ข้างกาลเวลา : I’mhere

ข้างกาลเวลา : Imhere


ข้าง แปลตรงตัวไม่มีนัยยะแฝง ข้างซ้าย ขวา หน้า หลัง ไม่ว่าจะแบบใดก็หมายความว่าอยู่ข้าง ๆ เสมอ
กาล ครั้งหนึ่ง คราวนั้น เวลานั้น แต่มีนัยยะแฝงไว้ก็คือชื่อของตัวละครหลักของเรื่องนี้ นั่นคือ กาล
เวลา ช่วงแห่งความยาวนานที่มีอยู่ หรือเป็นอยู่ นิยมกำหนดเป็นครู่ คราว วัน เดือน ปี แต่มีนัยยะแฝงไว้คือชื่อของตัวละครหลักของเรื่องนี้ นั่นคือ เวฬา
ข้างกาลเวลา อ่านแล้วอาจจะงุนงง เพราะนัยยะแฝงนั้นมีความหมายในตัวอยู่แล้ว
คือ ตัวละครทั้งสองอยู่ข้างกันมาเสมอ


มีคนบอกว่าการแอบชอบใครสักคนมันตื่นเต้นและกระชุ่มกระชวยหัวใจ ฉันไม่ปฏิเสธหรือขัดความคิดนั้นเลย ช่วงเวลาปิดเทอมใหญ่พอได้มีเวลาพักหัวใจบ้าง แต่พอถึงวันเปิดเทอมครั้งนี้กลับตื่นเต้นยิ่งกว่าครั้งไหน เพราะเป็นการเปิดเทอมที่จะได้เจอคนที่แอบชอบยังไงล่ะ




"มาก็สาย!! จำชื่อเพื่อนก็ไม่ได้ จุดมุ่งหมายเข้าคลาสสาขาคืออะไร! คือความสามัคคีใช่ไหม!" เสียงดังลั่นสนามหญ้าหน้าตึกดนตรีเวลา 6 โมงเช้า ต้นเสียงคือพี่ว้ากสายโหดหน้าคมชัด รุ่นพี่กาล
เขาหล่อมากแต่โหดเกินไป เด็กที่นั่งต่อแถวตอนเรียงห้า รวมจำนวน 80 คน ตัวหดกลัวกันหมด รวมถึงรุ่นพี่ปีสองสาวสวยผมยาวประบ่าเธอสะดุ้งกับเสียงนั้นตอนแอบย่องมารวมกลุ่มกับเพื่อนชายที่ยืนประกบท้ายแถวน้อง ๆ อยู่
สายตาคมเฉียบจากหัวแถวจ้องมองมาที่เธอราวกับรอคอยตำหนิ เวฬาเห็นพี่ว้ากกาลดุก็เกิดอาการกลัวไม่ต่างจากน้อง ๆ รีบหลบหลังสกายคนตัวสูงกว่า พลางถอนหายใจ
เมื่อกี้เขาด่าเราด้วยสายตาว่ามาสายแน่ ๆ จะน่ากลัวไปไหนเนี่ย
"ผมขอความร่วมมือแค่หนึ่งอาทิตย์แค่นี้ยังทำไม่ได้ ไม่มีจิตอาสา ไม่สามัคคีกันเลยสินะ!!"
"ขอโทษครับรุ่นพี่!!" เด็กปีหนึ่ง 5 คนที่มาสายยืนโชว์ตัวหน้าคลาส ชายหนุ่มหัวแถวเอ่ยขึ้นเสียงดังฟังชัด กาลหันขวับจ้องเขาก่อนปัดมือปฏิเสธแบบไม่รับคำขอโทษ
"คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษผม คนที่คุณควรขอโทษคือเพื่อนของคุณ พวกเขามารอคุณตั้งแต่ตี 5 บางคนมาก่อนตั้งแต่ตี 4 ถ้าไม่คิดถึงใจเพื่อนก็ช่วยเกรงใจคนรอบ้างสิครับน้อง" น้องผู้ชายทั้งหมดหันมองเหล่าเพื่อน ๆ ที่นั่งก้มหน้าก้มตาก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมา
"เราขอโทษนะทุกคน" เพื่อนรุ่นเดียวกันไม่ว่าอะไร และพร้อมให้อภัยเพื่อนที่มาสาย แต่พี่ว้ากสายโหดอย่างกาลยังไม่พอใจนัก
"คนที่มาสายปั่นจิ้งหรีดสิบรอบ" สิ้นคำสั่งพี่ว้ากกาล น้องผู้ชายทั้งห้าจัดแถวเรียงเริ่มปั่นจิ้งหรีดรัว ขณะเดียวกันอาร์ตี้พี่สันทนาการเดินอ้อมแถวรุ่นน้องมากระซิบข้างหูเวฬา
"พี่พยาบาลที่มาสายเตรียมตัวด้วยนะจ๊ะ" คำทักทายเจ็บจี๊ดอย่างกับไม้ลูกชิ้นทิ่มมือ เวฬาหลับตาปี๋กัดฟันแน่นอย่างหวาดผวาปนเจ็บใจ ทำไมเพื่อนไม่อ่อนโยนเลยนะ หันไปยิ้มแห้งให้อาร์ตี้พี่สันทนาการหนึ่งกรุบอย่างขอร้องอ้อนวอน
"หยวน ๆ ให้หน่อยไม่ได้หรือ?"
"รุ่นพี่ต้องเป็นตัวอย่างให้น้องเนาะ"
"ร้ายกาจ!!"

