เมื่อเราต่างดูแคลนหัวใจ

"ตื่นแล้วเหรอ"
น้ำเสียงนี้ต่อให้ฝันฉันก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ ทว่ามันเป็นเรื่องจริง หลังไม่ได้เจอกันสองเดือนเขาเปลี่ยนไปในแบบที่ดีขึ้น ในขณะที่ฉัน...ก้มลงแล้วมองตัวเองใต้ผ้าห่มหนา
!!!
ฉันถึงกับสมองหยุดทำงานเลยทีเดียว ใต้ผ้าห่มเนื้อตัวฉันโล่งโจ้งไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น ฉันมองหน้าคนที่นอนข้าง ๆ สีหน้าท่าทางไม่รู้สึกรู้สา "คุณข่มขืนฉันงั้นเหรอ!"
"ใครบอก คุณนั่นแหละบอกให้ผมทำ"
ฉันอยากจะเถียงแต่ก็ไม่กล้า เพราะตอนเมาฉันไม่รู้อะไรเลย จำอะไรไม่ได้สักอย่าง ฉันม้วนผ้าห่มพันตัวเป็นหนอนไหมคิดจะหาเสื้อผ้าใส่ แต่ไอ้บ้าที่พาฉันมาไวกว่าพลิกตัวมาคร่อมร่าง
"คิดจะหนีอีกแล้วสินะ"
......
"หึ ผู้หญิงอย่างคุณร้ายยิ่งกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยผ่านมา"
"คงเยอะมากสินะคะ" ฉันเผลอถามเสียงกระแทกเพราะความน้อยใจออกไป เสียงที่พยายามบังคับไม่ให้สั่นไม่ยอมให้ความร่วมมือสักนิด
"ก็พอตัว"
ฉันเม้มปากแน่นทั้งที่โกรธแทบตายแต่เกือบเผลอครางออกมาเมื่อรู้สึกว่าร่างกายสั่นระริกจากการกระทำของกาลภาค เขามันตัวร้ายแต่กลับมีหน้าต่อว่าเธอ เขานั่นแหละที่...
"แบบนั้นแหละยาหยี"