เศษใจ (จันทร์ฉาย)

ภาพตรงหน้าทำให้ลมหายใจของเธอชะงัก
กวินนาอยู่ตรงนั้นเดินออกมาจากห้องตรวจข้างๆ
และประคองใครบางคนที่เธอจำได้แม่นยิ่งกว่าภาพในฝัน
ญาณิน
เธอซบไหล่กวินนา มือของกวินโอบเอวหญิงสาวแน่น ราวกับจะกันเธอจากลมหายใจของโลก
...
มุกดายืนนิ่งงันตรงนั้น
ไม่ได้ร้องไห้
ไม่ได้หลบไม่ได้ทัก
เธอแค่... "มอง" เหมือนเป็นคนนอกในชีวิตของคนที่เธอรัก
ภาพตรงหน้ามันไม่ได้อธิบายอะไร
แต่มันชัดเจนพอจะทำลายทุกอย่างในใจเธอ
...
กวินาไม่ได้เห็นเธอหรือแค่ "ไม่มอง" ก็ไม่แน่ใจ
แต่สำหรับมิลินแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
เธอหันหลังกลับช้าๆ เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะรอรับยาอาการป่วยของร่างกายมันไม่รุนแรงเท่าอาการป่วยของหัวใจในวินาทีนั้น
...
ค่ำวันนั้นเธอไม่ได้โทรหาใคร
ไม่ได้ตอบข้อความและไม่ได้เปิดไฟในห้อง
เธอแค่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ปล่อยให้น้ำตาไหลแบบเงียบๆไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีการโวยวาย
แต่ความเจ็บปวดกลับดังขึ้นในใจยิ่งกว่าพายุ
ฉันไม่ใช่ใครเลยในชีวิตเธอใช่ไหม...
แม้แต่ในวันที่ฉันต้องการเธอที่สุด...
ประตูบ้านเงียบเกินไปผิดปกติ
กวินาเดินเข้ามาพร้อมถุงยาและขนมเล็กๆ ที่ซื้อมาให้มิลิน
เพราะในใจเธอรู้ดีว่าตัวเองผิดที่หายไปทั้งวัน...
แต่ยังคิดว่าแค่คำขอโทษเบาๆ กับของโปรดของอีกฝ่าย คงพอจะทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น
แต่บ้านกลับเงียบ
ไร้เงาของคนที่มักเดินออกมารับเธอด้วยรอยยิ้มเจือจาง
ไร้แม้แต่เสียงทีวี หรือกลิ่นอาหารจากในครัวที่อีกฝ่ายชอบเปิดทิ้งไว้แม้ไม่ได้หุงหาอะไร
"มิลิน?" เธอเรียก
"อยู่ไหนน่ะ?"
ไร้เสียงตอบ
เธอเริ่มใจไม่ดี รีบเปิดประตูห้องนอน
ผ้าห่มพับเรียบ เตียงว่างเปล่า
ห้องน้ำก็ไม่มี ในครัวก็ไม่มี
มือของกวินเริ่มสั่นนิดๆ
เธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาอีกฝ่ายทันที
เสียงสัญญาณดังอยู่สองครั้ง ก่อนจะมีคนรับสาย
เสียงปลายสายอ่อนแรงจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับดังที่สุดในใจของกวินา
"ลินอยู่โรงพยาบาล..."
"นอนพักรักษาตัวอยู่..."
หัวใจของกวินเหมือนหยุดเต้นไปชั่ววูบ
"ลิน... ทำไมไม่บอก ทำไมไม่โทรหาพี่..." เสียงของกวินาเบาหวิว ดวงตาเริ่มร้อนผ่าว
อีกฝ่ายเงียบไปนิด ก่อนตอบกลับเรียบๆ ด้วยเสียงที่ราบเรียบแต่บาดลึก