ใจว่ามันต้องเสี่ยง

"หมดนี่เท่าไหร่"
ณศรันย์หรี่ตามองลอตเตอรี่บนแผงเหมือนว่าเธอเพิ่งไปรับมาแต่ตรงมาขายที่นี่เลย
"ไอ้ศรันย์//คะ?"
ทั้งเพื่อนของเจ้านายรวมถึงแม่ค้าขายลอตเตอรี่สาวต่างอุทานออกมาพร้อมกัน
ณศรันย์ไม่สนใจเสียงนกเสียงกาของเพื่อนหันมาสนใจแม่ค้าขายลอตเตอรี่ต่อ อยากปิดดีลนี้เต็มที
"ผมถามว่าหมดนี่เท่าไหร่"
"นี่ผีอะไรเข้าสิงมึงอีกเนี่ยะ หรือเสี่ยงโชคจากรอบที่แล้วเลยติดใจเหรอวะ"
ภูผาถามนี่มันเข้าข่ายหมกมุ่นเกินไปหรือเปล่าถึงได้ซื้อติด ๆ กันสองงวดแบบนี้
"นั่นสิ หรือหมอดูทักมาว่าช่วงนี้จะมีโชคเลยซื้อบ่อยจัง"
วัดยังไม่เข้า หมอดูคงไม่น่าเป็นไปได้
"บ่อยห่าไร นี่ครั้งที่สอง"
ครั้งคราวหรอก เขาก็แค่บังเอิญเท่านั้น บังเอิญเจอเธอ บังเอิญอยากเสี่ยงโชค
"ก็ไม่เรียกบ่อยหรอก ถ้ามึงไม่ซื้อหมดแผงอ่ะ"
กะซื้อทีเดียวรวยเลยมั้ง ทั้งที่มีอยู่ก็ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดหรือเปล่า นพเก้าค่อนแคะเพื่อนในใจ
"เท่าไหร่..."
ศรันย์ยังคงมุ่งมั่นกับถามราคากับแม่ค้าที่เอาแต่ทำหน้าอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
"รับไปสิ แล้วก็กลับบ้านไป"
ณศรันย์เอ่ยไล่

///

"เงินเหลือหรือไงวะ โอนมาให้กูก็ได้นะ"
นพเก้าคาใจไม่หาย ไอ้เพื่อนคนนี้มีเรื่องเครียดอะไรถึงได้แก้ปัญหาด้วยการใช้เงินแบบนี้
"นั่นสิ ป๋าซะด้วยนะมึง"
ถ้ากับเด็ก ๆ เขาจะไม่สงสัยเลยสักนิด นี่เป็นสาวขายลอตเตอรี่ไม่ได้ขายอย่างอื่น มือก็ไม่ได้จับ ไอ้นั่นยิ่งแล้วใหญ่
"เดี๋ยวนี้เขาเปย์สาวด้วยการเหมาลอตเตอรี่กันเหรอวะ กูเพิ่งรู้นะเนี่ยะ"
กูก็เพิ่งรู้เหมือนกัน...ณศรันย์นึกในใจ