กลรักเจ้าตัวป่วน

...จากคูู่กัดมาเป็นคู่รัก...
"ใครบ้าคะ?"
"เฮ้ย! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"เพราะคนที่เขาคิดถึงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเขาแล้ว
"ก็ตั้งแต่ที่เลขาพี่วินเดินออกไป พอใจก็เข้ามาแต่กลับเห็นพี่วินนั่งพูดอยู่คนเดียว เหมือน"เสียงลากยาวกำลังคิดว่าจะเปรียบเทียบอะไรดี
"เหมือนอะไร พูดให้ดีนะ"เขาลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงเข้าหาผู้มาเยือน สาวเท้าไม่กี่ก้าวก็เข้าถึงตัว ยื่นหน้าเข้ามาประชิดใบหน้าอีกฝ่ายด้วยความลืมตัว "บอกมาสิว่าเหมือนอะไร"เขาลากเสียงเลียนแบบเธอ
พอใจตกใจกับท่าทางของชายหนุ่ม ไม่คิดว่าคำพูดล้อเล่นของเธอจะทำให้เขาอารมณ์ขึ้นได้ขนาดนี้ ร่างสูงที่เข้ามาใกล้ทำให้เธอได้กลิ่นน้ำหอมโชยเข้ามาแตะจมูก รู้สึกได้ถึงกลิ่นที่ผ่อนคลายเหมือนกลิ่นไม้หอมอะไรสักอย่าง และอยู่ๆใจก็เต้นแรงขึ้นมา ตึกๆตึกๆ ใบหน้าร้อนผ่าว
นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมพี่วินทำให้เราใจเต้นแรงเหมือนวิ่งมาสักสิบกิโลอย่างนี้
"เหมือน..เหมือน"น้ำเสียงที่ตะกุกตะกักไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะสมองหยุดทำงานชั่วขณะ
"จะบอกว่าพี่เหมือนคนบ้าใช่มั้ย ยัยบ๊อง นี่เนาะ!ขอซะที"เขาเอามือเขกหน้าผากเธอเบาๆไปสองทีก่อนที่จะยืดตัวตรงแล้วถอยห่างออกมา
"พอใจไม่ได้พูดนะ! พี่วินนั่นแหละว่าตัวเอง คนบ้าว่าตัวเองแล้วยังมาทำเค้าอีก บอกว่าขอแค่ทีเดียวแต่เขกพอใจไปตั้งสองที"เอามือลูบหน้าผากไปมาดูเหมือนเจ็บ จนทำให้อีกคนตกใจคิดว่าทำแรงเกินไป
"เจ็บเหรอ พี่ขอโทษนะไหนมาดูสิ"เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ แล้วเผลอเอามือเสยผมหน้าม้าบางๆที่บังหน้าอยู่จับไปที่หน้าผากแล้วลูบเบาๆเหมือนกล่อมเด็กเวลาที่เจ็บตัว "โอมเพี้ยง! ไม่เจ็บนะ เป่าให้แล้ว"
"พี่วิน!พอใจไม่ใช่เด็กนะ เอามือพี่ออกไปเหม็นน้ำลายมาเป่าอะไรใส่หน้าคนอื่นเค้า"
"อ้าว ไอ้เราก็คิดว่าเจ็บจริงก็เลยเป็นห่วง"
"ไปยืนห่างๆพอใจเลย"เขาขยับถอยหลังไปจนชนกับขอบโต๊ะทำงานจึงนั่งพิงแล้วกอดอกมองคนที่อยู่ตรงหน้า
.