รวยแน่ 100% !!ไป่หลิงย้อนอดีตไปเป็นเศรษฐีในปี 80’s เล่ม 3 (61-90)

เลือดหงส์...

รถจี๊ปปักกิ่งคันเดิมของอาหูจอดรออยู่ปากตรอก ไป่ซินซินจูงมือเด็กสาวทั้งสองขึ้นรถ บรรยากาศภายในรถเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดังเป็นจังหวะ เฟิงเยว่และเฟิงอวี้นั่งตัวตรงนิ่ง ไม่พูดไม่จา สายตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยไป่ซินซินสูดหายใจเข้าลึกๆ ...ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องเปิดฉากการแสดงที่เดิมพันด้วยชีวิต...

"ฉันมีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งอยากจะเล่าให้พวกพี่ๆ ฟัง.." เธอเปรยขึ้นมาลอยๆ "เรื่องของพญาหงส์ที่เคยโบยบินอยู่บนจุดสูงสุดของท้องฟ้ามันมีปีกที่งดงามที่สุด มีเสียงร้องที่ไพเราะที่สุด และมีปราสาทแก้วอยู่บนยอดเมฆามันคิดว่าโลกทั้งใบเป็นของมัน มันไว้ใจพยัคฆ์ร้ายและสุนัขจิ้งจอก คิดว่าพวกเขาคือเพื่อนแท้"

น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดจางๆ

"แล้ววันหนึ่ง เพื่อนแท้เหล่านั้นก็หักหลังมัน พวกมันหลอกให้พญาหงส์สละปีกของตัวเอง แล้วก็ผลักมันตกลงมาจากยอดเมฆา สู่หุบเหวที่มืดมิดและหนาวเหน็บที่สุด ปราสาทแก้วของมันแตกสลาย ปีกของมันไม่เหลือแม้แต่ขนนกเส้นเดียว มันไม่เหลืออะไรเลย นอกจากความเจ็บปวดและความว่างเปล่า"

เธอเหลือบมองเด็กสาวทั้งสอง...เห็นเพียงแววตาที่ยังคงเหม่อลอย...แต่เธอก็พูดต่อ

"พญาหงส์ตัวนั้น มันอยากจะตายมันคิดว่าการจบชีวิตคือทางออกเดียว มันหยิบเศษแก้วที่แหลมคมที่สุดขึ้นมา... จรดลงบนลำคอของตัวเอง..."

มือของเฟิงอวี้ที่วางอยู่บนตักพลันกำแน่นขึ้นเล็กน้อย!

"...แต่ในวินาทีสุดท้ายที่มันกำลังจะกรีดคมแก้วลงไป มันก็ได้ยินเสียง เสียงของลูกนกตัวเล็กๆ ที่มันเคยปกป้องกำลังร้องไห้ เสียงนั้น มันไม่ได้ปลุกแค่ความสงสาร แต่มันปลุกสิ่งที่หลับใหลอยู่ลึกที่สุด ความทรงจำแห่งสายเลือด มันนึกขึ้นได้ว่า... ถึงปีกจะหัก ถึงปราสาทจะพังทลาย แต่สิ่งที่ไม่มีใครพรากไปได้คือเกียรติภูมิที่ไหลเวียนอยู่ในกาย สายเลือดหงส์ ที่ไม่เคยยอมจำนนต่อโชคชะตา!

มันจึงเหวี่ยงเศษแก้วนั้นทิ้งไปสุดแรง... ไม่ใช่เพื่อเอาชีวิตรอด... แต่เพื่อประกาศว่ามันยังไม่แพ้! แล้วมันก็ใช้กรงเล็บและจะงอยปากที่เหลืออยู่ ค่อยๆ จิกทึ้งลงบนพื้นเหวที่เย็นเยียบ ค่อยๆ ปีนป่ายขึ้นมาจากความมืดมิด ทีละก้าว ทีละก้าว... แม้ทุกย่างก้าวจะเจ็บปวดราวกับใจจะขาดแม้ทุกองศาที่ขยับจะสิ้นหวังราวกับไร้จุดหมาย แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ เพราะมันรู้ดีว่า ตราบใดที่ยังไม่ตาย ตราบใดที่สายเลือดหงส์ยังคงไหลเวียน มันก็ยังมีหวังเสมอ"

