ในโลกที่กลับหัวของเชล

เชล ซิลเวอร์สไตน์ (Shel Silverstein) คือหนึ่งในกวีและนักเล่านิทานผู้มีเสียงก้องอยู่ในหัวใจของเด็กและผู้ใหญ่ทั่วโลก งานของเขาแม้เรียบง่ายในรูปถ้อยคำ ทว่ากลับลึกซึ้งในนัยความงดงาม บทกวีเขาไม่เพียงอยู่ที่จังหวะสัมผัสหรือถ้อยคำคล้องจอง หากแฝงอยู่ใน "เสียงกระซิบ" ของจินตนาการ ความฝัน ความป่วนปั่น และความจริงที่บางเบาราวเงาไม้
บทกวีของเชลเปรียบเสมือนโลกอีกใบ โลกที่ต้นไม้พูดได้ เด็กสามารถปั่นจักรยานไปถึงพระจันทร์ และความเศร้ากับความสุขเดินเคียงกันราวเพื่อนสนิท โลกนี้ไม่มีกฎตายตัว ไม่มีขอบเขตของตรรกะ มีเพียงจิตใจที่เปิดรับความพิศวงแห่งชีวิตเล็กๆ เท่านั้นที่มองเห็น
ภายใต้ถ้อยคำใสซื่อและภาพประกอบขีดเขียนแบบเด็กเล่น เชลแอบซ่อนไว้ซึ่งคำถามต่อโลก ความว่างเปล่าในใจมนุษย์ ความเหงาในวัยเด็ก ความคาดหวังที่ไม่สมหวัง และความงามของการเป็นคนที่ "ไม่สมบูรณ์" เขาคือศิลปินผู้วาดรูปชีวิตผ่านดินสอสีของเด็ก โดยไม่กลัวที่จะใช้สีเทา หรือดำ
"Where the Sidewalk Ends" ไม่ใช่แค่สถานที่ในจินตนาการ แต่คือสัญลักษณ์ของโลกที่ยังไม่ถูกขีดเส้น แดนที่จิตวิญญาณเด็กยังเดินได้โดยไม่มีเสียงตัดสิน หรือบทอย่าง "The Giving Tree" แม้มิใช่กลอน แต่ก็เป็นกวีในคราบนิทาน บอกเล่าการให้จนหมดสิ้นของต้นไม้ รักอันบริสุทธิ์ที่ค่อยๆ ร่วงโรยไปพร้อมกาลเวลา
เขาเล่นกับความคาดไม่ถึง ราวกับกวีผู้ยืนอยู่ตรงทางแยกระหว่างความฝันและความจริง โยนคำถามง่ายๆ แต่อาจไม่มีคำตอบ เช่น "ถ้าโลกไม่มีใครโกหกเลยแม้แต่คนเดียว มันจะสนุกหรือเปล่า?" หรือ "ถ้ากลืนก้อนเมฆเข้าไป จะร้องไห้ออกมาเป็นสายฝนไหม?"
ในฐานะที่ข้าพเจ้าอ่านบทกวีของเขามาในระดับหนึ่ง ข้าพเจ้าขอกล่าวว่า เชล ซิลเวอร์สไตน์มิใช่เพียงผู้ประพันธ์บทกวีเด็ก แต่คือผู้เย็บแผลให้วิญญาณมนุษย์ด้วยด้ายแห่งจินตนาการ เขาคือเสียงที่เตือนเราไม่ให้ลืมว่า แม้จะเติบโตเพียงใด หัวใจเราก็ยังอ่อนไหวพอจะเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น และที่สำคัญที่สุดคือ เชลทำให้เราเชื่อในบทกวีไม่ใช่เพราะมันใช้ถ้อยคำไพเราะ หากเพราะมันพูดกับใจเราโดยไม่ต้องอธิบายอะไรเลย