ยัยตัวแสบ กับ Engineer แบดบอย

"พี่จะทำโทษทุกคนแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ"
“ณมน นั่งลง” อินจันทร์กระตุกมือฉันหยิกๆ
“ณมน นั่งลง เชื่อกู” สายน้ำก็ไม่ต่างกัน
“ฮึ!” พี่เตโชกระตุกยิ้มมุมปากแล้วลิ้นดันกระพุ้งแก้มมองฉันกวนๆ
“แล้วคุณรู้ไหมครับ ว่าผมหมายถึงใคร” พี่ทามพูดขึ้นเสียงเรียบนิ่ง มองฉันเหมือนจะฆ่า
เออ แล้วพวกพี่มันหมายถึงใครวะ ฉันยืนจ้องหน้าพวกเขานิ่งๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรลงโทษทุกคนแบบนี้อยู่ดีปะ
“เอ้า ยืนเงียบทำไมครับ” ฉันสะดุ้งตกใจ เมื่อเสียงพี่เตโชดังขึ้น
“เชี่ยกูว่าพี่ทามน่ากลัวแล้วนะ เจอเฮดว้ากเข้าไปทุกคนชิดซ้ายอะ” ฉันเห็นด้วยกับเพื่อนต่างสาขาที่นั่งซุบซิบใกล้ๆ สมแล้วที่เป็นเฮดว้าก
“อยากเด่นเหรอครับน้อง”
“กูว่าน้องเขาไม่ได้อยากเด่นเหรอกวะไอ้ทิว” พี่ภูผาพูดขึ้นแต่สายตายังจับจ้องมาที่ฉัน “น้องเขาหิวแสง”
“หนูไม่ได้หิวแสงหรืออยากเด่น แต่หนูคิดว่าการที่พี่ทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรม”
“ณมน” สายน้ำกับอินจันทร์พูดขึ้นพร้อมกัน
“พี่สันครับ” พี่เตโชตะโกนขึ้นที่คนในนี้สะดุ้งขึ้นไม่ต่างกัน
“ค่ะ” พี่น้ำหอมขยับเข้ามายืนข้างๆ มองพี่เตโชด้วยความกลัว
“พวกคุณไม่สั่งสอนน้องเหรอครับว่าอย่าปีนเกลียวรุ่นพี่”
“ขอโทษค่ะ”
“วิ่งรอบลานเกียร์ยี่สิบรอบ”
“พี่น้ำหอมไม่ต้องไปค่ะ เดี๋ยวณมนวิ่งเอง” ฉันแย้งขึ้นในขณะที่พี่น้ำหอมกำลังหมุนตัวเตรียมจะวิ่ง