รอยแค้นในเงาใจ

“คุณเก่งนะ หลอกผมมาตั้งสองปี แต่ผมกลับไม่เอะใจอะไรในตัวคุณเลย ฉลาดเหมือนกันนี่” เขาบีบคางเธอแน่นขึ้นไปอีก “แต่ยังไม่มากพอ ถ้าจะฆ่า คุณต้องฆ่าให้หมดไม่เหลือหลักฐานให้ตามสืบได้ และคุณต้องลงมือให้มันเร็วกว่านี้”
คางเธอถูกสะบัดแรงมากพอจนทำให้เธอเอนล้มลงไปนอนกองที่พื้น เธอได้สติคืนมาหน่อยหนึ่ง จ้องตอบใบหน้าที่เคยอบอุ่น แต่ตอนนี้ช่างแสนเย็นชา
“ฉันไม่ได้เก่งหรอก แต่คุณมันโง่เองต่างหาก ปล่อยให้ฉันหลอกได้ตั้งสองปี แค่ฉันยอมเอาตัวเข้าแลกก็หลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว คิดดูสิ ฉันไม่ได้ฉลาดหรอก แต่คุณน่ะ โง่เอง!”
“ใช่!! ผมมันโง่เอง โง่ที่ปล่อยให้คุณหลอกใช้ โง่ที่หลงผู้หญิงสารเลวอย่างคุณ!”
ถุย