจ้าพ่อเฉินถึงกับเม้มปากแน่น ไม่กล้าตอบแม้แต่คำเดียว

"หึหึหึ!!! เป็นเพียงเด็กเมื่อวานซืนแต่กลับกร่างไปทั่วเลยนะว่าแต่ตอนนี้ เจ้าเฉินเฮ่า พ่อของแกเป็นอย่างไรบ้าง?"
หวังเทียนซานยิ้มเย้ย หัวเราะเบาๆ ในลำคอ
"สองสามปีมานี้ ไม่เห็นแวะมาหาฉันเลยนะ "

คำพูดนั้นดุจคมดาบเฉือนเกียรติของเจ้าพ่อเฉินเป็นริ้วเลือด หวังเทียนซานขยับกายเพียงเล็กน้อย พลันรัศมีแห่งอำนาจก็แผ่ซ่านไปทั่วห้องราวกับพยัคฆ์เฒ่าที่เพิ่งลืมตาสีหน้าของเจ้าพ่อเฉินหวังตงถึงกับซีดเผือดลงทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างที่สุด เฉินเฮ่า... พ่อของเขา... อดีตเคยเป็นเพียงลูกจ๊อกกระจอกๆ คนหนึ่งที่คอยวิ่งรับใช้หวังเทียนซานสมัยที่เขายังเป็นใหญ่ในเซี่ยงไฮ้ ไม่มีใครควรจะรู้เรื่องนี้! หวังเทียนซานไม่ได้แค่รู้จักพ่อของเขา แต่ยังรู้ถึงอดีตอันน่าอับอายของตระกูลเฉิน!

หวังเทียนซานแค่นยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เจ้าพ่อเฉินหวังตงรู้สึกหนาวไปถึงไขสันหลัง

"อีกอย่าง" ท่านหวังผู้ยิ่งใหญ่กว่าเฉินหวังตงกล่าวขึ้นมาอีก

"ฝากบอกเขาด้วยว่า หวังเทียนซานอยากเจอเขาอยากถามนักว่า เขาเลี้ยงลูกยังไง ถึงได้โตมาเป็นคนเกะกะราวก้อนกรวดขวางทางคนอื่น เพื่ออะไร? เพื่อสูตรหมูตุ๋นงั้นหรือ? ถ้าข่าวนี้แพร่ไปที่ไหนฉันเกรงว่าพ่อแกจะอายจนเงยหน้าไม่ขึ้นเสียมากกว่า""