บทกวีที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ย

คริสตินา จอร์จินา รอสเซ็ตติ (Christina Georgina Rossetti) คือกวีหญิงผู้รจนาเสียงหัวใจของดอกไม้ยามร่วงโรย, แสงจันทร์ที่รินรดหลุมศพ, และความรักซึ่งบานในเงาเศร้าแห่งนิรันดร์ เธอมิใช่เพียงนักแต่งกลอนแห่งยุควิกตอเรียน หากคือเสียงลึกล้ำที่สะท้อนจากเบื้องในของจิตวิญญาณอันเปราะบาง เสียงแห่งสตรีผู้สวดมนต์กลางหมอกแห่งความพิศวง และฝันในโลกที่เต็มด้วยม่านระหว่างสวรรค์กับโลกีย์
บทกวีของ รอสเซ็ตติท คือสายลมหอมอ่อนที่พัดผ่านดอกไม้ยามย่ำรุ่ง แผ่วเบา แต่อวลด้วยฤทธิ์แห่งอารมณ์ที่ไม่อาจต้าน เธอเขียนถึงความรัก แต่ไม่ใช่ความรักที่สมหวัง หากคือความรักที่ไม่อาจครอบครอง, ความรักที่ล่วงเลย, ความรักที่ฝังไว้ใต้เงาของกาลเวลา บทกวีของเธอคือบทสวดจากหัวใจสตรีผู้ไม่อาจลืม, ไม่อาจฝันใหม่, และไม่อาจหยุดรัก
ในบทกวี "Remember" เธอวิงวอนให้คนรักจดจำเธอไว้แม้เมื่อเธอจากไป แต่กระนั้น หากการจดจำจะนำมาซึ่งน้ำตา เธอก็ขอให้ลืม เธอเลือกการปลดปล่อยเหนือการครอบครอง เลือกรักแท้เหนือการยึดมั่น
"Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad."
เป็นถ้อยคำของหญิงที่แม้จะจากลา ก็ยังห่วงใยคนที่รักมากกว่าตัวเอง เป็นความรักที่บริสุทธิ์ถึงที่สุด กระทั่งความเศร้ายังต้องหลีกทางให้ความเมตตา
ใน "Song" (When I am dead, my dearest) เธอปลิดความยึดติดทั้งปวง
"I shall not see the shadows,
I shall not feel the rain;
I shall not hear the nightingale"
บทกวีนี้เปรียบเสมือนบทเพลงกล่อมวิญญาณ ขับกล่อมความตายให้กลายเป็นเพื่อนและกล่อมผู้ที่อยู่ให้ดำรงอยู่ด้วยความสงบ ไม่ต้องยึดมั่นกับความเศร้า รอสเซ็ตติมิได้เขียนถึงความตายด้วยความกลัว หากเขียนด้วยการยอมรับในฐานะอีกฟากของดอกไม้และบทเพลง
แม้บทกวีของเธอจะเต็มไปด้วยความอาดูร แต่มิใช่ความเศร้าที่ฉาบฉวยหรือพร่ามัว หากเป็นความเศร้าที่ลึกซึ้ง งามสงบ และเปล่งแสงจากภายใน เธอมีความศรัทธาไม่ใช่ศรัทธาตื้นเขินของคำสั่งสอน แต่เป็นศรัทธาที่บ่มด้วยน้ำตา ความว่างเปล่า และการเฝ้ารออย่างเงียบงัน
ในบทกวีอย่าง "Goblin Market" รอสเซ็ตติเปล่งเสียงของหญิงสาวผู้ตกเป็นเหยื่อและผู้รอดชีวิต บทกวีนั้นทั้งแปลกประหลาด อีโรติก สัญลักษณ์ และศีลธรรม เหมือนนิทานสำหรับเด็กที่แฝงเสียงสะท้อนของโลกผู้ใหญ่ เธอวาดภาพของสตรีที่เย้ายวนแต่ชอกช้ำ ผู้ถูกพรากไปจากความไร้เดียงสา แล้วได้รับการกอบกู้ด้วยความรักของพี่สาว เป็นการบรรยายถึงพลังของเพศหญิง ในความอ่อนโยนและการเสียสละ ซึ่งแฝงด้วยการต่อต้านขนบชายเป็นใหญ่ในยุคเธออย่างกล้าหาญแต่แยบยล
รอสเซ็ตติเขียนด้วยดอกไม้ที่ผลิบานเหนือหลุมศพ เสียงของเธอคือเสียงแห่งสัจธรรมที่เปล่งออกมาอย่างอ่อนโยน เสียงที่ไม่เคยตะโกน แต่กลับฝังลึก เธอคือกวีแห่ง "การไม่เอ่ยคำ" และ "การยอมรับด้วยศักดิ์ศรี" คือวิหคที่ร้องเพลงแห่งความเศร้าในป่าอันนิ่งสงัด และทุกบทกวีของเธอ คือกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นบนผิวน้ำของนิรันดร์