ขัดขืนชะตา เซียนพลิกฟ้าดิน

เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยผู้บาดเจ็บแผ่วเบาราวสายลมวสันต์ ชายหนุ่มในชุดกาวน์สีขาวยื่นมือออกไปด้วยใจสั่นระรัว



ในห้องฉุกเฉินอันวุ่นวาย ธีรภัทร กุมารแพทย์ผู้เปี่ยมเมตตาและคือแสงสุดท้ายของเด็กน้อยผู้น่าสงสาร



ทว่าโชคชะตาโหดร้ายยิ่งนัก



เด็กน้อยที่หลุดพ้นเอื้อมมือของผู้ให้กำเนิด กำลังจะถูกรักษาเพื่อมีชีวิตรอด กลับถูกมือของพ่อแม่ที่ควรปกป้อง ฟาดฟันปลายคมลงมาดั่งปีศาจอสูร



"หมอธีร!!!"



เสียงพยาบาลกรีดร้อง พร้อมยามรักษาความปลอดภัยพุ่งเข้าจับกุมสองสามีภรรยาทันที เลือดสีชาดเปรอะเปื้อนบนพื้นห้อง แต่เจ้าตัวดูไม่รู้สึกอะไรจากบาดแผลสักนิด



ตุ๊บ...



ร่างกายสูงใหญ่ทรุดตัวลงกับพื้น เสียงตะโกนโวยวายอื้ออึงไปทั่วห้อง แต่เสียงนั้นส่งไปไม่ถึงโสตประสาทของหมอธีรภัทรเลย



ภาพเบื้องหน้าดับลงและไม่อาจได้ยินซึ่งเสียงสะอื้นอีกต่อไป




















จิตเจ้ามิได้ดับสูญ ยังคงสถิตอยู่














สุรเสียงหนึ่งแผ่วพลิ้วมาพร้อมกลิ่นหอมโอสถ ณ เบื้องหน้าคือประตูหยกเขียว แกะลายเมฆคลุ้มดอกบัวและชายชราแปดคนในชุดเต๋าผ้าพลิ้ว ยืนเรียงรายดุจดาวล้อมจันทร์



เจ้าเด็กผู้นี้ มีคุณธรรมเหนือมนุษย์ ข้าจะสอนเจ้าเอง



เสียงหนึ่งดังมาจากชายชราผู้ถือไม้เท้าทองคำ ปลายไม้แกะสลักเป็นมังกรอ่อนเขาแต่งกายในผ้าฝ้ายย้อมสมุนไพร สีซีดจางดังรอยเมฆรุ่งอรุณบนศีรษะไร้ผม สวมหมวกเห็ดเซียน ดวงตาลึกสงบดั่งบ่อน้ำฤดูหนาว



"คุณคือใคร?...."



ธีรภัทร หรือก็คือดวงจิตของเขาในยามนี้ เอ่ยอย่างไม่แน่ใจ สายลมที่พัดพาอบอวลด้วยกลิ่นดอกชิงเถาและยาแห้ง



ข้าคือ หลี่ทิก้วย เซียนแห่งโอสถ หากเจ้ารับคำสอน ข้าจะให้วิชารักษาที่แม้เทพสวรรค์ยังต้องยอมรับ



ธีรภัทรนิ่งไป สองเท้าเหยียบพื้นหยก แต่ดั่งไร้แรงความตายอันแสนโหดร้ายยังคงทิ้งเงาเงียบงันในใจ



เด็กน้อยเอ๋ย



เสียงหนึ่งตัดขึ้นมาจากด้านหลัง เป็นชายในชุดไหมสีทองอร่าม หัวเราะเสียงดัง



ในโลกเดิมเจ้าคือหมอ ในโลกใหม่เจ้าคือสิ่งใดปล่อยให้โชคชะตาเป็นผู้ตอบ



เขาคือฮั่นเจ็งลี้ เซียนแห่งโชคลาภ รอยยิ้มเขาคืออาทิตย์ในยามเมฆครึ้ม คำพูดเจือด้วยกลิ่นเหล้าดอกท้อเก่าเก็บ



ธีรภัทรเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สายลมในดินแดนนี้เย็นนักแต่ในอกกลับอุ่นเรื่ออย่างแปลกประหลาด



"พวกคุณ...เพราะอะไรถึงใจดีผมขนาดนี้?"



หลื่อทงปิง ผู้แต่งชุดน้ำเงินปักลายเมฆทอง เอ่ยเบา ๆ พลางพัดพัดลมในมือ



เพราะใจคนที่จักชี้ทางให้สรรพสิ่งทั้งปวง



เสียงของหลื่อทงปิงแผ่วเบา พัดลมในมือสะบัดเบา ๆ พร้อมกลิ่นกำยานหอมอ่อนชุดสีน้ำเงินของเขาพลิ้วตามแรงลม ราวธารไหลลัดเลาะเขา



ช่างเป็นเด็กที่ทุกข์หนักแท้ ผู้อื่นลืมเจ้าก็ช่างเถิด จากนี้ จงจำไว้ว่าเรายังอยู่กับเจ้าเสมอ



