ซ่งอีเมิ่งสะใภ้สุดแสบแห่งยุค 80

"กินเข้าไปซะ" ย่าเจียงแยกเขี้ยว "สำหรับคนเลวทรามอย่างแก ได้กินน้ำล้างเท้าของพวกข้าก็บุญหัวแล้ว
ซ่งอี้เมิ่งจ้องมองชามข้าวต้มตรงหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาทุกคนด้วยรอยยิ้มหยัน "ท่านแม่พูดถูก ของดีๆ แบบนี้ ไม่คู่ควรกับคนอย่างข้าจริงๆ"
ทุกคนนึกว่านางจะยอมจำนน แต่แล้ว
ซ่งอี้เมิ่งก็ลุกขึ้นยืน เอื้อมมือไปหยิบชามข้าวต้มที่ข้นที่สุดซึ่งเป็นของย่าเจียงมาวางไว้หน้าตัวเอง แล้วเลื่อนชามน้ำใสๆ ของเธอไปให้ย่าเจียงแทน
"ของดีเลิศประเสริฐศรีแบบนี้ เหมาะกับท่านแม่ผู้เป็นใหญ่ในบ้านที่สุดแล้วเจ้าค่ะ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ส่วนข้า เป็นแค่สะใภ้สามผู้ใช้แรงงาน ทำงานหนักที่สุดในบ้าน ก็ขอกินอะไรง่ายๆ ให้อยู่ท้องก็พอ"
นางพูดพลางตักข้าวต้มข้นๆ เข้าปาก เคี้ยวช้าๆ อย่างละเมียดละไม ท่ามกลางสายตาที่เบิกโพลงด้วยความตกตะลึงของอีกสามชีวิต
" นังเดรัจฉาน นั่นมันของข้า" ย่าเจียงกรีดร้องราวกับถูกเชือดคอ