แด่รักที่หลุดลอย

"ผมได้ฤกษ์แต่งแล้วนะ" กระทั่งเมื่อสบโอกาส และเห็นว่าสมควรที่ต้องบอกเรื่องสำคัญบางอย่างให้เธอได้รู้ เขาถึงได้เอ่ยบอกออกมา ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"อีกนานแค่ไหนคะ" หลังจากปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไปพักใหญ่เสียงหวานถึงได้เอ่ยถามขึ้นเบาๆ ยอมรับว่าเรื่องราวที่เพิ่งได้รับรู้นั้นทำให้เธอเผลอแสดงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรออกมา แต่ใครเลยจะไปห้ามความเสียใจได้
เธอคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่ว่าจะพยายามให้ตายสักแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้ว ก็ไม่เคยทำได้อย่างที่ตั้งใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว
"อีกสองเดือน" เร็วจนน่าใจหาย หญิงสาวได้แต่คิด และพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เปิดเผยความรู้สึกใดๆ ให้เขาได้รู้
ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วภายในใจของเธอกำลังแตกสลายไปกับความจริงที่ว่านับจากวันนี้ไปจนถึงสองเดือนข้างหน้านั้น ข้างกายของเขาจะเป็นใครอีกคน ไม่ใช่เธอคนนี้อีกแล้ว
"หมิงต้องไปแล้วใช่ไหมคะ" มันเป็นคำถามที่แม้แต่คนฟังยังเจ็บลึกไปถึงกลางใจ นับประสาอะไรกับคนที่ต้องพูดมันออกมา แต่ต่อให้ใจสลายแค่ไหน ถึงเวลาเธอก็ต้องไปอยู่ดี
ทั้งหมดนี้คือเงื่อนไขที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนมาตั้งแต่ต้น และเมื่อถึงเวลาเธอก็ต้องไป ห้ามเรียกร้อง หรืองอแง
"หมิงอยู่ที่นี่ต่อได้ ผมตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าจะยกบ้านหลังนี้ให้คุณ" หัสดินไม่ได้คิดจะใจร้ายกับคนที่มอบความสุขให้กับเขาถึงขนาดคิดไล่เธอออกไปจากบ้านหลังนี้ ต่อให้อนาคตข้างหน้าทางเดินระหว่างเขาและเธอจะต้องกลายเป็นเส้นขนานต่อกัน เขาก็ยังอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีอยู่ดี