บทกวีของความลับในตู้เก่า

โรอัลด์ ดาห์ล (Roald Dahl) อาจเป็นที่รู้จักในฐานะนักเขียนวรรณกรรมเยาวชนผู้สร้างโลกแสนพิศวงอย่าง Matilda, Charlie and the Chocolate Factory หรือ The BFG หากแต่ในอีกแง่หนึ่ง เขาคือกวีผู้ร่ายรำด้วยภาษาคมคาย ขบขัน และบิดเบือนความคาดหวังด้วยฝีมือของนักเล่นแร่แปรภาษาอย่างแยบยล
บทกวีของเขาไม่เคยเดินตามครรลองของความเรียบร้อย หากกลับซ่อนเขี้ยวเล็บของเสียดสี วิพากษ์ และหัวเราะเย้ยอยู่ใต้รอยยิ้มแห่งถ้อยคำอันสดใส ดาห์ลเขียนกลอนด้วยความกล้าหาญของคนที่ไม่เกรงใจเทพนิยาย เขาพลิกเรื่องเจ้าหญิงให้กลายเป็นอาชญากร พลิกหมาป่าให้กลายเป็นผู้ถูกล่า และฉีกกฎของจินตนาการด้วยจินตนาการที่มากกว่า
ในผลงานอย่าง Revolting Rhymes เขาใช้กลอนเป็นอาวุธของอารมณ์ขันเจือร้าย ยั่วล้อเทพนิยายคลาสสิกให้กลายเป็นนิทานสำหรับผู้กล้าคิดต่าง เจ้าหญิงในมือของดาห์ลอาจเป็นนักล่าหมาป่าผู้ถือปืนแทนพายแอปเปิล ซินเดอเรลล่าอาจปฏิเสธเจ้าชายและเลือกใช้ชีวิตอย่างสงบไร้คนชี้นำ เขาคือกวีผู้ไม่กลัวจะทำลายความไร้เดียงสาเพื่อเผยให้เห็นความเดียงสาแท้จริงที่ซ่อนอยู่ใต้ความกลัวของผู้ใหญ่
ภาษาของดาห์ลพลิ้วไหวแต่เฉียบขาด เขาเล่นคำอย่างคนที่รู้จักถ้อยคำดีกว่านักวิชาการ แต่เลือกใช้มันเหมือนเด็กเล่นตัวต่อ สนุก บ้าบิ่น และมักจะประกอบขึ้นใหม่เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีใครคิดมาก่อน เสียงสัมผัสในกลอนของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อไพเราะเท่านั้น หากคือการขับเคลื่อนจังหวะหัวเราะ เสียงหยัน หรือแม้แต่เสียงร้องของผู้ที่ถูกลืม
ดาห์ลไม่เคยยกย่อง "ความดี" ในแบบที่นิทานเก่าๆ ยกย่อง เขาเห็นว่าเด็กควรหัวเราะกับการล้มของยักษ์ ไม่ใช่เพราะอยากเหยียบย่ำ แต่อยากเรียนรู้ว่าแม้แต่ยักษ์ก็อ่อนแอได้ และในโลกของเขา คนดีอาจไม่จำเป็นต้องเรียบร้อยเสมอไป บางทีอาจต้องกล้าแผลง กล้าคิด กล้าตั้งคำถาม
ข้าพเจ้าขอกล่าวอย่างไม่อายว่า ดาห์ลคือเสียงกวีที่แหลมคมที่สุดในแดนเด็กผู้กล้าคิดต่าง เขาไม่ให้เด็กเชื่อในเวทมนตร์เพียงเพื่อหลีกหนีความจริง หากเขาสอนให้พวกเขารู้ว่า เวทมนตร์คือการมองโลกในมุมใหม่ และบทกวีคือมีดเล่มเล็กที่แซะเปลือกโลกแห่งมายา เผยให้เห็นความจริงที่เราอาจกลัวที่จะยอมรับ
เขาคือกวีผู้ไม่ขอให้เด็กๆ เชื่อฟัง แต่ขอให้พวกเขา กล้าคิด กล้าหัวเราะใส่ความงมงาย และกล้ารักในแบบของตัวเอง และเมื่อเสียงกลอนของดาห์ลดังขึ้น มันมิใช่เพียงเสียงของบทกลอน แต่คือเสียงของอิสรภาพในจิตวิญญาณเด็กที่ไม่ยอมโตตามคำสั่ง