ชาตินี้ ข้าไม่แต่งกับท่าน

สองมือสั่นระริกยกขึ้นกุมต้นคอ ฉากสุดท้ายของความทรงจำน่าสะพรึงกลัวนัก อันโหล่วเหยาหวีดร้องอย่างตื่นตระหนก ล้มลงจมกองเลือดที่สาดกระเซ็นออกมาจากลำคออย่างท่วมท้นจากการลงมือปลิดชีพตนเอง จนบัดนี้ก็ยังรู้สึกขนพองสยองเกล้าไม่หาย

ในขณะที่นางกำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิด นัยน์ตาพร่าเลือนก็ไปสะดุดเข้ากับร่างของบุรุษหนุ่มสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบกำลังเดินสาวเท้าผ่านเงาไม้เข้ามา

ภาพสะเทือนขวัญที่เพิ่งจะปรากฏขึ้นในห้วงสมองเป็นฉากๆ เมื่อสักครู่นี้ พลันซ้อนทับกันขึ้นมากระทันหัน

หญิงสาวรับรู้ได้ถึงหายนะที่กำลังเข้ามาคุกคามชีวิตจนถึงแก่ความตาย อีกทั้งเพิ่งจะสูญเสียลูกที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกมาหมาดๆ จึงหุนหันลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง



"วันนี้ข้าน้อยตุ๋นรังนกมาให้.. "

ซ่า!!!!

"ไสหัวออกไป!!"

หวังตงตกตะลึงเป็นอันดับแรก ไม่อาจตอบสนองได้ทันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เขาเพิ่งจะก้าวฉับๆ เข้ามา ก็ถูกคุณหนูสาดน้ำกระแทกเข้าใส่เบ้าตาทั้งสองข้างจนตั้งตัวไม่ติดเซไปวูบหนึ่ง

อวี๋หลันสาวใช้รีบยกมือขึ้นป้องปากกระซิบบอกเขาว่า "เกรงว่าคุณหนูจะเจ็บไข้ได้ป่วย วันนี้เจ้ารีบกลับไปก่อนเถิด"



ผ่านไปจากเช้าถึงบ่าย อันโหล่วเหยานั่งหลับตาเอนกายพักผ่อนอยู่บนตั่ง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเอ็ดอึงดังลอยมาจากด้านนอก

"เปิดประตูให้ที!"

แรงเคาะประตูทำให้ใบไม้ร่วงเกลื่อนลงมาจนแทบไม่เหลือติดกิ่ง

เมื่อประตูเปิดผาง เรือนร่างกำยำก็วิ่งแบกผู้เฒ่าผมขาวคนหนึ่งเข้ามาด้วยความร้อนใจ เขาแหวกเส้นผมที่ยุ่งเหยิงปรกใบหน้าราวกับไม่ได้หวีสางมาหลายวันขึ้น เผยให้เห็นเบ้าตาที่เขียวช้ำ หน้าผากปูดบวมเป็นลูกใหญ่ อวี๋หลันเห็นแล้วรู้สึกเจ็บหน้าแทนเขาจริงๆ

"ท่านหมอรบกวนช่วยตรวจดูอาการของคุณหนูให้ทีเถิดขอรับ"

"นั่นปะไรเจ้าเด็กเมื่อวานซึน!" หมอชราผู้นั้นควันแทบออกหู

"เจ้าทำเช่นนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน!!"

ยามนี้บ้านเมืองกำลังระส่ำระสายจากภาวะศึกสงคราม หมอในเมืองส่วนใหญ่จึงเดินทางไปช่วยเหลือผู้ที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ที่ชายแดน

เขาเองก็ต้องดูแลชาวบ้านที่เจ็บป่วยอยู่ในเมืองอย่างเหน็ดเหนื่อย คิดไม่ถึงว่าจะถูกเจ้าเด็กไม่รู้ความคนนี้แบกข้ามหมู่บ้านมาครึ่งค่อนวันเพื่อมารักษาสตรีเพียงคนเดียว มันช่างน่าโมโหเสียจริง



"มีไอร้อนในร่างกายจึงล้มป่วย พักฟื้นสักหน่อยก็จะดีขึ้น ทีนี้จะพาข้ากลับไปได้รึยัง!"

หวังตงรีบโขกศีรษะขอบคุณซ้ำๆ "ขอรับ! ท่านหมอโปรดรอข้าน้อยสักครู่เถิด"

"ประเดี๋ยวข้าน้อยจะรีบไปที่โรงหมอนำยามาให้คุณหนูก่อนนะขอรับ"

"เก็บน้ำใจของเจ้ากลับไปเถอะ!" อันโหล่วเหยากลับไม่คิดแม้แต่จะขอบคุณเขา ลุกพรวดเดินออกมาทันที

"ข้าน้อยทำอันใดให้คุณหนูไม่พอใจหรือไม่"

ดวงหน้าเล็กเชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงแค่นเสียงขึ้นจมูก "อาศัยอะไรมาทึกทักว่าข้าจะมีความรู้สึกอันใดต่อเจ้า"

"ข้าน้อยมิได้หมายความเช่นนั้นขอรับ"

ชายหนุ่มเดินคอตกลากเท้าที่เต็มไปด้วยแผลกลับออกไปช้าๆ



เรือนกายสูงใหญ่หายลับไปจากสายตาจนมองไม่เห็นเงาแล้ว แต่เรือนร่างระหงกลับยังยืนนิ่งไม่ขยับราวกับว่ามีก้อนแข็งๆ ติดค้างอยู่ในลำคอจนหายใจไม่ออก

เดิมทีอันโหล่วเหยาคิดว่าทุกอย่างได้จบลงแล้ว แต่จู่ๆ ความรู้สึกบางอย่างกลับปะทุขึ้นมาจนหัวใจเจ็บแปลบขึ้นมากระทันหัน

นางเพียงรู้สึกว่าหวังตงเป็นคนดีมากจริงๆ

แต่เพียงไม่นานความรู้สึกเหล่านั้นก็ถูกฝังกลบลงไปอย่างรวดเร็ว การใช้ชีวิตอยู่ข้างกายเขา ผลลัพธ์เมื่อชาติที่แล้วเป็นอย่างไร มิใช่นางได้ลิ้มรสมาแล้วหรอกหรือ นั่นต่างหากที่เป็นความระทมทุกข์แสนสาหัส



ชั่วชีวิตนี้.. พวกเขาได้สิ้นวาสนาต่อกันแล้ว นางจะไม่มีวันแต่งให้กับเขาอีกเป็นอันขาด..