เรื่องเล่าจบลงพร้อมกับที่รถจอดสนิทหน้าบ้านเช่าหลังใหม่ที่โจวเซิ่งเหยียนจัดหาไว้ให้ มันคือบ้านสองชั้นที่สะอาดสะอ้านและดูอบอุ่น เป็นสัญลักษณ์แห่งการเริ่มต้นใหม่ที่จับต้องได้ไป่ซินซินจูงมือทั้งสองลงจากรถ แววตาของเธอมองลึกเข้าไปในดวงตาที่ยังคงว่างเปล่าของพวกเธอ

"เรื่องเล่าเมื่อครู่ ไม่ใช่แค่นิทาน" เธอกล่าวเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่น

"มันคือเรื่องราวของบรรพบุรุษเรา... ตระกูลเฟิง"

เธอหยุดเว้นจังหวะ ปล่อยให้คำพูดนั้นซึมซาบเข้าไป...

"ฉันรู้ว่าพวกพี่เจ็บปวด แต่จำไว้ ในตัวของพี่ ในตัวของฉัน เราทุกคนมีเลือดของพญาหงส์ตัวนั้นไหลเวียนอยู่ สายเลือดหงส์ ที่ถึงจะล้ม แต่ไม่มีวันยอมแพ้"

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของพวกเธอ แต่สิ่งที่เห็นยังคงเป็นความว่างเปล่าที่น่าใจหาย...เหมือนบ่อน้ำลึกที่ไร้ก้นบึ้ง เรื่องเล่าพญาหงส์ของเธออาจสร้างแรงกระเพื่อมบนผิวน้ำได้เพียงเล็กน้อย แต่มันยังไม่ทรงพลังพอที่จะทลายกำแพงน้ำแข็งอันหนาทึบที่เกาะกุมจิตวิญญาณของพวกเธอลงได้

'ระบบ... แค่คำพูดคงไม่พอ' เธอคิดอย่างจนปัญญา ความรู้สึกอับจนหนทางแบบเดียวกับตอนที่เธอถูกหักหลังในชาติก่อนแล่นวาบขึ้นมาในใจ

'น้ำพุวิญญาณ... มันช่วยเรื่องสภาพจิตใจได้จริงๆ ใช่ไหม?'

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนที่คุ้นเคยดังขึ้น แต่คราวนี้หน้าต่างข้อมูลที่ปรากฏกลับซับซ้อนและละเอียดกว่าที่เคย

[ระบบวิเคราะห์ความสำเร็จ: กำลังประมวลผลคำขอ ตรวจพบผู้ใช้กำลังพยายามสวมบทบาทนักจิตบำบัดโดยไม่ได้รับใบอนุญาต... กำลังวิเคราะห์คุณสมบัติของ น้ำพุวิญญาณเทียบกับสภาวะทางจิตวิทยาของเป้าหมาย...]

[บทวิเคราะห์น้ำพุวิญญาณ: ประกอบด้วยพลังงานชีวิตเข้มข้น และมีคุณสมบัติในการฟื้นฟูระบบประสาทสามารถเข้าชำระล้างและปรับสมดุลของสารสื่อประสาทที่ผิดปกติอันเกิดจากภาวะซึมเศร้าและ PTSD (โรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนจิตใจอย่างรุนแรง) ได้โดยตรง]

[บทวิเคราะห์สภาวะเป้าหมาย (เฟิงเยว่/เฟิงอวี้) : ตรวจพบภาวะบาดแผลทางใจฝังลึกและรอยแผลเป็นทางจิตวิทยา อยู่ในระดับรุนแรง น้ำพุวิญญาณจะทำหน้าที่เป็น ตัวเร่งปฏิกิริยาในการเยียวยาไม่ใช่ ยาที่รักษาได้ในทันที]

[พยากรณ์ผลลัพธ์: อัตราความสำเร็จในการบรรเทาอาการซึมเศร้าระดับรุนแรงและภาวะเฉยชาอยู่ที่: 75%]

[ผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้น: อาจเกิดภาวะการปลดปล่อยทางอารมณ์อย่างรุนแรงเช่น การร้องไห้อย่างหนักโดยไม่มีสาเหตุ หรือเกิดภาวะง่วงซึมชั่วคราวขณะที่จิตใต้สำนึกกำลังปรับเทียบตัวเองใหม่]

