บำเรอรัก

ทิพนารี หรือ น้ำตาล ถูกศุภโชคหรือผู้เป็นบิดา ทิ้งไปตั้งแต่เธออายุได้ 17 ปี โดยไม่มีคำกล่าวล่ำลาใดๆ ทั้งสิ้น เหลือไว้เพียงตัวเธอที่ต้องปากกัดตีนทีบเพื่อเอาชีวิตของตนเองให้รอด แต่เมื่อพอเธอจบชั้น ม.6 ชีวิตที่เธอคิดว่าจะดีขึ้นกลับต้องมาพลิกผัน อีกครั้ง
เพียงเพราะคนเป็นพ่อของเธอดันไปขายเธอให้กับเจ้าของคาสิโนที่เขาไปเล่น เพื่อชดใช้แทนหนี้ที่ติดเสียอย่างนั้น
อะไรกันไอเจ้าพ่อบ้านี่ไม่เลี้ยงฉันแล้วยังอุตส่าห์ ขายฉันอีก!!

..........................
"คืนนี้เตรียมตัวไว้ให้ดี"
"คะ??" น้ำตาลอุทานด้วยความสงสัย
"อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าฉันซื้อเธอมาทำไม คืนนี้ฉัน จะ บอก ให้"
..........................
"ทำไมฉันเลี้ยงให้อดหรอ ทำไมตัวเเค่นี้" ปากพูดเเต่มือก็ยังลูบไล้ไปมาอยู่อย่างนั้น ร่างบางส่ายหัวไปมาเป็นการปฎิเสธ

"ป่าวค่ะ เลี้ยงดี อะ"
"ถือว่าเป็นค่าของที่เธออยากได้เเล้วกันนะ เอาไงดีละ ....ละ ชิ้นดีไหม ทำไมไม่หยิบมาเยอะๆละหือ"
เสียงของร่างสูงเป่าลดที่ลำคอของร่างบาง เธอจับให้คนบนตักหันหน้าเข้าหาตัวเธอ สายตาของร่างสูงจ้องมองไปยังใบหน้าของอีกคน ที่เเดงก่ำเพราะความเขินอาย ริมฝีปากอมชมพูเม้มเข้าหากัน ร่างบางหลบสายตาของเขาในทันที

"ต~เเต่คุณบอกให้"ร่างบางเอามือจับที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของร่างสูงเพื่อประคองตนเองไม่ให้หล่น
"ของฟรีไม่มีในโลกหรอกนะ"