ฮูหยินชาวสวนของแม่ทัพใหญ่

“อวี้หลาน” เขาเรียกชื่อนางเต็มเสียง

“ข้าไม่ได้รักเพียงเพราะเจ้าช่วยชีวิตข้า…ข้าเริ่มรักเจ้าตั้งแต่วันนั้น วันที่เจ้ายืนกลางฝน เงียบสงบ แต่มองทะลุผ่านบาดแผลข้าได้โดยไม่กล่าวคำใด”

หญิงสาวยิ้มจาง

“ข้าก็ไม่ได้เริ่มรู้สึกกับท่านเพราะตำแหน่งแม่ทัพใหญ่…แต่เพราะท่านยอมจัดเรียงใบชาใหม่ถึงสามครั้งโดยไม่บ่นคำเดียว”



กลางดึกคืนนั้น ลมฝนเบา ๆ พัดผ่านรั้วไม้ แสงจันทร์ทอดเงาต้นชาต้นน้อยที่เพิ่งถูกปลูกลงดินวันเดียว

มันนิ่งเงียบ…แต่ใบอ่อนบนยอดต้นกลับขยับรับลม

ราวกับยิ้มรับการเริ่มต้นใหม่ ของคนสองคน