เสียงร่ำไห้หนึ่งพันครั้ง

ความตาย คือแก้วน้ำที่ทุกคนจะได้ดื่ม หลุมศพคือประตูที่ทุกคนจะได้เข้า (บทกวีอาหรับ)
จากคำนำผู้เขียน
ข้าพเจ้าจำได้ว่าในวัยเด็กผู้เฒ่าห้ามชี้รุ้งกินน้ำเด็ดขาดเพราะจะทำให้นิ้วชี้หักงอได้ ช่วงวัยนั้นจึงได้แต่ยืนมองไม่กล้าทำสิ่งต้องห้าม
เมื่อเติบโตตามช่วงวัยกล้าคิด กล้าทำมากขึ้น มนุษย์มีค่าเฉลี่ยชมสีรุ้งงามน้อยนิดน่าใจหายเท่าอายุเฉลี่ยที่ 60 ปี หรือ 21,900 วันหรือ 525,600 ชั่วโมงเท่านั้นเอง
ขณะมองสายรุ้งงาม ชวนให้คิดถึงสีทั้งเจ็ด เช่นคนบนแผ่นดินที่เกี่ยวข้องในชีวิตประจำวันทั้งสนุกสนาน ขัดแย้ง ได้มาและสูญเสีย เพราะรายล้อมมนุษย์นอกจากรูปกายภายนอกแล้ว ยังมีโลกของการ อิจฉาริษยา อวดเก่ง ใส่ร้าย นินทา ขี้สงสัย ยุยงให้คนเกลียดกัน โกหก ชอบทะเลาะเบาะแว้ง วิวาท ประจาน พร้อมปะทะกันได้ตลอดเวลา
ทั้ง ๆ ที่ฝันถึงชีวิตที่ดีงาม แต่มันหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ มันชอบก่อกวนคุกคามให้ลดคุณค่ามนุษย์เป็นเพียงเนื้อหุ้มหนังแช่แข็งเอาไว้เกาะโลกให้กัดกร่อนไปวันๆ ไม่คิดถึงอะไรอีกแล้วนอกจากตัวเอง
ครั้นถึงจุดหนึ่งจึงทราบว่าแท้จริงนิสัยมารร้ายที่ไม่หวังดีนั่นเองที่เป็นอุปสรรคเชื่อมโยงความดีงาม คอยยุยงให้กระทำตามนิ้วชี้ในรูปต่างๆ คล้อยตามนิสัยแท้จริงของมัน ตั้งแต่ลืมตาดูโลกกระทั่งวันสุดท้ายลมหายใจออกจากร่าง
ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะมองรุ้งกินน้ำด้วยตัวเอง ตามความเข้าใจจะด้วยวิทยาศาสตร์เกิดจากหักเหของแสงหรือตามสิ่งเชื่อถือศรัทธาที่บอกว่าระหว่างฟากฟ้าและแผ่นดินนั้น ผู้สร้างให้ใช้ความคิดไตร่ตรอง
นั่นก็ไม่สำคัญเท่าสายตามองคนรอบด้านฐานะเพื่อนร่วมโลก ทิ้งนิสัยมารร้ายทั้งมวลหวนนึกถึงสีขาววันที่กำเนิดมาย่อมสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด
ผู้เฒ่าไม่ให้ชี้รุ้งกินน้ำ แต่สอนให้มองและคิดครวญให้มีชีวิตปกติที่ต้องอาศัยอาทิตย์ ดวงจันทร์ดวงเดียวพบสิ่งคล้ายกัน แม้จะนับถือความเชื่อและมีพระเจ้าไม่เหมือนกัน แต่เราได้อาศัยอยู่ในโลกใบเดียวกัน
ชั่วชีวิตอาจจะมีสักครั้งหนึ่งที่เห็นความงามสีสายรุ้งเหนือโค้งฟ้า เฝ้าฝันถึงรุ้งกินน้ำตัวหนึ่งโอบกอดโดยไม่ต้องพึ่งดินฟ้าอากาศ นานเท่าโลกดำรงอยู่ รุ้งกินน้ำก็ยังรอให้คิดฝันถึงเสมอ.
อนุสรณ์ มาราสา