เธอเขาเรารักกัน

เสียงส้นรองเท้าดังสะท้อนทางเดินอาคารเรียน เขาเดินลงมาจากชั้นสามอย่างคนเหม่อลอย ตั้งใจจะแวะห้องน้ำที่ชั้นสองเพราะไม่อยากอยู่ในห้องเรียนกับคิร่า ผู้หญิงน่ารำคาญที่ทุกคนมองว่าเป็นแฟนสาวของเขา ทว่าจู่ ๆ ก็บังเอิญเจอใครบางคนตรงขั้นบันได ไซม่อนเงยหน้าขึ้นมองและเหมือนทุกอย่างรอบตัวจะหยุดนิ่ง

เฟรย่ายืนอยู่ตรงนั้นกำลังเดินสวนขึ้นมา ดวงตาคู่สวยแดงช้ำจนสังเกตเห็นได้ชัด เฟรย่าไม่ได้แต่งหน้าเหมือนเคยทำให้ใบหน้าเธอซีดเผือด แววตาหม่นเศร้าเหมือนคนที่ใช้แรงใจเฮือกสุดท้ายเพื่อมาเรียน หญิงสาวเดินผ่านเขาไปเฉย ๆ ไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่จะสบตา ซึ่งเฟรย่าเงียบก็ถูกแล้ว เธอกำลังทำตามที่เขาขอไว้

ไซม่อนเป็นคนบอกให้เธอไปให้พ้นหน้าในวันที่เขาตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างลงอย่างโหดร้าย เฟรย่าเดินผ่านไปแล้ว ทว่าหัวใจของไซม่อนกลับชะงักเหมือนโดนกระชาก ขาของเขาหยุดเดิน ชายหนุ่มหลับตาลงกดข่มอารมณ์ สูดหายใจเรียกความกล้าแล้วหันหลังกลับไปทันที

“เฟรย่า!” เสียงของเขาดังขึ้นกลางบันได หญิงสาวชะงักแล้วหันกลับมามอง เธอทั้งตกใจและสับสน ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ไซม่อนก็เดินขึ้นไปคว้าแขนเรียว

“นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!” เธอดิ้นขัดขืนเมื่อเขาออกแรงฉุดกระชาก

“ตามฉันมา…”

“ไม่! ฉันไม่ไป!”

“ฉันบอกให้มา!” น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเฉียบขาด จนเฟรย่านิ่งเงียบ ทว่าเธอยังคงพยายามดิ้นขัดขืนเพื่อให้หลุดพ้น

ไซม่อนออกแรงกระชากแขนเรียวแล้วลากเธอผ่านบันไดลงไปที่ชั้นล่าง ก่อนจะเลี้ยวเข้าทางเดินแคบด้านข้างอาคารและมาหยุดอยู่ที่ห้องเก็บของขนาดเล็ก มันทั้งมืดและไม่มีใครผ่านไปมา ไซม่อนเปิดประตูจากนั้นก็ผลักร่างบางเข้าไปด้านใน

“นายทำบ้าอะไรของนาย ปล่อยฉันนะไซม่อน!”

เฟรย่าร้องบอก พร้อมกับที่คนใจร้ายปิดประตูดังลั่น ก่อนจะผลักเธอไปชนผนังข้างในห้อง หญิงสาวตกใจไม่น้อยกับการกระทำของอีกฝ่าย เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนเฟรย่าสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอดีตคนรัก

“ทำไมเอาแต่ร้องไห้ อยากให้ฉันรู้สึกผิดงั้นเหรอ”

“มันไม่ใช่เรื่องของนาย”

“เจ็บมากใช่ไหมที่ฉันหักหลังเธอไปคบกับคิร่า”

“ขอร้องอย่ามาตอกย้ำได้ไหม”

เฟรย่าวิงวอนเสียงเครือ ไซม่อนมองจ้องหน้าเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่เฟรย่าเดาไม่ออก จากนั้นเขาก็โน้มลงมาประกบจูบกลีบปากนุ่มโดยไม่ทันให้หญิงสาวตั้งตัว เธอพยายามดันร่างกำยำออกห่าง แต่มือของไซม่อนจับกดไหล่มนไว้แน่น ริมฝีปากเขาร้อนรุ่ม รุนแรงและสับสนเหมือนคนไม่มีที่ให้ระบาย

เฟรย่าร้องไห้สุดตัว เสียงสะอื้นลอดออกมาจากลำคอ ทว่าไซม่อนไม่ยอมหยุด จนกระทั่งร่างของเธอเริ่มหมดเรี่ยวแรง หญิงสาวไม่ผลัก ไม่ดิ้นเหมือนเคย เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้ม ไซม่อนเห็นแบบนั้นก็ผละออกห่างอย่างอ้อยอิ่ง เขาถอยหนึ่งก้าว มองเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างบางสั่นไหวเหมือนจะล้มทั้งยืน

“นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ วันนั้นนายยังบอกให้ฉันไปให้พ้นหน้าอยู่เลย แล้วทำไมวันนี้ถึงมาจูบฉัน ทำแบบนี้ทำไม” เธอร้องถามทั้งน้ำตา ไซม่อนไม่ตอบทันที เขากัดฟันแน่นเหมือนลังเลอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันแค่อยากพิสูจน์ความร้ายกาจของเธอ ว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน”

“…”

“สุดท้ายเธอก็เป็นผู้หญิงที่หน้าด้านพอจะแย่งแฟนเพื่อนของตัวเอง” เฟรย่าจุกจนพูดอะไรไม่ออก หัวใจเธอเหมือนถูกกระชากออกมาโยนทิ้ง โดยฝีมือของผู้ชายที่ตัวเองเคยรักหมดหัวใจ

“…“

“ฉันจะทำให้คนทั้งโรงเรียนรับรู้ถึงความร้ายกาจของคนอย่างเธอ เพราะเธอสมควรจะถูกมองแบบนั้นอยู่แล้ว” เขายังไม่หยุดว่าร้าย เฟรย่ากัดริมฝีปากแน่น เธอพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอีก แต่มันก็ไหลจนหมดแรงจะห้าม

“ฉันไม่เคยคิดจะแย่งนาย”

“แล้วเมื่อกี้เธอหยุดดิ้นให้ฉันจูบทำไม” ไซม่อนตอกย้ำ เขายิ้มเยาะ ในขณะที่เฟรย่าปวดใจจนอยากจะกรีดร้องออกมา ห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ กับหัวใจสองดวงที่แหลกสลายไม่ต่างกัน

“ถ้านายไม่รักกันแล้ว ก็อย่ามาทำให้ฉันมีความหวังอีกเลย” คำขอของหญิงสาวทำให้ไซม่อนยืนนิ่ง ทว่าในใจเขากำลังร่ำไห้ ไม่ต่างจากเธอ