โอเมก้าของอัลฟ่ามาเฟีย

แค่เพราะอยากไปร่วมงานแต่งเพื่อนสนิท
อเล็กเซีย เวโรนินจึงตัดสินใจเดินทางไปประเทศซาโรเวีย
ดินแดนแห่งมาเฟียที่เต็มไปด้วยพวกนอกกฎหมาย
แต่ใครจะไปคาดคิดว่าก้าวเท้าลงจากเครื่องบินยังไม่ทันถึงโรงแรม
เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับโรมัน อบิสซิส
หัวหน้าแก๊งรายใหญ่ที่กำลังถูกไล่ยิง
ในช่วงที่ทุกอย่างกำลังชุลมุนวุ่นวาย
เซียก็เกิดอยากกลายร่างเป็นคนดี
หวังช่วยชีวิตอีกฝ่ายด้วยการลากแขนหวังจะพาไปแอบด้านหลัง
แต่นอกจากโรมันจะอินแล้วเขายังหยิบมีดมาฟันเข้าที่หัวไหล่ของเซียเป็นทางยาว
แค่เริ่มต้นเรื่องราวระหว่างโอเมก้าตัวน้อย ๆ แบบเขากับคิงอัลฟ่ามาเฟียคนนี้
ก็ดูไม่ราบรื่นเลยสักนิด!!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"นี่คุณโรมันครับ ถ้าคุณไม่กินข้าว คุณก็จะกินยาหลังอาหารไม่ได้นะครับ ไม่อยากรีบ ๆ หาย รีบ ๆ ออกไปจากที่นี่เหรอครับ"
เซียถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ จ้องมองไปทางอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน แต่โรมันผู้นั้นไม่ยอมกระดิกตัวเลยสักนิด หน้าไม่เปลี่ยนสี แววตาไม่เปลี่ยนไป แม้กระทั่งริมฝีปากก็ไม่ขยับเลยสักนิด
สุดท้ายเซียก็ได้แต่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วยัดซุปข้าวโพดคำนั้นใส่ปากตัวเอง ก่อนจะก้มลงไปบีบแก้มของโรมันแล้วกรอกซุปข้าวโพดจากปากตัวเองเข้าไปในปากของอีกฝ่าย
"!!!"
โรมันเบิกตากว้างพยายามดิ้นหนี แต่คนที่ถูกล่ามข้อมือเอาไว้สองข้างจะไปสู้อะไรคนที่ปกติดีได้ สุดท้ายซุปข้าวโพดอุ่น ๆ ก็ไหลลงไปในลำคอ พร้อมด้วยกลิ่นไอฝนหอม ๆ โรมันถลึงตาใส่เซียอย่างเอาเรื่อง แต่คนที่เพิ่งก่อเรื่องมาหมาด ๆ กลับทำเพียงแค่ส่งยิ้มหวานให้เขาเท่านั้น
"ผมจะให้โอกาสเลือกอีกครั้งนะครับคุณโรมัน จะกินด้วยช้อนหรือจะให้ผมป้อนด้วยปาก"
"พวกโอเมก้าสำส่อน"
"ครับ ๆ คุณอัลฟ่าผู้สูงส่งเลือกให้ผมป้อนด้วยปากอีกครั้งนะครับ"
เซียยิ้มกว้างตักซุปข้าวโพดใส่ปากตัวเองอีกครั้ง แล้วบังคับป้อนลงไปในริมฝีปากของโรมันอีกหน แต่คราวนี้ปริมาณที่ถูกป้อนเยอะกว่าครั้งแรกอยู่ไม่น้อย มันจึงย้อยออกมาทางมุมปาก และทำให้อัลฟ่าผมเทาไอออกมาอีกสองสามครั้งเพราะสำลัก
"!!!"
นัยน์ตาดุ ๆ สีเทาจ้องมองมาทางเซียที่ถือช้อนเอาไว้ด้วยมือขวาและจ้องมองไปทางอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มยียวน ก่อนที่เขาจะแลบลิ้นเลียที่มุมปากของตัวเองเพราะมีรอยเปื้อนของซุปข้าวโพดเช่นกัน
"กินต่อเลยดีมั้ยครับ"