ลวงรักเมียนาคา

ณ ป่าหิมพานต์ ดินแดนลึกลับที่มีสรรพสิ่งเหนือธรรมชาติอาศัยอยู่ อาทิเช่น นาคราชสีห์ ยักษ์ กินรี นางเงือก พญาครุฑ พญานาค และอีกมากมายที่กล่าวไม่หมด ซึ่งบางตระกูลสามารถแปลงกายเร้นตัวเป็นมนุษย์ รูปโฉมงดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์

หากกล่าวถึงตัวแทนของความสง่างาม คงหนีไม่พ้น นางเพราพิลาสเทวี บุตรีคนเล็กของ พระยาบารเมษฐ์ พญานาคตระกูลปัญจรักษ์โภคิน พญานาคตระกูลสีเงิน มีบุญวาสนามาก ฤทธานุภาพรองลงมาจากตระกูลภัทรวรภิรมย์และตระกูลปุญญธนา

ความงามของนางเพราพิลาสเทวีถูกตาต้องใจ พญาปรุฬห์ ผู้มีอำนาจสูงสุดในหมู่ครุฑทั้งปวง ท่านเป็นอมตะและมีสติปัญญาที่เป็นเลิศ เปิดศึกทำสงครามกับพระยาบารเมษฐ์นับร้อยปี กลลวงของพญาปรุฬห์ทำให้ท่านชิงตัวนางเพราพิลาสเทวีไปเป็นเชลยที่เมืองของตน โดยให้พญานาคสาวตกอยู่ในสถานะของนางบำเรอ

"เราเกลียดต้นตระกูลเจ้า!" นั่นเป็นสิ่งที่พญาปรุฬห์ตอกย้ำทุกครั้งที่เข้ามาในตำหนักของเพราพิลาสเทวี นางมองจ้องหน้าคนใจทมิฬพลันนึกขุ่นเคืองที่พญาครุฑรูปงามข่มเหงรังแกกันทั้งร่างกายและจิตใจ

"หากเกลียดกันมาก ไยไม่ปล่อยข้าไปให้พ้นหน้าท่าน" นางร้องถามผ่านม่านน้ำตา พญาปรุฬห์แค่นหัวเราะอย่างเหนือกว่า ท่านมองจ้องเข้าไปในดวงตาสีนิลคู่นั้นเพื่อย้ำเตือนว่านางจะต้องตกเป็นเชลยของท่านชั่วกาลนาน

"เจ้าจะได้ออกไปจากที่นี่ก็ต่อเมื่อเราสิ้นบุญ"

"แต่ท่านเป็นอมตะ!"

"นั่นก็หมายความว่าเจ้าจะไม่มีวันออกไปจากที่นี่ เจ้าจะต้องติดอยู่ในเมืองครุฑแล้วคลอดทายาทครึ่งครุฑครึ่งนาคตามประสงค์ของเรา"

"ท่านอยากได้บุตรไปทำไม?!" นางเพราพิลาสเทวีร้องถาม ทว่าพญาปรุฬห์ไม่เคยตอบ

"ปลดเปลื้องอาภรณ์บนกายราคีของเจ้าออกแล้วไปนอนอ้าขาให้เราบนพระแท่นบรรทม"

"ขอร้อง..." ยังไม่ทันที่นาคสาวจะได้พูดจบ พญาครุฑใจเหี้ยมก็ตวาดใส่หน้าเชลย

"อยากให้เรายกทัพไปถล่มพวกนาคาอีกใช่หรือไม่?!"

สิ้นคำขู่ของพญาปรุฬห์ ผ้าแถบสีขาวประกายทองก็ถูกฝ่ามือเรียวปลดเปลื้องทั้งน้ำตา ก่อนร่างแบบบางจะเดินตรงไปหยุดยืนอยู่ข้างพระแท่นบรรทม ในขณะที่พญาครุฑยิ้มเหี้ยมแล้วใช้สายตาดุดันมองสำรวจเรือนร่างขาวผ่องอย่างโลมเลีย

ดวงตากลมโตแฝงไปด้วยความเกลียดชังมองจ้องหน้าท่านราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ พญาครุฑย่างกายเข้ามาหา ก่อนฝ่ามือแกร่งจะตวัดเอวบางให้เข้ามาใกล้แล้ววางทาบฝ่ามืออุ่นร้อนแตะสัมผัสลงบนทรวงอกอิ่ม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง ความชอกช้ำกำลังกัดกินหัวใจดวงน้อยให้แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

"จะร้องทำไม ก็รู้อยู่ว่าเราไม่ชอบ" ท่านตำหนิหญิงงามที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย ก่อนจะสะบัดมือออกจากทรวงอกอิ่ม

"ข้าไม่อยากหลับนอนกับท่าน" นางเพราพิลาสเทวีเอ่ยบอกแล้วยกหลังมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มนวล

"จะเล่นตัวให้ได้อะไรขึ้นมา เจ้าเป็นเชลยของเรา เราสั่งอะไรเจ้าก็ต้องทำ" ท่านบอกด้วยสายตาเกลียดชัง ฝ่ามือแกร่งกำหมัดแน่นราวกับพยายามสงบสติอารมณ์

"ข้าจะทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากท่าน"

"หยุดพล่ามเเล้วขึ้นไปนอนอ้าขาให้เรา" พญาปรุฬห์สั่งเสียงเหี้ยม ก่อนนางเพราพิลาสเทวีจะกดข่มความเจ็บปวดแล้วคลานขึ้นไปบนพระแท่นบรรทมตามคำสั่งของครุฑใจทมิฬอย่างว่าง่าย

สองมือเล็กยกขึ้นปิดทรวงอกอวบ ยามพญาปรุฬห์จับไหล่มนแล้วดันให้นางเอนตัวลงนอนบนฟูกนุ่ม ก่อนจะตามขึ้นมาทาบทับหญิงงาม จากนั้นก็เคลื่อนฝ่ามืออุ่นร้อนลงไปปลดปมผ้าซิ่นออกจากเอวคอดแล้วโยนมันทิ้งลงบนพื้นห้อง ทำให้เรือนร่างงดงามเปลือยเปล่าอวดท้าสายตาคมเข้ม

"ข้ากลัว" นางร้องบอกทั้งน้ำตา หวังเพียงเสี้ยวนิดว่าท่านจะเห็นใจ

"เราไม่ได้ทำร้าย ไยต้องหวาดกลัวเรา"

"แต่ท่านกำลังข่มเหง!"

"ไยต้องดื้อด้านกับเรา อยากให้เรากริ้วให้ได้เลยใช่ไหม" สิ้นคำถาม พญาปรุฬห์ก็เอื้อมมาจับข้อมือเล็กเอาไว้แล้วออกแรงบีบให้หญิงงามปวดหนึบ จะได้รู้ว่าการพยศใส่ท่านต้องแลกกับความเจ็บปวด

"ข้าเจ็บ!" นางร้องโวยวายพร้อมกับพยายามสะบัดข้อมือออกจากการจับกุม