ปฐพีของอันดา (หนังสือเสียง)

เมื่อหัวใจไม่เคยหลับ
เขาจึงกลับมาหาเธออีกครั้ง พร้อมความหวังว่า
สักวันจะตื่นจากฝันร้าย หากมีเธอยืนข้างกายในทุก ๆ วัน

** โปรยปราย **

"นี่คุณ! ไม่เป็นไรค่ะ ฉันลงและเดินเองได้" อุ้มประเจิดประเจ้อ พนักงานมาเห็นได้เอาไปพูดเสียหายกันพอดี
"คิดว่าตัวเองยังเดินไหวงั้นสิ" คนพูดถอนหายใจกับความดื้อรั้นของอีกฝ่าย "ถ้าอยากให้ระบมมากกว่านี้ก็เดิน" จะว่าประชดก็ใช่
"ระบมก็เท้าฉันค่ะ ไม่ใช่เท้าคุณ" พูดจบเหวี่ยงขาลงจากรถและแข็งใจยืน เมื่อวางเท้าลงบนพื้น กัดฟันเข้าหากัน เพื่อไม่ให้ความเจ็บแสดงออกทางสีหน้า "เอาล่ะ! ทีนี้คุณก็กลับไปได้แล้วค่ะ" น้ำเสียงประหนึ่งรำคาญเต็มที
"ผมจะเป็นคนใจร้ายมาก หากปล่อยคุณเดินขึ้นบันไดไปแล้วเกิดตกลงมา คราวนี้จะไม่ใช่แค่เท้าแพลง แต่อาจจะหัก" คนพูดน้ำเสียงใจเย็นอย่างไม่ควรจะเป็น
"นั่นก็ขาฉันอีก" อีกคนยังดื้อไม่ลดละ "กลับไปได้แล้วค่ะ หรือจะไปหาพี่อัส ให้หาพี่เลี้ยงคนใหม่ให้ก็แล้วแต่" ว่าแล้วออกแรงผลักคนยืนขวางทาง แต่ไฉนกลับเป็นตัวเองที่จะล้ม
"ยืนยังไม่ไหวแต่ดื้อจะเดิน" ปฐพีทำเสียงดุพร้อมตวัดวงแขนช้อนอุ้มคนคนปากแข็งขึ้นมา "อย่าดิ้น! ตกลงไปไม่รู้ด้วยนะ"