บ่ายวันหนึ่งในฤดูฝน

เขาปรากฏตัวขึ้นมาช่วงบ่ายวันหนึ่งในฤดูฝน และเขาก็หายไปพร้อมกับสายฝนพรำ ทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่สวยงาม

เขาว่าความรักมักเกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องอาศัยเวลาที่เนิ่นนาน คำนี้มีอยู่จริง ลัตลิตาได้ประสบพบเจอกับตัวเองแล้วในบ่ายวันหนึ่งของช่วงฤดูฝน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากราวกับฝันไป แต่มันคือความจริงที่ได้เกิดขึ้นแล้วกับเธอ


เสียงกระดิ่งที่แขวนไว้หน้าประตูดังกรุ๊งกริ๊งเป็นสัญญาณบอกให้เจ้าของร้านรู้ว่ากำลังมีลูกค้าเข้ามา ลัตลิตาที่กำลังง่วนกับการวาดลวดลายลงบนฟองนมจึงเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและเอ่ยต้อนรับด้วยน้ำเสียงสดใส
"มุมละไม ยินดีต้อนรับค่ะ"
เจ้าของร้านที่มีหน้าตาสวยหวานจึงได้สบตากับชายหนุ่มร่างใหญ่เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนแขนยาวที่พับขึ้นจนถึงข้อศอก กางเกงยีนส์สีเข้ม สวมรองเท้าหนังหุ้มส้นอย่างดี แต่ทั้งเสื้อ กางเกง และรองเท้าของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน
"ตัวผมเปียก เข้าร้านได้หรือเปล่าครับ"
"เชิญเลยค่ะ เข้ามาหลบฝนข้างในนี้ก่อนนะคะ ข้างนอกฝนตกแรงมาก"
"ผม...อยากขอความช่วยเหลือ ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกหรือเปล่า" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ
"คุณมีอะไรให้ฉันช่วยคะ หากฉันพอช่วยได้ก็ยินดีค่ะ"
"ผมถูกแทงมา"