ก้าวล่วงพรหมจรรย์

คำโปรย

"ท่านกับข้าล้วนมีสิ่งที่ปรารถนา"เมิ่งลั่วฮวาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนหวาน คล้ายจะหยอกล้อ ลมจากภายนอกพัดม่านบางไหวสะท้อนเงานางราวภาพฝัน
"ท่านปรารถนาจะปกป้องใต้หล้าแต่ข้ากลับปรารถนาเพียงบางอย่างจากท่านเท่านั้น"
อวิ๋นเฉิงหลานนิ่งงันมิได้แม้แต่เหลือบตามองร่างบนเตียงแต่สายลมรอบกายเขากลับเปลี่ยนทิศเล็กน้อยบอกให้รู้ว่าถ้อยคำของนางไม่อาจผ่านไปโดยไร้ร่องรอย
เมิ่งลั่วฮวาหัวเราะเบาๆนั่งไขว้เรียวขาอย่างอ่อนช้อยก่อนจะเอนกายเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อ"ท่านถูกอาจารย์ของตนปลูกฝังให้ละกิเลสบำเพ็ญตนให้บริสุทธิ์รักษาพรหมจรรย์"เสียงของนางต่ำลงช้าๆ
"แต่ท่านลืมไปหรือไม่อวิ๋นเฉิงหลาน?ว่าบุรุษและสตรีหาได้มีไว้เพื่อแยกจากกันหากแต่หลอมรวมกันจึงก่อเกิดสรรพสิ่งบนใต้หล้านี้"
คำพูดของนางล่องลอยในอากาศหอมหวานแต่แฝงพิษร้ายทว่าอวิ๋นเฉิงหลานยังคงนิ่งสงบดั่งสายน้ำใต้แผ่นน้ำแข็งที่ยากจะหยั่งรู้ว่าลึกเพียงใด