เงารักในตัวเขา

เธอไม่รู้ว่าท้องกับสามีหรือน้องชายสามี เพราะทั้งสองคนหน้าเหมือนกันราวกับแกะ " ทำไมชอบไอ้เรน ได้แต่พี่สาวถึงชอบพีทไม่ได้ พีทด้อยกว่ามันตรงไหน "
"พี่เจ็บตรงไหนไหม พีทขอโทษ"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แต่มือหยาบกร้านกลับกำลังลูบไล้ผิวเนียนนุ่มลื่นอัดทั้งตอนนี้เธอยังเปลือยกายต่อหน้าเขา

"พีท นายจะทำอะไร"

เขากำลังลวมลามเธอชัดๆ แววตาคมสีเทานั่นแสดงความต้องการชัดเจน เลื่อนมือหยาบลนวางแบะไว้บนเต้าอวบ

"ฉันเจ็บขนาดนี้นายยังจะทำอีกหรอ"

"แต่พีทกำลังมีอารมณ์พี่สาวช่วยพีทหน่อยไม่ได้หรือไง"

เธอผลักชายตรงหน้าออกทันที เขยิบกายหนีแต่เขาก็ตามาเกาะและพยายามลวมลามร่างกายอันไร้เรี่ยวแรง

"ฮือ พีทท พี่ขอร้อง หยุดเถอะนะ"

ยิ่งเธอห้ามก็เหมือนยิ่งทำให้พีทเกิดอารมณ์ จมูกโด่งยังคงซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของ แม้แต่เสียงร้องไห้ของเธอเขาก็ไม่มีทางได้ยินมันเพราะมัวแต่สนใจร่างกายอันหอมหวานที่อยากจะครอบครอง

"พีท ฉัน..ฮือ ปวดท้อง"

มือบางกุมหน้าท้องน้อยแน่น

"จะสำออยอะไรอีก รอให้พีททำเสร็จก่อนได้ไหมค่อยไปโรงพยาบาล"

"ไม่ได้ฉันไม่ไหว"

เธอพยายามปฏิเสธในขณะที่เขากำลังใช้ท่อนเอ็นถูไถเรียวขาสวย

"ทนหน่อยนะ พี่สาว พีทจะพยายามทำให้เสร็จเร็วๆ "

เขาไม่ฟังเธอจับร่างน้อยกดลงและกระทำการตามใจตนเองสอดใส่เข้าไปในช่องรักอันคับแคบ

"อ่าา พี่สาว แน่นจัง"

หลังจากนั้นภายในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงเนื้อกระทบกันกับเสียงร้องไห้ของหญิงสาวด้วยความอดสูใจ เธอปวดท้องจริงๆ ไม่ได้แสแสร้ง

"พีท..ฮือ ปล่อยพี่ ขอร้องล่ะ พี่ปวดท้อง"

มือเล็กดันกล้ามหน้าท้องแข็งให้ออกห่าง แต่พีทนั่นดื้อด้านจับสะโพกมนล็อกเอวไว้กระแทกแก่นกายเข้าใส่ร่างเล็กอย่างหนักหน่วง

"เรน ฮื้ออ"

บางหน้าหวานเปื้อนน้ำตาจ้องมองคนด้านบนด้วยความผิดหวังเขากระทำกับเธออย่างดิบเถื่อนเหมือนไม่ใช่คนเพียงเพื่อสนองความต้องการเท่านั้น