มิลืมเลือน

สิบปีก่อน เขาเลือกทอดทิ้งเธอเพื่อเดินตามฝัน สิบปีให้หลัง เขาตามสืบสาวหาเรื่องเพียงเพราะเธอมีลูกชายใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงพี่ชายเขา
"ไม่ยักรู้ว่ามนต์แต่งงานแล้ว ลูกโตถึงขนาดนี้"
"เปล่าหรอกค่ะ ไม่ได้แต่งงาน ท้องไม่มีพ่อ ที่เลี้ยงลูกโตก็หลายคนช่วย ๆ กันเลี้ยง"
ปฐพีรู้สึกเหมือนน็อกกลางอากาศ หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทีละนิด สายตาเคร่งเครียดราวกับพระอาทิตย์ถูกบดบังด้วยกลุ่มเมฆดำ
"แล้ว ใครเป็นพ่อเบสดรีม"
มธุรินก้มหน้าพลางถอนใจ เธอส่ายหน้าเอ่ยหน้าตาเฉย "ก็บอกแล้วไงคะ ว่าท้องไม่มีพ่อ..."
"มนต์ !" เขาเอ่ยเสียง
"คะ" หญิงสาวกลับทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
"ถ้าเบสดรีมเป็นลูกพี่ พี่ก็..."
"อ๋อ... ไม่ใช่ค่ะ อย่าเข้าใจผิด"
คำตอบนั้นเรียบ แต่เฉือนลึก จนปฐพีต้องกุมมือไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาเหวอไปในพริบตา
เขาไม่แน่ใจเลยว่าควรจะโล่งอกดีหรือเสียดายดีที่ได้ยินคำตอบนั้น
แต่ที่แน่ ๆ คือ มันไม่ใช่คำตอบที่เขาหวังจะได้รับเลยแม้แต่น้อย
"ตอนนี้เราอยู่กันสองคน... มีอะไรก็ควรคุยกันตรง ๆ"
มธุรินยิ้มขำ สิบปีก่อน ไม่ใช่ว่าเธอเคยบอกเขาไปแล้วหรือว่าท้อง...
ในวันที่ความกลัว ความหวัง ปะปนอยู่ในลมหายใจเดียวกัน แล้วเขาตอบกลับมาว่ายังไง?
เขามีชีวิตใหม่แล้ว
คำพูดสั้น ๆ นั้น ยังฝังแน่นอยู่ในหัว ชัดเจนและเฉียบคมยิ่งกว่ามีดเล่มไหน
ว่าคำว่า ลูก ไม่เคยอยู่ในหัวใจของเขาเลยตั้งแต่ต้น
"นั่นสิคะ... พี่กับแม่มาที่นี่ทำไม?" เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ จ้องเขานิ่ง
"แม่พี่ติดใจเบสดรีม" เสียงทุ้มเอ่ยเนิบช้า
"ติดใจ ยังไงคะ"
"เบสดรีมหน้าเหมือนใคร พี่ไม่เห็นเค้าของมนต์เลย"
คิ้วเรียวของมธุรินย่นเข้าหากัน ด้วยความไม่เข้าใจ "เขาเหมือนพ่อ" ตอบเขาปลายเสียงห้วนนิด ๆ
"เบสดรีมหน้าเหมือนพี่ชายพี่ยังกับฝาแฝด"
"เบสดรีมไม่มีอะไรเกี่ยวกับพี่ชายพี่แน่นอน" ดวงตากลมโตจดจ้องเขาแน่วแน่ แฝงรอยเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง "ถ้าเขามีนิสัยไข่ทิ้งเรี่ยราด ไม่รับผิดชอบ วางใจได้ เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของมนต์ !"
ปฐพีรู้สึกราวกับถูกตบหน้าเสียงดัง เธอจบประโยคเหมือนกดมีดลงกับโต๊ะ ไม่มีเยื่อใย ไม่เปิดทางให้แม้แต่คำอธิบาย
________________________
- ซื้อในเว็บฯ ถูกกว่าแอปฯ