เอื้อรักศิรามน

"กลับมาแล้วเหรอลูก เหนื่อยไหมลูกวันนี้" น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยขึ้นในขณะที่ชายหนุ่ม ซึ่งเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตนเองก้าวเข้ามาภายในบ้าน เดินตรงมายังบริเวณโซฟาห้องรับแขกที่ตนนั่งอยู่ พร้อมกับยกมือขึ้นกอดผู้เป็นแม่ที่กางแขนรอกอดลูกชายที่ทำเป็นประจำทุกวัน
"นิดหน่อยครับ พอดีท่านประธานบริษัทคนก่อนทำไว้ดีมาก ผมเลยไม่อยากน้อยหน้าครับ" ชายหนุ่มยกตัวขึ้นผละจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ก่อนจะเอ่ยตอบแม่ของตนและไม่วายที่จะแซะพ่อที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างกันกับแม่
"ถ้ามันเหนื่อยมากนัก ก็ลาออกซะ" เสียงทุ้มตามอายุของคนที่กำลังจะเข้าเลขห้าเอ่ยตอกคำพูดกลับลูกชาย
"พูดง่ายดีนะครับ อดีตประธานบริษัทพิพัฒน์ ลาออกผมเอาอะไรกินล่ะครับ แถมต้องเก็บเงินไว้แต่งเมียอีก" ชายหนุ่มพูดสวนกลับ มือขวาก็ค่อยๆคลายเน็กไท มือซ้ายก็ยื่นกระเป๋าส่งให้คนสนิท จากนั้นก็ทิ้งตัวนั่งลงโซฟาเดี่ยวอีกตัวอย่างหมดแรง เพราะวันนี้ทำให้ตัวเขานั้นมีความเหนื่อยล้ามากกว่าที่ควรจะเป็น
วันนี้ทั้งวันเรียกได้ว่าเป็นวันแห่งการประชุม เพราะเนื้องานมีปัญหาจนต้องมีวาระการประชุมเร่งด่วน กว่าจะหาข้อสรุปและแนวทางแก้ไขปัญหาได้ก็เล่นกินเวลาไปหลายชั่วโมง ข้าวปลาก็ไม่ได้แตะ วันนี้ทั้งวันมีเพียงแซนวิสที่เลขาเตรียมไว้ให้ในช่วงเช้าแค่เท่านั้น
"ได้ฤกษ์หรือยังละ" แม้น้ำเสียงจะติดดุ แต่การกระทำกับสวนทางที่ถึงขั้นปิดโทรทัศน์กำลังฉาย ก่อนจะหันไปเอ่ยสั่งคนดูแลให้ยกน้ำมาให้ลูกชายของตน และนั่งตั้งใจฟังคำพูดของลูกชายที่แทบจะไถลตัวไปตามโซฟาจนหมดหมาดผู้บริหาร
"ได้เลิกแล้วครับ" ชายหนุ่มทิ้งศรีษะของตนเองไปกับผนังพิงโซฟาและถอนหายใจออกมาอย่างคนมีทุกข์
"แกล้อพ่อเล่นไหมเนี่ย"
"ไม่ครับ"
"วันไหนบอกพ่อเร็วจะรีบไปตัดชุด เดี๋ยวไม่ทัน ที่รักรีบโทรบอกญาติเราเร็วเข้า"
"ได้เลิกลากันเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับวันนี้" ความเงียบกระจายปกคลุมขึ้นทันทีหลังจากเขาเอ่ยจบ พ่อและแม่ที่กำลังยิ้มแย้มก็พลันหุบยิ้มลง สายตาทั้งสองคู่หยุดลงที่ลูกชายของตนเอง ตัวเขาเองก็ไม่ได้ต่างไปจากพ่อกับแม่สักเท่าไหร่ พอจัดการงานของวันนี้เสร็จตัวเขาก็รีบบึ่งรถไปหาคนรักทันที ตัวเขานั้นตั้งใจจะขออีกฝ่ายแต่งงาน หลังจากคบดูใจกันมาได้สองปีวันนี้คือวันครบรอบที่เราทั้งสองตกลงดูใจกันและก็เป็นวันที่เราสองคนนั้นเลิกกัน

-----------------------------------------------------------------------------------------------
"ข้างนอกนิ่ง ข้างในเป็นอย่างไรบ้างล่ะหล่อน"
"ร้อยมาลัย แต่มือไม่ค่อยขยับเลยนะ ศิรามน"
"ทวดคะ ย่าคะ"
ประโยคแรกเกิดจากผู้อาวุโสสุดภายในเรือน และตามด้วยผู้อาวุโสที่รองลงมาส่งคำถามยิงตรงไปยังเหลนและหลานของตนเอง จนหญิงสาวเอ่ยคำพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบออกมาเพราะโดนไล่ต้อนคำถามที่ไม่อยากตอบ
"ให้มันเป็นเรื่องหลังจากนี้แล้วกัน" ทวดอินทร์เอ่ยตัดจบบทสนทนา เพราะทุกอย่างล้วนถูกกำหนดไว้แล้ว