บทกวีของหลีไป๋: ผู้ร่ายอักษรด้วยแสงจันทรา

กลางห้วงพสุธาอันเวิ้งว้างของกาลเวลา มีสุรเสียงหนึ่งกังวานดุจบทเพลงแห่งฟากฟ้า คือเสียงแห่ง "หลี่ไป๋" กวีผู้หลอมแสงจันทร์ หลอมสายธารและความฝันให้กลายเป็นถ้อยคำ
ในบทกวีของเขา จันทราไม่ใช่เพียงดวงเดือน หากคือสหายดื่มสุรา ภูผามิใช่เพียงก้อนหินใหญ่ หากคือที่สถิตแห่งวิญญาณเสรี เหล้าหนึ่งไหมิใช่เพียงเมรัย หากคือสะพานสู่นภา
เสียงคลื่นกลางสายน้ำ กลายเป็นท่วงทำนองแห่งชีวิตที่แหลกสลายและสวยงามในคราวเดียวกัน
"หลี่ไป๋" คือเงาเมฆที่ล่องลอยในสายลม ไม่ยึดมั่น ไม่เกาะเกี่ยว เขาคือกวีผู้มิได้อยู่เพียงในโลก แต่ดำรงอยู่ในระหว่างความฝันกับการตื่น ระหว่างโลกมนุษย์กับแดนสวรรค์ ดุจนักดื่มผู้เงยหน้าร่ำจันทรา พลางเชื้อเชิญเงาของตนเองเป็นเพื่อนร่วมวง
บทกวีของเขามิใช่เพียงถ้อยคำ หากคืออารมณ์อันไร้กรอบ คืออิสรภาพที่ไม่ต้องการชื่อเรียก คือความโศกเศร้าอันงดงาม คือความโดดเดี่ยวที่เปล่งประกาย แม้นจะร่ำสุราอยู่เพียงลำพัง ก็เปี่ยมด้วยความรักต่อจักรวาล ด้วยดวงใจที่เปิดออกกว้าง ดุจสายน้ำซึ่งไม่ขังตนไว้ที่ใด
เขาไม่ใช่กวีผู้ขีดเขียนเพียงด้วยพู่กัน แต่เขียนด้วยสายลม ดวงเดือน เงาภูผา ทุกถ้อยคำคือบทบันทึกของดวงจิตที่ไม่ถูกจำกัด คือเสียงสะท้อนของห้วงเวหาที่ไร้ขอบเขต และแม้โลกจะเปลี่ยน เวลากลืนกลบททุกอย่าง บทกวีของหลี่ไป๋ยังคงดำรงราวกับว่าแสงจันทร์ไม่เคยจากฟ้าไปไหนเลย
หากผู้ใดถามว่า "บทกวีของหลี่ไป๋ คืออะไร?" ข้าจะตอบด้วยรอยยิ้มเงียบงัน และยื่นถ้วยสุราให้เขา ให้เขาเงยหน้าดูจันทร์ แล้วดื่มไปพร้อมกับเงาของตน เมื่อถึงขณะนั้น เขาจะเข้าใจ โดยไม่ต้องการคำอธิบายอีกเลย


เนษฐ์ ธาราธิเบศร์
ผู้แปล