อุ้มรักเมียแสนชังของคุณแสน

"ไม่ต้องทำมาเป็นหวงตัวนักหรอก แค่ฉันต้องมามีอะไรกับเธอขณะที่เมียฉันนอนอยู่ห้องข้าง ๆ ฉันก็เอียนจนอยากจะอวกอยู่แล้ว รีบ ๆ ท้องซะ จะได้รีบ ๆ ไสหัวออกไปจากที่นี่สักที"

"บัวบูชา"

เขาเรียกชื่อหญิงสาวเสียงเบา ราวกับต้องการทดสอบว่าหญิงสาวตรงหน้ายังคงมีลมหายใจ หรือจิตวิญญาณของเธอได้มลายหายไปแล้ว ทว่าบัวบูชากลับนอนนิ่งราวตุ๊กตาไร้วิญญาณ ดวงตาคู่สวยที่เคยเปี่ยมด้วยแววตาของความหวัง ปิดสนิท ไร้การตอบสนองใด ๆ ราวกับยอมจำนนต่อโชคชะตาอันโหดร้ายโดยสิ้นเชิง เธอไม่แม้แต่จะขัดขืนต่อการกระทำของแสนศิวัสศ์ จนเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่แผ่ออกมาจากร่างเล็กนั้น มันทำให้หัวใจของเขาสะดุดไปชั่วขณะ

"บัว.."

"คุนแสนจะทำอะไรกับบัวก็ทำเถอะค่ะ"

เสียงของบัวบูชาดังขึ้นแผ่วเบา ไร้ชีวิตชีวา ราวกับคำพูดนั้นหลุดออกมาจจากปากของคนที่ยอมแพ้ต่อทุกสิ่งในโลกนี้แล้ว คำพูดนั้นราวมีดกรีดลงบนความรู้สึกของแสนศีวัสศ์ เขาขมวดคิ้ว มองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวด้วยความสับสนและความรู้สึกที่ยากจะนิยาม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงยอมจำนนง่ายดายถึงเพียงนี้ เสียงของเธอไร้ความโกรธ ไร้ความหวาดกลัว มีเพียงความว่างเปล่าที่ทำให้หัวใจของเขาสะเทือนอย่างไม่อาจอธิบาย

"บัวไม่ได้มีทางเลือกมากขนาดนั้น ขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์"

เธอพูดต่อ น้ำเสียงราบเรียบราวผิวน้ำนิ่งสนิทที่ซ่อนคลื่นใต้น้ำอันเชี่ยวกราด คำพูดนั้นเป็นเหมือนการยอมรับความพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา เธอรู้สึกเหมือนร่างกายและจิตใจถูกแยกออกจากกัน เพราะความเจ็บปวดในใจนั้นรุนแรงเกินกว่าที่ร่างกายจะรับรู้ได้

"อยู่ไปก็ไร้ค่า..."

เธอกระซิบ คำพูดนั้นหลุดออกมาจากส่วนลึกในจิตใจราวกับเป็นคำสาปที่เธอตอกย้ำตัวเองแสนศีวัสศ์มองร่างเล็กที่ไร้การต่อสู้ด้วยสายตาที่ปั่นป่วนไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความสงสารผุดขึ้นในใจของเขาราวกับลูกคลื่น คำพูดของอีกคนยากเกินกว่าที่เขาจะตีความหมายได้

"ถ้าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ก็รีบทำให้เรื่องนี้มันจนซะบัว"

และเขาก็ยังคงเห็นแก่ได้เหมือนเดิม

.....หมายเหตุ: ในนิยาย การอุ้มบุญมักไม่อิงกับกฎหมายหรือข้อจำกัดจริง เช่น ไม่เน้นการเป็นญาติสายตรง หรืออาจมีการรับค่าตอบแทนโดยไม่ถูกกฎหมายจริง ๆ ซึ่งผู้อ่านควรแยกแยะระหว่าง "นิยายเพื่อความบันเทิง" กับ "ข้อเท็จจริงทางกฎหมาย/จริยธรรม"