เสน่หา ในกรงแค้น

"คุณโลแกน เรื่องระหว่างเรามันจบไปตั้งนานแล้ว ครอบครัวฉันชดใช้ให้คุณไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉัน...ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว" ร่างเล็กส่งสายตาอ้อนวอน เธอรู้ว่ามันยากที่ชายหนุ่มจะให้อภัย



"ขอร้องกันง่ายๆ แบบนี้เลยสินะ เธอคิดว่าฉันเป็นคนใจดีมีเมตตาขนาดนั้นเลยรึไง" มือหนายกขึ้นมากอดอก นัยต์ตาดุดันจ้องมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยิ้มมุมปาก



"ฉันจะไปลาออกเดี๋ยวนี้ค่ะ ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้า คุณจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าฉันอีก" หญิงสาวทำท่าจะเดินหนี แต่ชายหนุ่มกลับพูดดักเอาไว้เสียก่อน



"เธอไม่เข้าใจเลยนะคาเรีย"



"..."



"เชิญลาออกได้เลย ถ้าเธอมั่นใจว่าจะมีที่อื่นรับเธอเข้าทำงานด้วย" คาเรียหยุดชะงัก เธอหันกลับมามองชายหนุ่มก่อนจะไปยืนประจันหน้ากับเขา



"คุณหมายความว่ายังไง"



"ก็หมายความว่า ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีทางรับเธอเข้าทำงานไงล่ะ จะต้องให้ฉันพูดย้ำอีกกี่รอบ"



"คุณทำอะไร"



"ก็ทำอย่างที่ฉันอยากจะทำ"



"..."



"ครอบครัวเธอพรากคนที่ฉันรักที่สุดไปจากฉัน ฉันก็ควรจะมอบสิ่งตอบแทนให้ไม่ใช่รึไง!!" ชายหนุ่มตะคอกลั่นก่อนจะลุกขึ้นมาประจันหน้ากับเธอบ้าง เขาพยายามควบคุมสติไม่ให้มันปะทุไปมากกว่านี้



"เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าฉันไม่อนุญาต"



"คุณโลแกน"



"ฉันเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันต้องต่อสู้ดิ้นรนกว่าจะเอามันกลับคืนมาได้ เธอคิดว่ามันง่ายนักรึไงกว่าฉันจะกลับมายืนจุดนี้ได้"



"..."



"ฉันรอคอยเวลานี้มาสามปี เวลาที่ฉันจะได้ตอบแทนเธอบ้างไงคาเรีย"



"..."



"สิ่งที่เธอต้องการที่สุดตอนนี้คือเงินไม่ใช่หรือไง แม่เธอที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ค่ารักษาต่อเดือนไม่ใช่น้อยๆ เลยนี่"



"คุณต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไม" ชายหนุ่มยิ้มออกมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม เท้าหนายกขึ้นมาไขว่ห้างก่อนจะทำท่าครุ่นคิด



"ฉันต้องการเห็นเธอเจ็บปวด สิ้นหวังและไร้หนทาง อย่างที่ฉันเคยเป็น"



"..."



"ฉันอยากเห็นเธอเจ็บเจียนตาย แต่ก็ตายไม่ได้"



"..."



"ฉันอยากเห็นศักดิ์ศรีของเธอถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี"



"..."



"ทั้งหมดนั่น คือสิ่งที่ฉันต้องการ...คาเรีย"