ฝุ่น

ทุกคนเรียกเขาว่า "พ่อครัว" สิ่งที่ปรุงมิใช่ "อาหาร" ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติ ไร้คนรัก ไม่มีใครรู้จักเขา จนวันหนึ่ง เนื้อสดอย่าง "เธอ" ถูกนำส่งมา
--------

"ว้าย!"
ร่างเบาหวิวถูกกระชากให้หันมาหา แล้วดันอย่างแรงจนแผ่นหลังกระแทกกับบานเหล็ก เสื้อแจ็กเกตในมือหลุดร่วงลงพื้น เหลือเพียงเนื้อนวลเปล่าเปลือย ดวงตาหญิงสาวเบิกโพลง เมื่อสบกับนัยน์ตาฉายแววดุร้าย อีกทั้งคมกริบ ของชายตรงหน้า มือหนาบีบเข้าที่คอ โดยมีมีดพกแหลมคมจ่อใต้ปลายคาง
"ยะ อย่าฆ่าฉันเลยนะ ฉะ ฉันกลัวแล้ว"
"เข้ามาที่นี่ทำไม" เสียงเข้มห้าว ดุกร้าวกระด้าง
ไม่ผิดจากที่เขาคิด กลิ่นแปลก ๆ มันส่อเค้าให้สงสัย เธออาจเก่งเรื่องตบตา นอนนิ่งไม่ไหวติง กลั้นลมหายใจได้นาน คล้ายกับร่างไร้วิญญาณ ทว่ามันคือสิ่งที่เจ้าหล่อนควบคุมได้ แต่สิ่งที่ควบคุมไม่ได้ และไม่สามารถตบตาเขาได้ คือคนตายตัวไม่อุ่น ผิวไม่ฉ่ำ ไม่โอนอ่อนตามแรงอุ้ม
เขาใช้ชีวิตอยู่กับศพมานานพอ จริตแค่นี้อย่าคิดว่าจะลวงตาเขาได้
"คือ ขะ ขิม..."
"คนที่มันพาเธอมาไม่บอกหรือไงว่า ที่นี่ไม่เคยมีคนเป็นเข้ามาได้"
"จ่าจำเป็นต้องส่งฉันมา ฉะ ฉันไม่มีที่ไป"
"แต่ก็ไม่ใช่ที่นี่" คำพูดเย็นยะเยือกไม่ต่างจากดวงตาอันไร้ความปรานี ปลายมีดแหลมยังจ่ออยู่กับคางมน จนเธอต้องเชิดหน้าไว้ตลอด
"ช่วยฉันด้วย พ่อฉันถูกฆ่า พวกมันจะตามมาฆ่าฉันอีกคน"
"นั่นมันปัญหาของเธอ"
"จ่ามินทร์บอกว่า ถ้าฉันอยู่ที่นี่จะปลอดภัย"
"เจ้าของที่นี่คือฉัน และถ้าเธอไม่ออกไป ฉันนี่แหละ จะเป็นตัวอันตรายของเธอ" มุมปากเผยรอยยิ้มเหี้ยม ดวงตาลุกโรจน์ สถานที่แห่งนี้ไม่เคยมีรอยเท้าคนเป็นก้าวเข้ามาได้ ไอ้จ่าเวรนั่นมันกล้าดียังไงถึงส่งเธอมา
ชายโหดผละมือออกจากคอของเธอ แล้วชี้ปลายมีดไปยังถุงห่อศพสีดำที่ตกลงมาอยู่บนพื้น
"กลับลงไป"
"ได้โปรดช่วยฉันด้วย" เสียงเธอสั่น น้ำหยดน้อยคลออยู่ที่ขอบตาหงส์ เธอกอดตัวเองบดบังของสงวนของร่างกายเท่าที่จะทำได้
"ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเธอยังไม่กลับลงไป เธอจะตายไม่ต่างจากพ่อเธอ"
"ฉันขอร้อง"
"หนึ่ง"
"ช่วยฉันเถอะ ได้โปรด"
"สอง"
"..."
"สาม" สิ้นเสียงเหี้ยม ร่างหนาถือมีดปรี่ตรงเข้าใส่ร่างเล็กอีกครั้ง เขมจุฑาไม่ถอยหนี แต่กลับอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้าย...
"ฝุ่น ได้โปรดช่วยขิมด้วย!"

-------------------
*** แนะนำให้อ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ
*** ในเรื่องมีการใช้ภาษาปาก มีคำหยาบคาย ตามบริบทของเรื่อง
*** ซื้อในเว็ปไซด์จะได้ราคาถูกกว่า