เธอคือฤดูใบไม้ผลิของฉัน 70‘s

นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์แต่อย่างใด ขอให้นักอ่านทุกท่านโปรดวิจารณญาณในการอ่าน

คำโปรย…

“ลงตรงนี้เลย พวกเธอ!”

เสียงของหัวหน้าทีมตะโกนผ่านลมหนาว เสี่ยวเหวินรีบคว้าหมวกผ้าสีซีดของตนแล้วกระโดดลงจากท้ายรถ บนถนนดินที่เต็มไปด้วยโคลนแห้งๆ และฝุ่นที่ปลิวเข้าจมูก

เธอสูดหายใจลึก กลิ่นดิน กลิ่นไม้ กลิ่นควันไฟจากเตาถ่านลอยคละคลุ้ง มันไม่ใช่กลิ่นที่เธอคุ้นเคยในปักกิ่ง ไม่ใช่กลิ่นของหนังสือหรือหมึกพิมพ์ที่เธอรัก แต่มันคือกลิ่นของชีวิตจริง

หมู่บ้านชื่อ “หลงฉวน” มีบ้านดินไม่กี่หลัง ทุ่งข้าวโพดทอดตัวยาว และผู้คนที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งแปลกปลอม

หญิงสาวจากเมืองใหญ่

ผิวขาวจัดเกินไป

เสื้อคลุมสะอาดเกินไป

ตาใสเกินไป

ไม่มีใครพูดกับเธอในวันแรก นอกจากคุณยายคนหนึ่งที่ยื่นชามข้าวให้เธออย่างเงียบๆ และชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใต้ต้นท้อ ผู้ที่ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว แต่ดวงตาของเขานั้นดูเหมือนจะเคยผ่านทุกฤดูมาแล้ว ยกเว้น…ฤดูใบไม้ผลิ