คนอย่างฉัน...๑๔ ย้อนกาลผ่านอดีต - ผ่านวรรณกรรมชั้นครู

"ความท้าทายเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตน่าสนใจ แต่การเอาชนะมันให้ได้ เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีความหมาย"
สิ่งที่มีถ้าบอกว่า "เป็นไปไม่ได้" นั้น ไม่ได้หมายความว่า "จะเป็นไปไม่ได้ตลอดไป" หากเราคิดว่า "ทำไม่ได้" เราก็จะทำสิ่ง ๆ นั้นไม่ได้เลย อย่าตัดกำลังใจตัวเองด้วยคำว่า "ทำไม่ได้" เพราะอย่าไรแล้วชีวิตในโลกของความเป็นจริง มันไม่ได้สวยหรูเหมมือนอย่างที่คิด โลกในนิยายดั่งความฝันที่วาดไว้ หากความเป็นจริงต้องพบเจอกับความเจ็บปวดระทมใจ โดยเฉพาะจากความรัก ความเจ็บปวดทางเนื้อหนังยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดทางหัวใจ
หลายคนอาจรู้ และหลายคนอาจะยังไม่รู้ว่า เรื่องที่จะเล่าให้อ่านวันนี้คืออะไร เพราะเด็กนักเรียนสมัยนี้นอกการที่ไม่ยอมเข้าห้องสมุดแล้ว ยังไม่ยอมอ่านหนังสืออีกต่างหาก
จึงเป็นที่ทำให้การศึกษาไทยถดถอยลงเรื่อย ๆ แม้กระทั่งการปรับเปลี่ยนกฎต่าง ๆ ฉันไม่ใช่คนหัวโบราณ แต่ฉันแค่มองอีกมุม ตั้งแต่การเปลี่ยนการตัดผม ให้สามารถไว้ผมยาวได้ แค่นี้...เรายังสร้างกฎเกฑ์ให้เขาไม่ได้เลย แล้วจะหวังว่าจะเอาอะไรมาพัฒนาประเทศ การตัดผมตามกระทรวงการศึกษาธิการ (เดิม) ไม่ได้ทำให้ใครตาย ฉันเองก็ไม่ตาย ถ้าเราทำถูกกฎระเบียบก็ไม่เห็นว่าเราต้องกลัวจะเป็นคนผิด...เด็กสมัยนี้ต้องแต่งหน้า หนีบผมมาโรงเรียน คาบว่างแต่งหน้าแข่งกัน ทำผม ราวกับจะเปิดร้านเครื่องสำอาง ฉันเคยเตือนแต่ถูกสวนกลับมา...เรื่องของหนู่ค่ะ...และฉันก็ไม่เคยเตือนเคยพูดอีกเลย สุท้ายท้องกับพระต้องไปทำแท้ง...นี่คือความจริง...เราอย่าโลกสวยเลย