.....
สนามหญ้าหน้าตึกสาขาดนตรี
หลังจากจบกิจกรรมรับน้อง เด็กปีหนึ่งก็แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน ส่วนรุ่นพี่ปีสองก็เข้าร่วมประชุมวางแผนเรื่องกิจกรรมรับน้องในวันต่อ ๆ ไป แต่ก่อนจะเริ่มพูดคุยออกความคิดเห็นและแก้ปัญหา
เพื่อนสาขาผู้ชายรวม 70 คนต่างนั่งมองผู้หญิงหนึ่งเดียว เธอยืนยิ้มแห้งอยู่หน้าแถว ไม่ต้องอธิบายให้ยุ่งยาก พวกเขากำลังรวมหัวกันลงโทษเธอที่มาสาย เวฬาส่งสายตาขอร้องพี่ว้ากซาย รายนั้นนั่งยิ้มแห้ง อยากช่วยนะแต่ช่วยไม่ได้
อย่าพูดถึงกาลเลย รายนั้นอินกับบทพี่ว้ากสุด ๆ ไม่รู้ว่าองค์อะไรลง ยิ้มหน่อยก็ไม่ได้ เคยส่องกระจกดูหน้าตัวเองบ้างไหมว่าตอนนี้มันตึงมากแค่ไหน ฉีดโบมากี่ขวดล่ะพ่อคุณ
"พี่พยาบาลมาสายนะครับ" พี่ว้ากเอเอ่ยทักคนแรก เวฬากัดฟันยิ้มสู้ รู้แล้วน่าไม่เห็นต้องย้ำ
"ขอเหตุผลที่มาสายหน่อยครับ" คนถามต่อคือกาล
จังหวะหันสบตาคมนั้นใจมันเกิดหวั่นขึ้นมา ให้ตายสิ เวลาเขาทำหน้าดุมันน่ากลัวมาก แต่ว่า ผมเขายาวขึ้นหนิ ทรงผมทำให้หน้าเปลี่ยนไปเยอะเลย ปิดเทอมใหญ่กลับมารอบนี้ดูหล่อผิดหูผิดตาเลยแฮะ
กาลเอียงคอเล็กน้อยแสดงออกว่ารอคำตอบที่สมเหตุสมผลของเธออยู่ ต้องขอโทษจากใจจริงที่คงไม่มีเหตุผลดีไปมากกว่านี้
"ตื่นสาย...น่ะ"
ซายถึงกับตบหน้าผากตัวเองดังแปะ อาร์ตี้เองก็ไม่ต่างกัน เขากดขมับแทบอยากจะควักยาพาราขึ้นกรอกปากให้รู้แล้วรู้รอด
"ช่วยด้วย อาร์ตี้หัวจะปวดสุด ๆ"
"เวฬาเอ๊ย แกจะพูดตรงไปไหนเนี่ย" ซายว่า
"อ้าว ก็ฉันโกหกไม่เป็นนี่นา" ขณะเพื่อนผู้ชายคนอื่นขำขันเอ็นดู ตามจริงบรรยากาศพี่ปีสองไม่ได้ตึงเครียดขนาดนั้น ทุกคนยังอารมณ์ดียิ้มแย้ม ยกเว้นพี่ว้ากและประธานรหัส 59 ภาวะผู้นำพวกเขาสูงเกิน ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไม่ได้นัก
"พี่พยาบาลไม่ควรมาสายนะ ถ้าเกิดน้องเจ็บขึ้นมาคนแรกที่ต้องอยู่ดูแลคือคุณนะ" ได้โปรดใครก็ได้กระชากวิญญาณพี่ว้ากออกจากกาลที น่ากลัวไม่ไหวแล้วพ่อ
