รักร้ายของนายนักแข่ง

"เธอนี่ชอบทำตัวเป็นภาระฉิบหายเลยนะ" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะขยับกายเอี้ยวตัวไปยังด้านหลัง หยิบเอาเสื้อแขนยาวที่ถอดทิ้งไว้โยนใส่ตักให้ร่างเล็กข้างกาย จนลลิธารนั้นสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ แต่ก็รีบเงยหน้ามามองเขาเหลอหลาไปหมด

"อะไรครับ?"

"แล้วเธอเห็นเป็นอะไรล่ะ เห็นเป็นขี้มันก็คือขี้ ถ้าเธอเห็นเป็นเสื้อ มันก็คือเสื้อ"

"เห็นเธอนั่งตัวสั่นหงึกๆ หนาวรึไง ฉันไม่เบาแอร์ให้หรอกนะ"
____________

"นอนได้แน่นะลูก"

"ผมนอนได้ครับแม่ แล้ว...เอ่อแล้วน้องนอนที่ไหนเหรอครับ"

"ปกติต้นหลิวชอบนอนข้างนอก แต่ตอนนี้แม่ให้น้องไปนอนกับแม่ในห้องนั้น ส่วนอชิก็นอนมุ่งนี่ไปนะ เป็นของต้นหลิวเขาเคยใช้น่ะลูก"

"มุ้งนี่น่ะเหรอครับ" ได้ยินแล้วอชิระก็รีบถามย้ำอีกครั้ง แถมยังชี้นิ้วเข้าไปในมุ้งของตัวเองพร้อมทั้งรอยยิ้มมีความสุขอีกด้วย

'เอาว่ะ! ไม่ได้นอนกอด แต่ได้นอนดมกลิ่นหอมๆ ของอีกฝ่ายที่ติดมุ้ง แค่นี้เขาก็พอจะฝันดีได้แล้ว'

(นี่แหละหนาจุดจบของคนปากไม่ตรงกับใจ)