ซูอิงคุณหนูตัวจริงกลับมาแล้ว

"ซูอิงพูดจาอะไรของลูก" คุณนายซูขึ้นเสียงเป็นครั้งแรก ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง
ซูเฉิน พี่ชายคนที่สองขมวดคิ้ว "น้องแค่หวังดี ทำไมต้องพูดจาประชดประชันด้วย"
ซูอิงเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง มองหน้าทุกคนสลับกันไปมา "หนูพูดอะไรผิดไปเหรอคะ การไม่กินทิ้งกินขว้างเป็นเรื่องที่น่าตำหนิหรือ หรือการที่หนูพูดถึงพื้นเพของตัวเองมันไปทำให้ใครบางคนไม่พอใจ ที่กลัวว่าความจริงจะทำให้ภาพลักษณ์คุณหนูผู้สูงส่งต้องด่างพร้อย"
ทุกคำพูดของเธอคือลูกธนูที่พุ่งเข้าเป้าอย่างแม่นยำ
ซูเหมยน้ำตาคลอเบ้า หันไปซบแขนคุณนายซู "คุณแม่คะฮึกเหมยไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ"
ภาพนั้นยิ่งทำให้พวกพี่ชายมองซูอิงด้วยสายตาแข็งกร้าวขึ้นไปอีก
ซูอิงมองละครตรงหน้าด้วยความสมเพชในใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "หนูอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ"