สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสุขสันต์ (Yaoi)

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชายไม่ชอบกดปิด

ชื่อสถานที่ ชื่อตัวละคร และอื่นๆ ในนิยายล้วนไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น

อาจมีการใช้คำหยาบคาย หรือคำที่ผิดหลักไวยากรณ์ และสะกดผิดเพื่ออรรถรสในการอ่านในบางครั้ง และจะทำการแก้ไขคำผิดเมื่อนิยายจบ

อาจจะมีพฤติกรรมไม่เหมาะสมในบางการกระทำของตัวละครไม่ควรลอกเลียนแบบ เยาวชนควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน

เพราะสิ่งที่ปรากฏในนิยายไม่ใช่เรื่องจริง แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้อ้างอิงตัวละครมาจาก SCP



+++++



ชื่อของผมคือ ดีน คลอเดีย อายุ 30 ปี ถูกรถชนตายเพราะช่วยเหลือเด็ก ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กคนนั้นรอดชีวิตหรือไม่ แต่ผมไม่รอดแน่ๆ เพราะไม่อย่างนั้นผมคงไม่ได้มาอยู่ในห้องที่ขาโพลนไปทั้งหมดแบบนี้ พร้อมกับเสียงอ้างตัวว่าเป็นระบบ [สวัสดีโฮสต์]

"สวัสดี" แต่อย่างไรก็ต้องทักทายไว้ก่อน เพราะอีกฝ่ายทักทายมาอย่างเป็นมิตร

[เราคัดเลือกแล้วพบว่าโฮสต์เป็นคนที่รักเด็ก เราจึงเลือกโฮสต์] เมื่อได้ยินผมก็มีสีหน้าแปลกๆ ในฐานะเกย์ผมเองก็อยากมีลูกเป็นของตัวเองเหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายท้องไม่ได้ ผมเลยทำได้เพียงเก็บความคิดนี้ไว้ในใจ ก่อนที่ระบบจะเอ่ยว่า [เราจะทำให้โฮสต์มีชีวิตอีกครั้ง แต่เพื่อแลกกันโฮสต์ต้องช่วยเหลือเหล่าเด็กๆ พวกนี้] เมื่อได้ยินผมก็มองไปที่รูปภาพของเด็กๆ ที่ปรากฏขึ้นก่อนจะหาย ผมมองไม่ชัดแต่ลักษณะภายนอกเหมือนเด็กทั้งหมด มีคนที่มีดวงตาแปลกๆ ด้วย แต่ภายนอกก็ดูเป็นเด็กอยู่หรอก

"ผมต้องช่วยอย่างไรบ้าง?" ผมที่ยังไม่อยากตายก็เอ่ยถามไป ก่อนที่ระบบจะเอ่ยตอบกลับมาว่า

[โฮสต์ต้องการเป็นผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในยุคระหว่างดวงดาว] เมื่อได้ยินผมก็เลิกคิ้ว ก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงสับสนว่า

"แค่นั้นเองหรือ?" ผมคิดว่าจะให้ผมทำอะไรยิ่งใหญ่ แต่ตรงกันข้าม แค่เป็นผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่น่าจะยากอะไร ก่อนที่ระบบจะเอ่ยขึ้นว่า

[แน่นอนว่าระบบเองก็จะไปกับโฮสต์ด้วย หน้าที่ของโฮสต์คือทำให้เหล่าเด็กๆ มีความสุข] เมื่อได้ยินผมก็ยักไหล่เพราะดูเหมือนจะไม่น่ายากอะไร

"โอเค"

[ระบบจะมอบเด็กและภารกิจบางอย่างให้โฮสต์ทำเมื่อทำจะได้รับประวัติทั้งหมดของเด็กคนนั้นๆ เป็นสิ่งตอบแทน และเมื่อเด็กๆ โตขึ้นจนดูแลตัวเองได้แล้ว หน้าที่ของโฮสต์ก็จะสิ้นสุดลง เมื่อถึงตอนนั้นโฮสต์สามารถเลือกได้ว่าจะกลับไปที่โลกเดิม หรืออยู่ที่โลกนั้นต่อไป] เมื่อได้ยินผมก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