"เราสำนึกผิดแล้ว ต่อไปจะไม่มีอีก" ประธานรุ่นอย่างเอก็ไม่ติดใจเอาความเพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิง ความจริงเพื่อนผู้ชายทุกคนถึงจะเถื่อนไปบ้างแต่ช่วยกันทะนุถนอมเพื่อนผู้หญิงอันน้อยนิดในสาขากันสุด ๆ เว้นแต่บางคนที่ดูจะอินเกินไปหน่อย
"ยังไงก็ต้องทำโทษอยู่ดี" หมอนั่นเจ็บแค้นอะไรกันนักหนานะ เวฬายิ้มแห้งแต่ตาเขียวปั้ดใส่กาล เขาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนยืดหลังตรงต่อกร
"คุณต้องเป็นตัวอย่างให้น้อง" ดูแล้วเขาน่าจะอยากประกาศสงครามเย็น งั้นเวฬาก็ไม่คิดขัดยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรร้าย
"ได้ ว่ามาสิคะ จะให้ทำอะไรเอ่ย"
"ปั่นจิ้งหรีดสิบรอบ"
"โห่กาล หยวน ๆ ให้หน่อยก็ได้ ผู้หญิงเราก็มีแค่นี้" สกายเอ่ยขัดเพื่อนคนอื่นก็เห็นด้วย เอาสิ ถ้าเขาอยากจะกบฏก็ตามใจ เชิดหน้าท้าทายไปหนึ่ง
"งั้นห้ารอบ" แหม่ ทำเป็นใจดี
"ไม่อะสิบรอบ ไม่เอาเปรียบรุ่นน้อง"
ครู่หนึ่งกาลยกยิ้มมุมปาก ผู้หญิงตรงหน้าช่างรักในศักดิ์ศรี งั้นก็มาเผชิญหน้ากันสักหน่อย
เขาดันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง เดินมาหยุดยืนตรงหน้าเวฬาที่เตี้ยกว่าประมาณ 13 เซนติเมตร มุมมองจากเขาจึงต้องก้มลงเล็กน้อย ขณะเธอเงยสบตาเข้มปั้ด
"เริ่ม"
"หึ แค่นี้เอง" เตรียมท่ามือไขว้กัน เมื่อเสียงนกหวีดดังก็ก้มตัวแล้วหมุน โดยมีกาลคอยนับรอบให้ไม่คาดสายตา
"เร็ว ๆ หน่อย"
คนปั่นจิ้งหรีดกัดฟันสาปในใจ คอยดูนะถ้าถึงตาเธอเมื่อไร กาลได้เละเป็นโจ๊กแน่ ขณะสาปไปก็เริ่มเวียนหัวขึ้นมา ไม่รู้หมุนรอบที่เท่าไรแล้ว ได้ยินแค่เสียงนกหวีดบ่งบอกสัญญาณหยุด เพียงยืดตัวขึ้นมาเท่านั้น โลกทั้งใบเกิดเอียงกะทันหัน กาลที่อยู่ตรงหน้ากำลังห้อยหัวลง ไม่สิ เราต่างหากที่กำลังจะล้ม
พึ่บ...
มือหนาคว้าแขนเล็กไว้ก่อนที่หน้าสวยจะทิ่มพื้นหญ้า ขวัญเอยขวัญมา กาลดึงร่างอ่อนปวกเปียกอย่างกับเยลลี่กลับมาประคองสองไหล่ไว้
"ไหวไหม?" ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ไม่จูบไปเลยล่ะ
มือเล็กผลักอกเขาออกอย่างนึกโกรธ ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงตอนท้ายเลย มันสายเกินไป ในเมื่อเขาเป็นคนยัดบทลงโทษให้เองกับปาก ก็ใจแข็งใจดำสวมบทว้ากให้ถึงที่สุดสิ
