ภควัทคีตา

ภควัทคีตา คือบทเพลงนิรันดร์แห่งจิตวิญญาณ เป็นวรรณคดีอันเรืองรองจากมหากาพย์ มหาภารตะ ที่คลี่คลายออกในห้วงยามอันเคร่งเครียดที่สุดของมหาสงครามกุรุเกษตร ขณะสองกองทัพยืนเผชิญหน้า ณ สนามรบซึ่งมิใช่เพียงสมรภูมิของเหล็กกล้าและโลหิต หากแต่เป็นสมรภูมิแห่งใจ
ตรงกลางสนามนั้นมี อรชุน ยอดขุนพลแห่งตระกูลปาณฑพ ผู้เคยกรีดอากาศด้วยลูกศรแห่งชัยชนะ กลับท้อถอย ดวงใจหวั่นไหวต่อโชคชะตา ความรัก และพันธะของเลือดเนื้อ เขาถอนใจ ละอาวุธ และเงยหน้าขึ้นหาพระกฤษณะ ผู้ทรงสถิตเป็นสารถีแห่งเขา หาใช่เพียงผู้นำทางรถศึกแต่คือผู้นำทางแห่งวิญญาณ
ในบรรยากาศแห่งความสงสัย ความทุกข์ และความโกลาหล ภควัทคีตา จึงบังเกิดขึ้น ไม่ใช่เพียงในฐานะคำสนทนา แต่ในฐานะแสงสว่างอันนิรันดร์ระหว่างมนุษย์กับความจริงอันสูงสุด พระกฤษณะตรัสแก่ผู้สิ้นพลัง วาดภาพจักรวาลและธรรมะด้วยถ้อยคำอันล้ำลึก หนักแน่น ดั่งสายฟ้าฟาดลงกลางหุบเหวแห่งความไม่รู้
คัมภีร์ภควัทคีตาแทรกผ่านจิตวิญญาณของมนุษย์ในทุกยุคสมัย ไม่ว่าผู้ใดจะอยู่ท่ามกลางสนามรบภายนอก หรือในสนามรบเงียบงันภายในใจ ภควัทคีตาคือคำตอบที่รอการสดับ คือเสียงกระซิบจากห้วงลึกแห่งตนแท้ คือสะพานที่ทอดจากโลกสู่โลกุตระ ในสิบแปดบทสั้นที่กระชับ เปี่ยมด้วยพลังของจักรวาล พระกฤษณะได้กล่าวถึงโยคะในหลากรูป เช่น กรรมโยคะ หนทางแห่งการกระทำโดยไม่ยึดติด ภักติโยคะ ทางแห่งความรักและศรัทธา ญาณโยคะ ทางแห่งปัญญาและการหยั่งรู้
ไม่ว่าจะอ่านด้วยหัวใจแห่งนักรบหรือนักบวช ไม่ว่าจะเป็นนักคิด นักฝัน หรือผู้แสวงหาความสงบ ภควัทคีตาคือคำเชื้อเชิญสู่การตื่นรู้ คือบทเพลงแห่งการปลุกจิตที่หลับใหล คือสายธารแห่งปัญญาที่ไม่มีวันเหือดแห้ง ในทุกถ้อยคำ ทุกบท ทุกอักษรอันศักดิ์สิทธิ์ มีเสียงสะท้อนของจักรวาลที่ร้องเรียกมนุษย์ให้หวนคืนสู่ธรรมชาติแท้ภายในของตน เสียงนั้นก็คือเสียงแห่งแสงภายใน