Love me tender ให้รักเยียวยารักษาหัวใจ

บางช่วงบางตอน

"คุณริน...อย่าทำร้ายตัวเองด้วยการดื่มเลยนะคะ"
"คนอย่างหนูจะรู้อะไร ไม่ต้องมาทำเป็นสงสาร ไม่มีใครช่วยพี่ได้หรอก มีแต่เหล้าที่ช่วยให้ลืมความเลวของพวกมัน" เขาทุบอกตัวเองอย่างเจ็บลึก น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงมาเพราะกลั้นไม่อยู่ ปาหนันมองเขานิ่ง สงสารอีกฝ่ายจับใจ เธอไม่โต้แย้ง ไม่ปลอบด้วยคำพูดแค่ยื่นมือไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเขา และเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ "ทำไมพี่โง่ขนาดนี้วะหนัน มันนอนกับเมียพี่มานานแล้ว แล้วพี่ก็ยังเรียกมันว่าเพื่อน พี่มันโคตรโง่เลย" เธอสบตาเขา ดวงตาใสแต่เจ็บลึกก่อนจะพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น
"คุณรินไม่ได้โง่หรอกค่ะ คุณแค่รักและไว้ใจพวกเขามากไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณรินต้องรู้เอาไว้นะคะว่า คุณรินไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีครอบครัว และมีหนันอยู่เคียงข้างพร้อมทั้งพยายามเอาใจช่วยคุณริน ทุกคนรวมทั้งหนันอยู่ตรงนี้ อยู่เพื่อคุณริน" เธอจับมือเขาไว้แน่น มือของเขาสั่นจนเย็นเฉียบเหมือนเป็นคนหลงทางกลางพายุ ชายหนุ่มมองสบตาคนพูดนิ่ง รู้สึกเหมือนหญิงสาวคือบ้านหลังสุดท้ายที่ให้ตนพักพิง ศิขรินทร์มองเธอ แล้วเริ่มร้องไห้เงียบ ๆ ร้องอย่างผู้ชายที่ไม่เคยอ่อนแอให้ใครเห็น
"พี่เจ็บหนัน พี่เจ็บ เจ็บจนอยากจะร้องไห้" เขาทิ้งตัวลงบนตักเธอเหมือนเด็กผู้ชายตัวโตที่เหนื่อยล้าจากโลกทั้งใบ ปาหนันเอื้อมมือลูบหลังอีกฝ่ายไปมาอย่างอ่อนโยนราวกับจะปลอบใจ และเปลี่ยนมาลูบที่เส้นผมอย่างอ่อนโยน
"ร้องเถอะค่ะ...ร้องให้พอ แล้วพรุ่งนี้เราจะเริ่มใหม่ด้วยกัน" หญิงสาวกระซิบเสียงแผ่ว ราวกับจะปลอบประโลมอีกฝ่าย
ปาหนันมองผู้ชายที่นอนหนุนตักของเธอหลับไปด้วยสายตาที่อ่อนโยน หญิงสาวใช้พัดที่วางอยู่ไม่ไกลคอยปัดแมลงให้ด้วยความหวังดี สภาพของศิขรินทร์ในตอนนี้ทำให้เธอสะเทือนใจ จากผู้ชายที่แสนจะทระนงและเก่งกาจไปเสียทุกเรื่อง เป็นที่พึ่งพาของใครหลายๆคนกลับกลายมาเป็นคนขี้เมาแบบนี้ไปเสียแล้ว ตอนเด็กๆ พี่ชายคนนี้คอยดูแลและปกป้องเธอจากเด็กเกเรที่เข้ามาแกล้ง และผู้ชายคนนี้ยังเป็นผู้มีพระคุณช่วยให้รอดตายจากการจมน้ำตอนอายุ 12 อีกด้วย หากไม่ได้เขาช่วยเอาไว้ ป่านนี้เธอคงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกแห่งนี้แล้ว นับจากนั้นศิขรินทร์คือฮีโร่ คือคนที่แอบรักมาตั้งแต่แตกเนื้อสาวยาวมาจนถึงตอนนี้ แต่สำหรับเขาคงไม่มีเธออยู่ในสายตา ดังนั้นสิ่งที่ทำได้คือแอบมองแอบรักอยู่เงียบๆก็พอ เธอจำได้ดีว่าตอนที่เขาแต่งงานกับพลอยพัดชา หัวใจน้อยๆดวงนี้เจ็บมากแค่ไหน ตอนนี้หัวใจของเธอก็เจ็บ เจ็บที่เห็นเขาเจ็บปวดและทรมานจากรักที่ทรยศ
"กลับมาเป็นคุณรินคนดีคนเดิมของทุกคนเร็วๆนะคะ" หญิงสาวพูดเบาๆ และถือวิสาสะลูบผมคนที่กำลังนอนหลับไปมาอย่างอ่อนโยนและทะนุถนอม

