บอกว่ารักอีกครั้ง

"ทำอะไร!" กระทั่งมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพัง มือเรียวถึงได้ทำท่าจะรูดเอาแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายออก เดือดร้อนใครอีกคน ที่ต้องขยับเข้ามาหยุดการกระทำอันโง่เง่าของหล่อนไว้
"ดะดาวคืนให้ค่ะ" เธอรู้ว่าแหวนวงนี้มีความสำคัญยังไง เพราะแบบนั้นถึงตัดสินใจที่จะถอดมันคืนให้กับเขาไป
"ทำไม!"
"คะ!"
"ทำไมเธอถึงได้ยอมกลับมา หรือเพราะแค่แม่ฉันสั่ง!"
"ค่ะ คุณนายเป็นห่วงคุณดลย์มากเลยนะคะ" อันที่จริงถ้าเขายอมแต่งงานกับใครสักคนที่แม่ของเขาหามาให้เรื่องมันก็จบแล้ว เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเขาถึงได้เจาะจงเลือกเธอ
"เธอคงไม่ได้คิดหรอกใช่ไหม ว่าที่ฉันเจาะจงให้เป็นเธอเพราะฉันยังพิศวาสเธออยู่!" แน่นอนว่าเธอไม่หวังสูงแบบนั้น
"ดาวรู้ค่ะว่าคุณเกลียดดาว" ที่รู้ก็เพราะว่าเธอเองก็เกลียดตัวเองอยู่ทุกวันเหมือนกัน เพราะในขณะที่เขาพยายามทำทุกหนทางเพื่อให้แม่ของเขายอมรับในตัวเธอฐานะคนรัก แต่เธอกลับขี้ขลาด เกินกว่าจะอยู่รอวันที่รักของเราสมหวัง
"รู้ตัวก็ดี และอย่าคิดว่าฉันจะทำดีกับเธอเหมือนในอดีต ไอ้โง่คนเดิมนั่นมันตายห่าไปนานแล้ว!" ถึงเขาจะพูดแบบนี้ แต่หญิงสาวนั้นก็ยังคิดถึงคนรักคนเดิมที่แสนใจดีอยู่ดี
"ดาวขอโทษดาวไม่ได้" มีคำพูดอีกมากมายที่เธออยากบอกให้เขาได้รู้ แต่ก็เหมือนว่าเขาจะไม่อยากฟังมันเลย
"ถอดเสื้อผ้าออก!"
"คะ"
"แม่ไม่ได้บอกเธอเหรอ ว่านอกจากเราต้องแต่งงานกันแล้ว เรายังต้องทำอะไรๆ ที่ผัวเมียเขาทำกันด้วย!" เรื่องนี้เขาไม่ได้โกหก คุณนายลั่นทมกลัวคำพูดของหมอดูจะเป็นจริงหากเขากับคนตรงหน้าแต่งงานกันหลอกๆ ท่านถึงได้บอกให้เขากับเธอ ใช้ชีวิตกันอย่างผัวเมียไปเลยจนกว่าจะถึงวันหย่า
"ไม่ค่ะ คุณนายไม่ได้"
"ตอนนี้เธอก็รู้แล้วนี่!" เขาพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เพื่อรั้งคนที่ฝากบาดแผล เอาไว้ให้กันมากมายเข้าหาตัวอย่างแรง
"เดี๋ยวค่ะ ดาวยังไม่พร้อม อ๊ะ อื้อ!" และไม่ทันที่หล่อนจะได้หาข้อแก้ตัว หรือเอ่ยคำขอโทษที่เขาไม่นึกอยากจะฟังมัน ริมฝีปากหนาก็จัดการปิดทุกสิ่งให้เงียบลงด้วยจูบ แน่นอนว่ามันเป็นจูบที่ป่าเถื่อนไร้ซึ่งความอ่อนโยนเหมือนอดีต อดีตที่ครั้งหนึ่งเขาเคยสัญญากับตัวเองว่าจะรัก และอ่อนโยนให้เธอให้ถึงที่สุดเท่าที่คนๆ หนึ่งจะทำได้ แต่ในเมื่อไม่มีอดีตเหล่านั้นอีกแล้วก็ไม่จำเป็นอะไรที่เขาต้องรักษาสัญญา!