บทกวีที่สายลมพัดพาไปไกล

บทกวีของตู้ฝู่ กวีเอกแห่งราชวงศ์ถัง เปรียบเสมือนสายธารแห่งถ้อยคำที่ไหลรินด้วยความจริงของชีวิต ความละเอียดอ่อนของอารมณ์ และความหนักแน่นของประวัติศาสตร์ เขาไม่เพียงเป็นกวี หากเป็นพยานแห่งยุคสมัยที่บันทึกทั้งความรุ่งเรืองและความล่มสลายของแผ่นดินจีน บทกวีของเขาจึงมิได้หยุดอยู่แค่ความงามแห่งถ้อยคำ แต่ยังสั่นสะเทือนหัวใจด้วยความจริงที่ซ่อนอยู่ในทุกวรรค
ตู้ฝู่มองโลกด้วยสายตาแห่งผู้มีเมตตา เห็นความทุกข์ของราษฎร ความยากแค้นของทหาร ความปวดร้าวของบ้านเมืองที่ฉีกขาดจากสงคราม เขาเขียนด้วยหัวใจที่รับฟังเสียงร้องไห้ของผู้คนราวกับเป็นเสียงในครอบครัวของตนเอง ภาพในบทกวีของเขาจึงเต็มไปด้วยความมีชีวิต เด็กกำพร้าที่หนาวสั่นในยามลมหนาว แม่ชราที่เฝ้ารอข่าวลูกชายจากแนวหน้า หรือบ้านเรือนที่มอดไหม้ในยามศึก
แม้บทกวีของตู้ฝู่จะสะท้อนความทุกข์ยาก แต่ความงามกลับซ่อนอยู่ในความซื่อตรงและความลุ่มลึกของถ้อยคำ เขาสามารถพาดวงตาของผู้อ่านให้มองเห็นหยดน้ำค้างบนใบหญ้าในยามเช้า พร้อมกันกับมองเห็นเลือดบนผืนดินหลังสงคราม เขาไม่เพียงบันทึกภาพ แต่ยังบันทึกหัวใจของผู้คนในภาพนั้นไว้ด้วย
ผลงานของตู้ฝู่จึงมิใช่เพียงบทกวี หากเป็นกระจกสะท้อนยุคสมัย เป็นบันทึกของความรักต่อแผ่นดินและเพื่อนมนุษย์ และเป็นเครื่องยืนยันว่าความงามแท้จริงของกวีนั้น ไม่ได้อยู่ที่ถ้อยคำอันวิจิตรเพียงอย่างเดียว แต่อยู่ที่หัวใจซึ่งกลั่นถ้อยคำนั้นออกมาอย่างซื่อตรงและไม่หวั่นไหวต่อความเปลี่ยนแปลงของโลก


เนษฐ์ ธาราธิเบศร์
ผู้แปล