สวนแห่งบทกวีของเด็ก

สวนแห่งบทกวีของเด็ก หรือ A Childs Garden of Verses ของโรเบิร์ต หลุยส์ สตีเวนสัน (Robert Louis Stevenson) คือสวนกลอนอันเงียบงามในดินแดนแห่งความทรงจำ คือบันทึกเสียงกระซิบของวัยเยาว์ที่ยังไม่เคยหายไป คือบทกวีที่มิได้แต่งขึ้นเพื่อเด็กเพียงเท่านั้น หากเป็นบทเพลงแห่งวัยเยาว์ในใจของผู้ใหญ่ ที่ยังคงฟังเสียงฝีเท้าของตัวเองในวันที่ดินยังคงชื้น กลิ่นหญ้ายังหอมหวน และเงาของบ่ายยังยาวเย็น
บทกวีเหล่านี้ ไม่ใช่ถ้อยคำของเด็ก หากคือสายตาของกวีที่มองโลกผ่านดวงตาเด็กน้อย ไม่ใช่เพียงความน่ารักอ่อนหวาน แต่คือความจริงของ
โลกในขนาดที่พอดีกับหัวใจเล็ก ๆ
โลกที่ยังไม่มีตรรกะแห่งผู้ใหญ่คอยตัดสิน
โลกที่เรือเตียงนอนสามารถล่องไปถึงทะเลดาว
โลกที่เงาเดินตามเราดุจเพื่อนสนิท
โลกที่แม้จะป่วยไข้ ก็ยังสามารถเล่นกับดวงจันทร์ได้ในหัวใจ
เสียงของบทกวีนี้จึงอ่อนโยน เปี่ยมด้วยสัมผัสแห่งความเรียบง่ายที่ลึกซึ้ง เหมือนผ้าห่มผืนเก่าที่แม่เคยคลุมให้ เหมือนนิทานที่เราเคยได้ยินเสียงอ่านในยามฝนตก มันไม่อวดรู้ ไม่ตะโกน ไม่บีบบังคับ แต่เผยให้เห็นว่า โลกนั้นอัศจรรย์ได้เพียงเพราะเรารู้จักมองด้วยใจที่ยังเชื่อในสิ่งเล็กน้อย
ในบท "My Shadow" เงาที่เด็กน้อยไม่เข้าใจ แต่รับรู้ว่ามีอยู่ เงาที่อาจเป็นเพื่อน เป็นปริศนา หรือเป็นบทเรียนเรื่องการอยู่ร่วมกับสิ่งที่คล้ายตนเองแต่ไม่ใช่ตน ในมุมหนึ่งคือภาพน่าขบขัน แต่ในอีกมุมคือบทเริ่มต้นของการรู้จัก "ตัวตน" ผ่านการเฝ้ามองสิ่งที่ไม่พูด
บท "The Land of Counterpane" กล่าวถึงโลกทั้งใบบนผ้านวมของเด็กป่วย แม้จะเจ็บไข้ร่างกาย แต่จินตนาการยังโบยบิน ขณะนอนนิ่ง ๆ เด็กน้อยสร้างอาณาจักรแห่งตน บรรดาทหารตัวเล็ก เรือจำลอง และภูเขาจากหมอน ความอิสระไม่ขึ้นกับขา หากขึ้นกับใจ บทกวีนี้จึงสอนเราว่า แม้โลกจะจำกัด ถ้ารู้จักเล่นก็ย่อมเป็นอิสระได้
บทกวีอื่น ๆ อย่าง "Rain" "Windy Nights" "The Swing" "The Lamplighter" ล้วนมีบรรยากาศของธรรมชาติผสานกับใจของเด็ก ลม ฝน แสงดาว กลายเป็นตัวละครที่พูดได้ กล่อมให้โลกของเด็ก ไม่เงียบเหงาและกล่อมให้โลกของผู้ใหญ่หวนคืน
ที่ลึกไปกว่านั้นคือบทกวี "To Any Reader" ซึ่งเป็นบทสุดท้ายของบทกวีเล่มนี้ สตีเวนสันเขียนถึงผู้อ่าน ไม่ใช่ในฐานะ "เด็ก" แต่ในฐานะ "ผู้เคยเป็นเด็ก" เขาเอ่ยถึงเด็กชายในบทกวีที่ครั้งหนึ่งเคยวิ่งเล่นอยู่ในสวนแห่งกลอน วันนี้เด็กคนนั้นได้เติบโตแล้ว และผู้อ่านเองก็อาจเป็นหนึ่งในผู้ที่ยังเฝ้ามองเขาอยู่ในใจตนเอง บทกวีนี้จึงกลายเป็นจดหมายจากความทรงจำที่ กล่าวกับผู้อ่านว่า
"เด็กคนนั้นไม่อยู่ตรงนี้แล้ว
แต่ถ้าเธอเงี่ยหูฟังดี ๆ... เสียงหัวเราะของเขายังอยู่ในหัวใจเธอเสมอ"

เนษฐ์ ธาราธิเบศร์