ซายและอาร์ตี้รีบวิ่งมาช่วยประคอง
"เหมือนจะอ้วกเลย"
"ขอยาดมหน่อย" กาลหันไปบอกเพื่อนที่อยู่ใกล้กล่องพยาบาล เพื่อนชายรีบค้นหายาดมเมื่อเจอก็ยัดใส่มือเขา คนตัวสูงรีบเปิดฝายัดใส่มือเวฬาอีกที พอได้กลิ่นหอม โลกก็ค่อย ๆ กลับมาสงบนิ่ง
เพื่อนทุกคนต่างโล่งอกที่เวฬาไม่เป็นลมเป็นแล้งไป เธอไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น แต่เจ็บแค้นคนตรงหน้ามากกว่า จ้องกาลตาเขียวปั้ดทำเอารายนั้นเกร็งไม่กล้าสู้สายตา
"โทษที"
"ไง วิญญาณพี่ว้ากออกจากร่างแล้วเหรอ?!"
เขายิ้มแห้งไม่กล้าเถียงกลับ รอยยิ้มของพี่ว้ากเกิดเตะตารุ่นน้องผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนอีก 5 คนที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟไม่ไกล
กฎของการเป็นพี่ว้าก หากกิจกรรมรับน้องสาขายังไม่จบ ห้ามยิ้มให้รุ่นน้องเห็นเด็ดขาด
"ยิ้มแล้วไม่ใช่เหรอ?"
ป้ายห้อยคอเด็กปีหนึ่งเขียนชื่อด้วยปากกาเมจิกสีดำว่า แจ๊ปเปอร์ เขาเอ่ยขึ้นดึงความสนใจเพื่อนชายอีกคนที่นั่งข้าง ๆ
"ใครยิ้มเหรอ?" เขาส่ายหน้าบอกเพื่อนว่าไม่มีอะไร แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อนก็ยังคงสงสัยมองตามสายตาแจ๊ปเปอร์ไปจนเจอกลุ่มรุ่นพี่ปีสอง ไม่สิ เขากำลังมองรุ่นพี่ผู้หญิงต่างหาก
"รุ่นพี่เวฬาสินะ" แจ๊ปเปอร์พยักหน้ายิ้มชอบใจ
"สวยนะ สวยขนาดนั้นพี่เขาน่าจะมีแฟนแล้วหรือเปล่า"
"ก็ต้องลองถามดู"






#ข้างกาลเวลา เล่มเดียวจบ
แนวรักโรแมนติก ฟิลกู๊ด จบสุขนิยม ไม่มีคำหยาบ แนวเพื่อนแอบรัก ความผูกพัน ไม่กล้าล้ำเส้น ความรักเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ระหว่างที่สองคน ความสุข ความฝัน ปมชีวิตและหัวใจ ทว่าทั้งสองก็อยู่ข้างกัน กาลเวลาผันผ่าน ใครต่อใครผ่านเข้ามา หัวใจก็ยังเรียกร้องและจดจำแต่ชื่อของเขา เรื่องราวของเขาและเธอ

ติดต่อนักเขียน x @nutyuchun

อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ
ขอบคุณทุกยอดโหลด การรีวิว และกดเรตติ้งนะคะ