เมฆขาว

“ถึงแม้เราจะแตกต่างกันเท่าใด
เราจะทำความเข้าใจกันได้
ด้วยคำ...แบ่งปัน มิใช่ครอบครอง!”

แล้ว ‘โรสลาเรน’ นามนี้ ก็พาผู้ที่รักถ้อยภาษาและมุมมองของเธอ สู่ความละมุนของสรรพสิ่งและอารมณ์ ไปสัมผัสหัวใจอ่อนโยน ยั่งยืน ดวงที่ร้าวราน ทุกข์ทน เมื่อแผ่นดินของตนถูกคุกคาม ความสงบ ความพอดี และความกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ ถูกสั่นคลอน
เราเรียกพวกนั้นว่า ‘คนหน้าซีด’
เขาเรียกเราว่า ‘คนเถื่อน’
เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทุกเผ่าทุกสีผิว ล้วนมีเสรีภาพที่จะตระเวนไปในทุ่งหญ้ากว้าง สุดแผ่นฟ้าผืนใหญ่และธารน้ำใส ที่สำคัญ เขาไม่รู้เลยสักนิด...
‘แผ่นดินจะครอบครองเป็นเจ้าของไม่ได้ แผ่นดินมีไว้ให้ทุกคนแบ่งปัน’
เพราะ ‘คนหน้าซีด’ ต้องการโดยไม่แบ่งปัน
เพราะรักเสรี หากยึดถือครอบครองเสรีของผู้อื่น
สงครามเกิดจากตรงนี้! และเราเองยังงงงัน ยามฟังพวกเขาร่ำร้องหาเสรี เขาแสวงหา เขาพูด...พูด...พูดถึงเสรี เขาเรียกร้อง...โหยหา
เขาโหยหาเสรีภาพเพราะเขาไม่เคยมี
เราสิ ไม่ต้องแสวงหา ไม่ต้องพูดพร่ำร่ำร้องถึง เพราะมันอยู่ที่ตัวเรา!
เรามีเสรี เราเป็นเสรีด้วยตัวของเราเอง
‘ที่คุมขัง ขังกาย มิใช่หรือ
มันมัดจิต มัดหัวใจ ได้หรือเปล่า’

ณ เบื้องหน้าแห่งนวนิยาย ‘เมฆขาว’ เป็นดังที่กล่าวมา แลเบื้องลึกแห่งจิตใจยังมีวันเวลาแห่งรักให้เล่าขาน ยังมีเหล่านักรบผู้กล้าให้จดจำ นักรบผู้ยืนตรงเป็นหลักให้แผ่นดินเกิด นักรบผู้กล้าประกาศ...
“อาโฮ...วันนี้เป็นวันงดงามยิ่งที่จะตาย”
“สิ้นศักดิ์ ตายทั้งเป็น โหดร้ายยิ่งกว่าตายกลางศึก!”
“หัวใจสลายได้ เกียรติศักดิ์ทลายราบไม่ได้”
และกลางศึกทุกศึก มี ‘อินทรีสายฟ้า’ คือ ‘ผู้กล้า’ ของเมฆขาว
ในสายตา ในความรู้สึก เมฆขาวมั่นใจเสมอและเป็นที่ยิ่งด้วยว่า...อินทรีสายฟ้าเก่งกล้าทุกวิถีทาง
อินทรีสายฟ้าคือแบบอย่าง และคือหัวใจของมัน!
‘รักของเรา’ ไม่ใช่ลมปาก เราไม่คิดว่าคำพูดจะดีกว่าความรู้สึก ไม่ต้องบอกพร่ำ ไม่ต้องมีสัญญา.....หากหัวใจจารึกไว้แล้ว
เฉกเช่นกัน อินทรีสายฟ้า ย่อมจดจำนามเดิม ‘วีคมุนเค’ ของ เมฆขาว ได้ดีเสมอ ไม่ว่ายามใด
สายรุ้ง...วีคมุนเคจะโอบกอดไว้ในอ้อมอกเสมอ
ฤๅ อินทรีสายฟ้า จะพ้นจากโอบกอดของวีคมุนเค!

จงมา...จงมาเถิด เหล่ามวลมิตร มาร่วมเก็บเกี่ยวตำนานเล่าขาน ยิ่งใหญ่
จงมา...มาสดับฟัง เสียงฟ้าและหัวใจมันร่ำร้อง
เราจะยิ่งใหญ่ได้ก็ด้วยดวงวิญญาณเสรี จริงอยู่ ดวงวิญญาณนั้นได้หล่อหลอมเราทุกคน แต่วิญญาณของเรา กับ ‘คนหน้าซีด’ กลับแตกต่างกัน เขาไม่คิดว่าถึงแม้เขาและเราจะแตกต่างกันเท่าใด เราจะทำความเข้าใจกันได้ อยู่ร่วมกันได้ ด้วยคำว่า...แบ่งปัน มิใช่ครอบครอง!
โลกจะยั่งยืนไม่ยุ่งเหยิงด้วยคำนี้ และจะยืนยงสงบสุขในกันตราบนิรันดร์ก็ด้วยคำคำนี้
ขอบคุณ โรสลาเรน สำหรับ เมฆขาว
‘แบ่งปัน มิใช่ครอบครอง’ คือสัจจะนำสันติ ตราบนิรันดร์


รักชนก นามทอน
บรรณาธิการ สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
เดือนสิงหาคม ๒๕๖๘