เสียงอ่อนนุ่มของชายผู้หนึ่งดังขึ้นใบหน้าท่านเปื้อนรอยยิ้มละมุน สวมชุดผ้าเนื้อหนาแซมลวดลายดอกบัวบาน



ข้าคือเตียก้วยเล่า เซียนแห่งอายุมั่นขวัญยืน สุขภาพยั่งยืนดั่งเขาเทียนซาน



มือใหญ่ของเขาลูบหัวธีรภัทรเบา ๆ ดั่งบิดาแตะศีรษะบุตรที่กลับบ้านสัมผัสนั้นอบอุ่นนัก เยียวยาความหนาวเหน็บในจิตดวงน้อยให้ละลายหายไป



กลีบดอกไม้ปลิวมาจากที่ไม่เห็นต้น หอมราวน้ำผึ้งละลายยามปลายลิ้น หญิงผู้หนึ่งปรากฏกายใต้ร่มดอกท้อชุดผ้าฝ้ายสีชมพูอ่อน ริมฝีปากแต้มสีเลือดนก แววตาเปล่งรัศมีอ่อนโยน หน่าไฉฮั้ว ผู้งามสะพรั่งแห่งบุปผชาติ



เจ้าหนูผู้นี้ เมตตาต่อผู้อื่นจนแม้แต่ฟ้ายังยอมปล่อยให้กลับมา



เธอเอื้อมมือมาสัมผัสอกของเขา เพียงชั่วครู่ ดอกไม้ผลิบานรอบกายเขาทันตาแม้แต่ต้นอ่อนในแผ่นหินยังแตกราก ราววิญญาณเขาได้หวนคืน



อาไฉ! เจ้าทำอีกแล้ว เจ้าปลุกหญ้าข้าขึ้นทั้งหุบเขาเลยนะ!



เสียงชายวัยชราทะลึ่งแทรกขึ้นมา พร้อมหัวเราะแหบแห้ง เขาแต่งตัวเรียบง่าย มือหนึ่งถือกระจาด อีกมือมีคราดไม้ไผ่ ฮ่อเซียงโกว ผู้สอนการเก็บเกี่ยวด้วยมือตนและหัวใจ



เจ้านี่ กล้าขวางทางคนชั่วทั้งที่ตัวเองไม่ใช่ญาติเด็กนั่นเลยรึ?



นางมองเขาแล้วหัวเราะ



ใจเจ้าเข้มแข็งเหมือนข้าเมื่อวัยเยาว์ ข้าชอบนัก!



ลมกระโชกมาอีกระลอก ดุจเสียงเพลงจากพิณพันปีชายหนุ่มร่างบางในชุดขาวสะอาดนั่งทอดร่างกลางอากาศ มือดีดพิณสายหยกเบา ๆ ฮั้งเซียงจื้อ เซียนแห่งคำพยากรณ์และเสียงดนตรี



ชะตาเจ้ามิอาจทำนาย ทว่าก็เพราะมิอาจทำนายได้นั่นแหละ จึงน่าติดตาม



เขายิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยต่อ



เสียงหัวใจเจ้าไม่เคยเปลี่ยน แม้ข้ามภพข้ามภาระ ข้าชอบจังหวะนี้นัก



ธีรภัทรกำลังจะเอ่ยบางอย่าง ทว่าทุกเสียงเงียบลงทันใด เมฆหมอกแหวกออกให้แก่เงาร่างผู้มาใหม่



บุรุษชราในชุดคลุมสีหมึกดำ ปักลวดลายมังกรห้าเล็บสีทอง เขายืนหลังตรงราวเจ้ากรมใหญ่ ในมือถือพัดเหล็ก ที่กลางพัดจารึกด้วยหยกคำว่า "正" (ความยุติธรรม)



เฉาก้กกู๋ เซียนแห่งตำแหน่งและราชการ



แม้สิ้นชีวิต แต่เจ้ายังยืนหยัดเพื่อหน้าที่ ที่เจ้าเชื่อมั่น



เขาสะบัดชายผ้าเบา ๆ ก่อนจะกล่าวหนักแน่น



ข้าจะให้เจ้า ยศเซียนฝึกหัด จากนี้ชื่อของเจ้าจะจารึกในบัญชีสวรรค์ในนาม หลินเสี่ยวจื่อ เจ้าหนูผู้ไม่ยอมแพ้ต่อฟ้า



จงอยู่ฝึกฝนวิชากับพวกข้า



จงจำไว้ การเกิดใหม่ครั้งนี้ เจ้าจะมีพลังแห่งพวกข้า



แต่จะใช้เพื่อสิ่งใดนั่น ข้าผู้เป็นเซียน ยังมิกล้าตัดสินแทนเจ้า



แต่ข้าเชื่อว่า หากเป็นเจ้าแล้วล่ะก็ ความโกลาหนในโลกมนุษย์คงจะจบลงได้อย่างง่ายดาย



เด็กน้อยผู้เป็นที่รักของฟ้าดินเอ๋ย เจ้าคือความหวังสุดท้ายของแผ่นดินนี้



ทว่าพวกข้าก็มิอาจบังคับใจของเจ้าได้ ภาระที่เจ้าจำต้องแบกไว้ มันหนักเหลือคณานัก



เจ้าจักตกลงหรือไม่