ถ้าไม่รักก็อย่า...Love chain

กระยาหงันเปรียบเสมือนนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า หยอกล้อเล่นกับเขาที่เปรียบเสมือนสายลมอย่างเพลิดเพลิน ก่อนที่สายลมนั้นจะกลายเป็นพายุลูกใหญ่พัดเธอตกลงมากระแทกพื้นเพียงเพราะเขาไม่อยากเล่นกับเธอแล้ว ทำลายเธอจนแทบไม่เหลือเงาในกระจก
เธอต้องโอบกอดตัวเองในวันที่ไม่มีใครกอด พาตัวเองออกจากคนที่จ้องทำลายทางเดิน ก่อนที่เธอจะกลับมาในวันที่ตัวเองเข้มแข็ง
^
^
^
ตัวอย่าง

"คุณกำลังหาเรื่องไล่กิ้นออกไปจากชีวิตต่างหาก"
เขานิ่งไม่ต่อคำ แต่ทั้งสีหน้าและท่าทางของเขาทำให้เธอต้องยอมจำนนกับความจริงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น
"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ แค่บอกมา กิ้นไม่จะอยู่เป็นภาระให้คุณต้องเดือดร้อนสงสาร กิ้นเอาตัวรอดได้ไม่ต้องให้ใครมาเลี้ยงดู...ฮึก"
ความจุกแน่นในอกถูกระบายออกมาเป็นหยดน้ำตา เธอพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ กลัวจะตาบวมเพราะพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน จึงรีบสะกดกลั้นอารมณ์ สะอื้นจนตัวโยน
ธรรศกรถอนหายใจแรง คงถึงเวลาที่ต้องบอกเลิกกับเธออย่างจริงจังเสียที
"ผมว่าเราห่างกันเถอะกิ้น ผมขอโทษนะที่พาคุณไปไกลกว่านี้กับผมไม่ได้"
แม้ไม่มีคำว่า เลิก สักคำในประโยค แต่ความหมายก็ตรงไปในทางนั้นอย่างแน่แท้ หยดน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้จึงล้นทะลักออกมาแต่ไร้ซึ่งเสียงโวยวาย
"ค่ะ กิ้นก็ไม่ได้อยากจะไปไกลกับคุณนักหรอก เลิกก็เลิก กิ้นจะรีบเก็บของย้ายออกวันนี้เลย"
ชายหนุ่มหลับตา ไม่อยากมองหน้าเธอเพราะอาจจะเผลอใจอ่อนอีกได้
"พรุ่งนี้คุณต้องทำงานรึเปล่า"
เขาถามโดยผินหน้าไปทางอื่นที่ไม่มีเธอ กระหยาหงันที่พยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดฝืนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สั่นคลอน
"ทำ"
"งั้นคุณก็อยู่ที่นี่ไปก่อน สะดวกเมื่อไหร่ค่อยย้ายออก ระหว่างนี้ผมจะไม่กลับมาที่นี่"
ถือว่าเขายังเข้าใจการทำงานของเธอ
"ขอบคุณค่ะ แค่สองวันเท่านั้น รับรองว่าคุณกลับมาก็จะไม่เห็นกิ้นอีก ทุกอย่างกิ้นจะคืนให้คุณค่ะ"
^
^
^
***อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ (จบสุขนิยม) เนื้อหา 31 ตอนจบค่า