นิทานรักสีทอง

หากจะเปรียบเหมหงส์เป็นดอกไม้สักดอก

เธอคิดว่าตัวเองคงเป็นดอกหญ้า

เรียบง่าย ธรรมดา ไร้กลิ่นหอม หลายครั้งกลมกลืนไปกับใบหญ้า ไม่มีสีสันสะดุดตาให้ต้องเหลียวแลมอง

แต่ชายคนหนึ่งกลับยื่นมือมา โอบประคองดอกหญ้า ดอกนั้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

รดน้ำให้เธอ ใส่ปุ๋ยให้เธอ ร้องเพลงให้เธอฟัง

เขาหลงรักเธอ แต่ไม่เคยคิดจะเด็ดเธอไปไว้ในกระถาง

ยังอยากจะเห็นเธอเติบโตและงอกงามตามธรรมชาติของเธอเอง

โดยที่มีเขาคอยเฝ้ามอง คอยดูแล คอยปกปักรักษา

ด้วยใจรักอันเลอค่า และดวงตาสีทองที่ส่องประกายแสนหวานเสมอมาเมื่อเธอมองไป



"หนูต้องสุขที่สุดเท่านั้น ยอดรักของพี่ ให้สมกับความดีที่หนูมี"
-เหมินทร์-


"พี่น่ารักกับหนูขนาดนี้ ดีกับหนูขนาดนี้ จะไม่ให้หนูรักพี่ได้ยังไงจ๊ะ พี่จ๋า"
-เหมหงส์-