พอเถิดท่านพี่ในชาตินี้ข้าขอเป็นคนเลว

"เป็นคนดีแล้วไม่มีผู้ใดเห็น มีแต่ผู้คนดูแคลนเหยียดหยามและเหยียบย่ำ เช่นนั้นก็ขอเป็นคนเลวไปเลยก็แล้วกัน ในเมื่อแสนดีแล้วไม่ชอบ ก็ขอชั่วช้าให้เป็นที่จดจำ!"

"เจียงรั่วเซวีย" ภรรยาเอกที่สามีไม่เคยเหลียวแล ในยามแต่งงานเป็นนางดันทุรัง ดื้อรั้นไม่ฟังคำกล่าวของบุพการี ผู้เป็นใหญ่ยื่นข้อเสนอมาให้ก็รีบตกลงไม่คิดไตร่ตรองและทำทุกอย่างให้เขาหันมามองทางตน ทั้งดูแลมารดาของเขาอย่างดี งานบ้านงานเรือนนางจัดการอย่างเรียบร้อยไม่มีตกหล่น มีความเที่ยงตรงไม่เคยกดขี่บ่าวไพร่คนใด ดูแลจวนด้วยความสงบร่มเย็น
ไม่คิดเลยว่าเพียงไปเป็นทูตต่างแคว้นได้ไม่กี่เดือน ผู้เป็นสามีก็กลับมาพร้อมกับสตรีนางหนึ่ง. ซ้ำยังแต่งตั้งนางเป็นอนุภรรยาคนโปรด กินนอนอยู่เรือนของอีกฝ่ายจนนางกลายเป็นที่น่าขบขันไปทั่วทั้งเมือง!
ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ นางจึงตรอมใจยามเห็นเขาเคียงข้างกันอย่างชื่นมื่น นับจากนั้นเจียงรั่วเซวียก็ขออยู่อย่างสงบ

นางยอมแพ้ให้กับความรักของตนเอง ตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ดี ต่อให้ไม่อยู่ในหัวใจของเขา อย่างน้อยๆก็ขอเป็นคนที่เขาเห็นค่าและให้เกียรติในฐานะภรรยาคู่ชีวิตก็เพียงพอแล้ว
ทว่าสิ่งที่คิดไม่ได้ง่ายดายนัก ในเมื่ออนุภรรยานางนั้นไม่ต้องการเป็นเพียง "อนุ" ใฝ่สูงอยากจะมาแทนที่นางจนตัวสั่น เรื่องชั่วช้าที่นางไม่แม้แต่จะอาจเอื้อมถูกโยนใส่หัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่ง....
ทารกในครรภ์ของอีกฝ่ายที่แท้งลงก็ถูกโยนความผิดมาให้นาง!
เอาล่ะ...
ในเมื่อเป็นคนดีแล้วต้องถูกป้ายสี เช่นนั้นการกลับมาในครานี้ เจียงรั่วเซวียจะทำให้คนพวกนั้นได้รู้จักกับคำว่า "ร้ายกาจ" อย่างแท้จริง!

เพี๊ยะ!

มือบางตวัดมือเข้าที่หน้าของสตรีต่างแคว้น เสียงดังกึกก้องแม้กระทั่งบ่าวไพร่ยังต้องแหงนหน้ามองเหตุการณ์ดังกล่าว นัยน์ตาคู่สวยฉายแววดูแคลน เป็นที่โปรดปรานแล้วอย่างไรในเมื่อจวนแห่งนี้นางคือนายหญิงของจวน!
"คิดจะมาเผยอหน้าชูคอเทียบเท่าข้าหรือ? เจ้าเป็นองค์หญิงแคว้นหนิงหรือไรข้าถึงต้องหมอบต่ำพินอบพิเทา เหตุใดข้าจะต้องยอมอ่อนข้อให้สตรีชอบบีบน้ำตาเสแสร้งอ่อนแอต่อหน้าผู้คนเช่นเจ้าด้วย?!" เจียงรั่วเซวียตวาดกร้าว จ้องเขม็งไปยังสตรีคนดังกล่าว ไม่หวั่นเกรงว่าสามีของตนที่กำลังยืนอยู่จะแสดงสีหน้าอย่างไร
เขารู้สึกอย่างไร เหตุใดนางต้องสน ในเมื่อเขายังไม่เคยสนใจความรู้สึกของนางเลยด้วยซ้ำ!
หน็อย...
ไม่รักนางไม่ว่า ทว่ายามนี้ล้ำเส้นด้วยการหมิ่นเกียรติกันถึงเพียงนี้!
เป็นคนดีแล้วไม่มีผู้ใดเห็น มีแต่ผู้คนดูแคลนเหยียดหยามและเหยียบย่ำ เช่นนั้นก็ขอเป็นคนเลวไปเลยก็แล้วกัน
ในเมื่อแสนดีแล้วไม่ชอบ ก็ขอชั่วช้าให้เป็นที่จดจำ!
 
"หึ!" เจียงรั่วเซวียแสยะยิ้มเมื่อร่างสูงของผู้เป็นสามียืนนิ่งไม่ไหวติง เขามองเรื่องราวตรงหน้าอย่างเมินเฉย แม้อนุภรรยาคนโปรดจะโดนนางตบตีต่อหน้าก็ตาม 
ดวงเนตรสีอ่อนลากสายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเรือนร่างของศัตรูหัวใจในอดีตด้วยความรังเกียจ ก่อนจะเดินผ่านชายหญิงที่เคยทำให้นางเจ็บปวดมากที่สุด เสียงหวานเย็นชาก็เอ่ยเสียงลอดไรฟัน "ในเมื่อดีแล้วท่านไม่ไว้หน้า หยามหมิ่นข้าทุกเมื่อเชื่อวัน เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านเข้าใจ... ว่าบุตรสาวตระกูลเจียงหาใช่คนที่ใครจะดูแคลนได้!"
"เตรียมตัวรับมือให้ดีเล่า.... ท่านพี่" ประโยคท้ายนางเอ่ยแผ่วเบา ทว่านัยน์สว่างวาบไปด้วยไฟโทสะยากจะมอดดับ
มาเถอะ....
ยามนี้ข้าหาใช่เจียงรั่วเซวียผู้คลั่งรักและใสซื่ออีกต่อไปแล้ว ต่อให้พวกเจ้าไม่ลงมือข้าก็จะชิงจัดการก่อน!
แล้วมาดูกันว่าในจวน "เซี่ย" แห่งนี้ ใครมันจะอยู่ ใครมันจะไป!
และคนที่จะเป็นฝ่ายไป.... 
ย่อมไม่ใช่ข้าอย่างแน่นอน!