-+--+-
บางช่วงบางตอน


"ถ้าหนูไม่รังเกียจผู้ชายที่มีแผลในหัวใจ และเมตตาที่จะรักษาแผลในใจนั้นให้ พี่ก็อยากให้เราลองคบกันนะ" พูดจบศิขรินทร์ก็ตบไปเลี้ยวแล้วจอดลงที่ข้างทาง เขาขยับตัวและหันมามองสบตาคนที่นั่งข้างกัน สีหน้าและแววตาจริงจังมากกว่าทุกครั้ง
"คุณริน"
"ถึงตอนนี้พี่ยังพูดได้ไม่เต็มปากว่ารักหนู แต่พี่อยากให้หนูรู้ไว้ว่าพี่ไม่เคยรังเกียจหนูเลย และรู้สึกดีด้วยซ้ำที่มีหนูอยู่ข้างๆ พี่อยากให้มันเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ" ปาหนันถึงกับน้ำตาคลอเมื่อฟังจบ
"แต่หนันเป็นแค่เด็กในบ้าน ไม่ได้มีหน้ามีตาอะไรในสังคม หนันกลัวว่าตัวเองจะทำให้คุณรินดูไม่ดี"
"อย่าดูถูกตัวเอง อย่าคิดว่าตัวเองไม่คู่ควร เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับพี่และหนูเท่านั้น พี่อยากจะบอกให้รู้นะว่าคนในครอบครัวไม่มีใครเห็นว่าหนูต่ำต้อย ทุกคนรักหนูทั้งนั้น ดังนั้นอย่าเอาเรื่องไร้สาระพวกนี้มาคิดให้รกสมอง" ศิขรินทร์เลื่อนมือมาลูบแก้มนวลเบาๆ
"คุณริน" เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้ง
"ว่าไง ลองคบกับพี่ได้ไหม รับดูแลผู้ชายที่ยังมีแผลในหัวใจไว้ดูแลได้หรือเปล่า" ปาหนันเม้มปากและอมยิ้มไปพร้อมกัน
"แน่นใจนะคะ ถ้าตัดสินใจแน่แล้วเปลี่ยนใจไม่ได้นะ เพราะหนันจะไม่ยอมปล่อยให้คุณรินหลุดมือแน่นอน"
"แน่ใจ ไม่ใช่แค่หนูหรอกนะที่จะไม่ปล่อยพี่ พี่เองก็คิดว่าจะจับหนูเอาไว้ให้แน่นเหมือนกัน
"หนันเป็นแฟนคุณรินมาตั้งแต่แตกเนื้อสาวแล้วค่ะ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่คุณรินเป็นแฟนหนัน" คราวนี้ศิขรินทร์ยิ้มกว้าง
"ขอบใจนะ กลับบ้านของเราดีกว่า"
"ค่ะ กลับบ้านกัน" ปาหนันรับคำ

-+-+-+-

**ซื้อผ่านหน้าเว็บถูกกว่า Apple นะคะ**

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายขนาดสั้น เน้นความสัมพันธ์ของตัวละครหลักสองตัวค่ะ


ฝากติดตามผลงานนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
แนะนำติชมกันได้ค่ะ