ไป่ซินซินเม้มปากแน่น '75%... แถมยังมีผลข้างเคียงอีก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย!'เธอพาเด็กสาวทั้งสองเข้าไปในบ้านหลังใหม่ที่ยังว่างเปล่าแต่สะอาดสะอ้าน เธอตรงไปยังห้องครัว เปิดก๊อกน้ำแล้วรินน้ำใส่แก้วสองใบ ก่อนจะแอบหันหลังให้พวกเธออย่างแนบเนียน แล้วหยดน้ำพุวิญญาณที่ส่องประกายระยิบระยับลงไปในแก้วแต่ละใบอย่างรวดเร็ว

"ดื่มน้ำก่อนนะ จะได้สดชื่น"

เธอยื่นแก้วให้ทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่พยายามจะให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุดเฟิงเยว่และเฟิงอวี้รับแก้วไปอย่างว่าง่ายราวกับหุ่นยนต์ พวกเธอยกดื่มโดยไม่สงสัยอะไร...ไป่ซินซินเฝ้ามองปฏิกิริยาของพวกเธอด้วยใจที่เต้นระรัว...

หนึ่งวินาที...

ห้าวินาที...

สิบวินาที...

...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

ความว่างเปล่าในดวงตาของพวกเธอยังคงเหมือนเดิม ท่าทางยังคงนิ่งเฉยราวกับรูปปั้นหิน ความกังวลเริ่มเกาะกุมหัวใจของไป่ซินซิน 'หรือว่ามันไม่ได้ผล...'

แต่แล้ว เธอก็สังเกตเห็น...

การเปลี่ยนแปลงแรกนั้นละเอียดอ่อนจนแทบมองไม่เห็น ไหล่ของเฟิงเยว่ที่เคยเกร็งจนตั้งตรงอยู่ตลอดเวลา ค่อยๆ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย มือของเฟิงอวี้ที่เคยกุมแก้วน้ำไว้แน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ค่อยๆ คลายออกช้าๆ จากนั้น... การเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนกว่าก็เริ่มปรากฏ สีผิวของพวกเธอ ที่เคยซีดเซียวไร้ชีวิตชีวาราวกับกระดาษ บัดนี้เริ่มมีสีเลือดฝาดจางๆ ปรากฏขึ้น ราวกับมีไออุ่นแห่งชีวิตค่อยๆ ไหลเวียนกลับเข้ามาในร่างที่เย็นชืด

และแล้ว... สิ่งที่ระบบฯ ได้เตือนไว้ก็บังเกิดขึ้น...

ดวงตาที่เคยว่างเปล่าของเฟิงเยว่ พลันสั่นระริก หยาดน้ำใสๆ ค่อยๆ เอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาคู่นั้นทีละน้อย ทีละน้อย... ก่อนจะไหลทะลักออกมาเป็นทางยาวอาบแก้มที่ซูบตอบของเธออย่างเงียบงัน มันไม่ใช่การร้องไห้ฟูมฟาย... แต่เป็นการหลั่งน้ำตาที่ไร้เสียง... เป็นการปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งหมดที่ถูกกักเก็บไว้มานานแสนนาน

เฟิงอวี้ที่เห็นพี่สาวร้องไห้ก็พลันสะดุ้งเล็กน้อย ริมฝีปากที่เคยเม้มแน่นของเธอเริ่มสั่นระริก ก่อนที่เธอจะก้มหน้าลง... ปล่อยให้เสียงสะอื้นที่ถูกกดข่มไว้ดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ ตามมาด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลพรากไม่แพ้กัน

ไป่ซินซินยืนนิ่ง เธอไม่ได้เข้าไปปลอบ เธอรู้ดีว่านี่คือกระบวนการเยียวยาที่จำเป็น คือการชำระล้างบาดแผลที่มองไม่เห็น เธอทำได้เพียงเฝ้ามองสองพี่น้องที่กอดกันร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่กลางห้องที่ว่างเปล่า ด้วยหัวใจที่ทั้งโล่งอกและเจ็บปวดไปพร้อมๆ กัน นี่เป็นเพียงก้าวแรก... บนเส้นทางอันยาวไกลสู่การฟื้นฟู... แต่สำหรับเธอแล้ว... แค่ได้เห็นหยาดน้ำตาที่แสดงถึง ความรู้สึกกลับคืนมาอีกครั้ง... มันก็คือชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว